Το θαύμα της γέννησης...

Της Πόπης Διαμαντάκου
Κι όμως εγκαταλείπονται, μικρούλικα πλασματάκια, μωρά, που χρεώνονται τους άδικους κανόνες ζωής των ενηλίκων
Το θαύμα της γέννησης. Εκεί μπροστά στην κάμερα των «Πρωταγωνιστών», που αυτή τη φορά έβρισκαν το πραγματικό τους νόημα. Ο απόλυτος πρωταγωνιστής του πολιτισμού μας, η αυτού μεγαλειότης, το μωρό.

Κανένα σοκ. Μόνο δέος μπροστά στη στιγμή. Το κεφαλάκι να προβάλλει, ύστερα το κορμάκι και μετά το κλάμα, το πρώτο κλάμα της ζωής. Η κάμερα δείχνει από...
κοντά το ζαρωμένο μουτράκι που ακουμπάει στην κοιλιά της μάνας. Μια στιγμή ακόμη ασφάλειας για την ψυχούλα, που μόλις αρχίζει να γνωρίζει τον κόσμο. Έχει ανάγκη πολλές ακόμη τέτοιες στιγμές για να μεγαλώσει σωστά, να ωριμάσει. Δεν τις έχουν όμως όλες οι παιδικές ψυχές. Πολλές γνωρίζουν τη μοναξιά από νωρίς. Πολλά παιδιά εγκαταλείπονται. Λιγότερα επειδή πραγματικά δεν τα θέλουν οι μανάδες. Τα περισσότερα επειδή αυτός ο ίδιος ο πολιτισμός που αποθεώνει το μωρό για τους ίδιους λόγους το καταδικάζει.

Στα εγκαταλελειμμένα παιδιά στο «Αλεξάνδρα» και το «Μητέρα» βρέθηκε η εκπομπή αναδεικνύοντας ιστορίες εγκατάλειψης, που μοιάζουν διαφορετικές, αλλά στην πραγματικότητα όλες ίδιες. Είναι πάντα η αδυναμία της μάνας να ανταποκριθεί στους κανόνες του πολιτισμού με τους οποίους καλείται να μεγαλώσει το παιδί της, είτε γιατί είναι πολύ μικρή και αποτελεί «όνειδος» για την οικογένειά της, είτε γιατί είναι πολύ φτωχή και αποτελεί «όνειδος» για την ευρύτερη οικογένεια, την κοινωνία, το γεγονός ότι γέννησε μωρό ενώ δεν έχει τα μέσα να το μεγαλώσει ή ακόμη ότι γέννησε μωρό που δεν είναι φυσιολογικό. Μπορεί να πάσχει από ελαφρά ή βαρύτερη νοητική υστέρηση ή άλλες ασθένειες και τότε βρίσκεται στα αζήτητα. Το επιβεβαίωσε παιδίατρος του «Μητέρα» μιλώντας στους «Πρω ταγωνιστές». Φρικτή απόδειξη ότι αυτό που αποθεώνουμε, αυτό που λατρεύει ο πολιτισμός μας στα παιδιά, είναι ότι μπορούν να αποτελέσουν τον ιδανικό καθρέφτη των ενηλίκων. Να είναι πάρα πολύ έξυπνα, για παράδειγμα, εκεί που ένας ενήλικος δεν είναι. Εξ ου και τηλεπαιχνίδια όπως το «Είσαι πιο έξυπνος από ένα 10χρονο». Απόδειξη της επικρατούσας αντίληψης ότι τα παιδιά είναι - και οφείλουν να είναι- τα «τέλεια δημιουργήματα» των ενηλίκων. Κάθε ελάττωμά τους υπάρχει μόνο για να υπογραμμίζει την ενήλικη ατέλεια. Και αποστρέφουμε βλέμμα και κεφαλήν.

Έτσι κι αλλιώς, η γέννηση της οικογένειας πυρήνας ιδιωτικής ζωής και συναισθηματικής θαλπωρής για το παιδί χρονολογείται μάλλον πρόσφατα στον ανθρώπινο πολιτισμό. Υπάρχει από τον 17ο μόλις αιώναπριν τα παιδιά δεν υπολογίζονταν άνθρωποι, όπως και οι γυναίκες άλλωστε- και διαμορφώθηκε από τα θρησκευτικά τάγματα, που δημιούργησαν την εκπαίδευση, εξ ου και η αντίληψη που καλλιεργήθηκε τότε ότι το παιδί είναι «φορέας αθωότητας» κατ΄ εικόνα και ομοίωση του μικρού Ιησού.


... και η πλάνη της χαμένης Εδέμ

Πολύ αργότερα ο Φρόυντ και λοιποί ψυχαναλυτές μπορεί να ανασκεύασαν κάπως την αντίληψη για την παιδική ηλικία, διατήρησαν όμως τη σπουδαιότητά της ως απαρχή της ζωής. Σε αυτή την απαρχή υποκλινόμαστε, με τη νοσταλγία της χαμένης Εδέμ, την οποία όμως φανταζόμαστε πλέον με τις ενήλικες ανάγκες μας, όχι σαν τόπο όπου όλοι είμαστε αποδεκτοί με τις διαφορετικότητές μας, αλλά σαν πεδίο όπου δεν υπάρχει κανένα ελάττωμα παρά μόνο μια ιδανική ομοιομορφία, με τους πάντες και τα πάντα ονειρικά πανέμορφα.

Και καμιά φορά ακριβώς αυτό θέλουμε να επιβάλλουμε στα παιδιά. Να μην έχουν ελαττώματα, ούτε τα ίδια ούτε ο κόσμος τους. Έχει όμως ο δικός μας. Και τα φορτώνονται εκείνα.

Εγκαταλελειμμένα γιατί δεν «ταιριάζουν» στους ενήλικους κανόνες. Γιατί τα έφερε στη ζωή μια μάνα που δεν έχει τον τρόπο να τα μεγαλώσει, μετανάστρια χωρίς στον ήλιο μοίρα, ανύπαντρη, που ο κοινωνικός κύκλος δεν συγχωρεί την καταπάτηση των κανόνων του- όλα όμως «αμαρτίες» που δεν αφορούν τα παιδιά αλλά τους δικούς μας κανόνες. Κι όμως, εκείνα πρώτα τούς πληρώνουν.
Πηγή ΤΑ ΝΕΑ