Κάτω από άλλες περιστάσεις, το μείζον θα ήταν να συζητάγαμε τα όρια, που πρέπει να έχει ένας blogger, στην όποια κριτική του, για τον οποιονδήποτε.Τώρα και κάτω από τις περιστάσεις, που έκλεισε το PRESSMME, είναι μάλλον το έλασσον. Τα blogs, οι προύχοντες του Τύπου και οι υπάλληλοί τους, τα θέλουν για να τους χαϊδεύουν. Όταν αυτό δε συμβαίνει, τίθενται υπό διωγμόν. Πολύ εύκολα κάποιοι δέχονται και καταπίνουν προσβολές από τα παραδοσιακά Μέσα. Αλλά...
ακόμη κι όταν τα blogs έχουν χαμηλότερους τόνους, οι ίδιοι άνθρωποι δυσανασχετούν με την κριτική τους και κηρύσσουν πόλεμο εναντίον τους. Είναι σαν την πουτάνα, που όταν τη λέει πουτάνα ο νταβατζής της ή αυτός, που την πληρώνει, χαμογελάει φιλάρεσκα. Αν τολμήσει όμως, στο δρόμο, κάποιος άγνωστος να της πει το ίδιο, η πουτάνα, τότε τον πάει στον αστυνόμο και ζητάει τα στοιχεία της ταυτότητας του.
Δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για τα λάθη του Παπαγιάννη. Είναι ώρα όμως να σκεφτούμε, πως αυτό, που συνέβη στο PRESSMME μας αφορά όλους.
"Και όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει, που πατεί και που πηγαίνει" ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου