Τι χώρα θέλουμε?...

Δεν μας νοιάζει αν είναι ΠΑΣΟΚ η Ν.Δ. Ούτε κι αν είναι αριστερός η δεξιός.
Αυτό που μας την βαράει κατακούτελα, είναι ότι ξεπερνάει τα όρια, για λόγους μαγκιάς. Ότι είναι το πιο αντιδραστικό άτομο, στον χώρο των δημοσιογράφων. Φυσικά αν τον πατέρα του τον λέγαν Αναστασιάδη η, έστω, Χατζηνικολάου κι όχι Πρετεντέρη, θα ήταν ένας πολύ καλός κλητήρας στο υπουργείο Ανάπτυξης (και φυσικά τις Κυριακές δεν θα είχε τον κώλο να πετάει μπουκάλια στα γήπεδα). Αν έχετε όρεξη να τον βρίσετε διαβάστε το άρθρο του:
-Δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς ότι στη χώρα επικρατεί σήμερα γενικό ξεχαρβάλωμα. Και ότι κανείς δεν δείχνει ικανός να το αντιμετωπίσει. Όχι μόνο επειδή οι πληγές που βγαίνουν στην επιφάνεια είναι...

ενδημικές (το κράτος, λόγου χάρη, είναι διαχρονικά ο «μεγάλος ασθενής » της ελληνικής κοινωνίας...) αλλά και επειδή οι πληγές αυτές αναδεικνύονται σε μια ιδιαίτερη κοινωνική συγκυρία.
* Μια συγκυρία βεβαρημένη από την οικονομική κρίση, της οποίας κανείς δεν μπορεί ακόμη να προεξοφλήσει τη διάρκεια, το εύρος και τις επιπτώσεις.

* Μια συγκυρία βεβαρημένη από την όξυνση της πολιτικής βίας, όπου τρομοκράτες παντός είδους, αντιεξουσιαστές, κουκουλοφόροι, κοινοί εγκληματίες, «γκαζάκηδες», ληστές τραπεζών και κακοποιοί του Ιnternet, φαίνεται να διαπλέκονται σε ένα ενιαίο σύνολο που απειλεί τον κοινωνικό ιστό.

Η Ελλάδα φοβάται. Η Ελλάδα ανησυχεί. Η Ελλάδα αισθάνεται ανασφαλής και απροστάτευτη. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, κανένας λαός δεν ξέρει προκαταβολικά πώς θα αντιδράσει. Να υπενθυμίσω απλώς ότι από μια ανάλογη συγκυρία, την κρίση του 1929, ξεπήδησαν και ο Χίτλερ και ο Ρούζβελτ. Η ιστορία σε παρόμοια ερωτήματα δεν δίνει ποτέ ταυτόσημες απαντήσεις.

Τι απάντηση θα δώσουμε τώρα; Εξαρτάται από το πώς θα διατυπωθεί το ερώτημα. Διότι αν μείνουμε στην πεπατημένη και ψάχνουμε για κόμμα ή «καταλληλότερο Πρωθυπουργό», πολύ φοβούμαι ότι θα συνεχίσουμε να βράζουμε σε ένα όλο και πιο απαξιωτικό καζάνι. Και αν απέναντι στην κρίση και στην αποσταθεροποίηση αντιτάξουμε τα τετριμμένα διλήμματα «ΝΔ ή ΠαΣοΚ», «Καραμανλής ή Παπανδρέου», «Δεξιά ή Αριστερά» , το πιθανότερο είναι ότι θα ανακυκλώσουμε το ίδιο αδιέξοδο.

Οχι πως τα διλήμματα αυτά στερούνται σημασίας, κάθε άλλο. Αλλά στερούνται μεθόδου. Αντί να αποτελούν τις απαντήσεις, έχουν καταντήσει να υποδύονται το ερώτημα. Συσκοτίζοντας ταυτοχρόνως το μοναδικό θεμελιώδες ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει η ελληνική κοινωνία: τι χώρα θέλουμε;

Oλα, από το άσυλο και την κουκούλα ως την έκτακτη εισφορά, περιέχονται στην απάντηση. Από αυτήν και μόνο από αυτήν, θα προκύψει το κόμμα ή η παράταξη ή το πρόσωπο που θα κληθεί να την υλοποιήσει. Διότι αυτό που μας λείπει περισσότερο από όλα δεν είναι οι υποτιθέμενες κυβερνήσεις ούτε οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί- δόξα τω Θεώ, από τέτοιους να φάνε και οι κότες... Αυτό που μας λείπει είναι μια αντίληψη για τα πράγματα, μια άποψη για τον τόπο και μια διάθεση να πασχίσουμε για τη χώρα που επιλέγουμε να ζούμε.

Θέλω να είμαι αισιόδοξος. Δεν θεωρώ ότι η Ελλάδα είναι συνώνυμη της διάλυσης. Δεν πιστεύω ότι καταδικάστηκε ποτέ να ζει στο διηνεκές στο καθεστώς της ανομίας, της ασυδοσίας και της αταξίας στο οποίο έχει περιέλθει. Ούτε την υποχρεώνει κανείς να επιβιώνει διαρκώς ως όμηρος μιας ασυνείδητης ολιγαρχίας του πλούτου και μιας ανεξέλεγκτης μειοψηφίας της βίας. Αλλά μόνο αν προσδιοριστεί από την αρχή το είδος της πολιτείας που μας αρμόζει, μόνο αν επιστρέψουμε στο ζητούμενο, θα βρεθούν οι πολιτικές δυνάμεις και οι πολιτικοί που θα το υπηρετήσουν. Ως τότε...
Από το ΒΗΜΑ.