Τζούλη, πάρτονε! ...

Από την tsaousa
«Το Happy end είναι ανακάλυψη της ανθρώπινης βλακείας» λέει η Άννα Καρένινα στον ήρωα-σεναριογράφο της ταινίας «Αυστηρώς κατάλληλο» των Παπαθανασίου-Ρέππα.

Και συνεχίζει αναλύοντας με οίστρο, πως η μόνη αλήθεια του ανθρώπου είναι ο εκφυλισμός του ιδίου και της ζωής του, μέσα στο χρόνο. Αποκαλύπτει πως γι αυτό αυτοκτόνησε, για να παγώσει το χρόνο τη στιγμή που ο έρωτας της με τον Αλεξέι ήταν στην ακμή του.

Στην επόμενη σκηνή της ταινίας, η Άννα Καρένινα ζητάει από τον Αλεξέι να χαϊδέψει την κωλάρα της, γιατί ήταν στεναχωρημένη.

Κατά το σενάριο, στο ίδιο σετ γυριζόταν το πρωί η κλασική εκδοχή του μυθιστορήματος και το βράδυ με την ίδια...

πρωταγωνίστρια, η εκδοχή-τσόντα.

Σπάνια ευχαριστιέμαι Ελληνική ταινία, αλλά η συγκεκριμένη, για το είδος που εκπροσωπεί, μου άρεσε.

Καλή η σεναριακή προσπάθεια, αν και θα μπορούσε να είναι καλύτερη.
Δεν το καταλογίζω όμως στους σεναριογράφους, πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν ακόμη και την έμπνευση τους.
Άξονας αυτών των παραγόντων, τα χρήματα.

Έχοντας όλοι παρακολουθήσει άπειρες ταινίες Αμερικάνικου ή και Ευρωπαϊκού κινηματογράφου, από την πρώτη σκηνή προβολής μιας Ελληνικής ταινίας, βλέπουμε την έλλειψη χρήματος.
Σαν να μετακομίζεις από έπαυλη σε δυάρι.

Κι όμως, οι Έλληνες τολμούν να κάνουν ταινίες με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουν.
Όσο πιο ταλαντούχοι, τόσο καλύτερο το αποτέλεσμα.
Αλλά πόσο να φτουρήσει μια ψυχή;
Κάπου τελειώνει κι εκεί χρειάζεται το συμπλήρωμα που προσφέρει η οικονομική ρευστότητα, μια και μιλάμε για θέαμα.

Έτσι ακριβώς τολμούν οι Έλληνες και να ζήσουν με τα πενιχρά μέσα που τους διαθέτει αυτή η χώρα. Όσο πιο δυνατοί, τόσο περισσότερο γεμίζουν το φιλμ της ζωής τους με σκηνές.
Σκηνές που εναλλάσσονται από το δράμα στο γέλιο και το γελοίο, διαρκώς, όπως στην ταινία που ανέφερα.
Ζητούμενο, να καλυφθούν τουλάχιστον τα 120 λεπτά που θέλει ο παραγωγός για να βγάλει τα λεφτά του.
Κι αν κάνει κοιλιά καμιά σκηνή, δεν έχει σημασία, το θέμα είναι να ζήσει, έστω και με τα ψέματα.

Για να μπορεί να λέει τη φράση «‘Ελληνας πολίτης» όσο εύκολα λέει τη φράση «Ελληνικός κινηματογράφος».

Ή αλλιώς, «Τζούλη πάρτονε!» όπως ακούγεται συχνά στην ταινία.
Σαν να λέμε «Ζωή, πάρτονε!» γιατί αν και Έλληνας, εγώ θα ζήσω.