Του Κώστα Γιαννακίδη Ο Γιώργος Παπανδρέου είπε όσα οφείλει να λέει ένας πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ. Είπε και μερικά που καλό θα ήταν να τα κρατήσει για τον ίδιο και τους συμβούλους του. Έδειξε μία...
χαραμάδα προοπτικής, μήπως και ρίξει σκιά στην απελπισία. Και έπιασε από τα μαλλιά την ελπίδα για ανάπτυξη -το έκανε όταν μίλησε για το πετρέλαιο και την ηλιακή ενέργεια. Περιέργως ήταν μία έντιμη ομιλία, από τις πιο διαυγείς που εκφωνήθηκαν ποτέ από το βήμα της Έκθεσης. Περιέγραψε την εικόνα, υιοθέτησε δραματικούς τόνους και έκλεισε απευθύνοντας εκκλήσεις προς κάθε κατεύθυνση. Δεν ήταν μία αισιόδοξη ομιλία. Αλλά ποιος μπορεί να αισιοδοξεί στην Ελλάδα; Όταν ο πρωθυπουργός λέει πως στόχος μας είναι ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια, τότε η ελπίδα φυτεύεται σε μικρή γλάστρα-προφανώς θα πρόκειται για τον ίδιο εργαζόμενο που είχε προσφέρει το μισθό του υπέρ της πατρίδος.
Την ώρα που ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν στο βήμα, τα πνεύματα στους δρόμους είχαν ελαφρώς ηρεμήσει. Νωρίτερα ταξιτζήδες, χουλιγκάνοι και κουκουλοφόροι έπαιζαν ξύλο με τους αστυνομικούς και δοκίμαζαν τα χημικά που γενναιόδωρα σερβίρει η ΕΛΑΣ. Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Όχι. Η αληθινή εικόνα της χώρας ήταν στους δρόμους και όχι στη μεγάλη αίθουσα του Βελλίδειου. Ο Παπανδρέου προσπαθούσε να περιγράψει το μέλλον που προσδοκά, όμως στους δρόμους ήταν η πραγματικότητα που οφείλει να αντιμετωπίσει.
Ήταν μία ομιλία μεγάλη σε μέγεθος, ένα μικρό ποτάμι από λέξεις. 'Ομως από το περιεχόμενο της απουσίαζε η αυτοκριτική. Ουσιαστικά δεν είπε λέξη για την απραξία δύο ετών, την ατολμία, τις δραματικές καθυστερήσεις. Λες και άκουγες ένα κείμενο που γράφτηκε το 2009, αλλά έμεινε δύο χρόνια στο συρτάρι. Τι απέμεινε; Η μεγάλη συνέντευξη Τύπου. Πιθανότατα θα είναι μία τραυματική εμπειρία. Όχι τόσο για τον πρωθυπουργό, αλλά για όσους την παρακολουθήσουν. Και ειδικά για τον ένα εργαζόμενο.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου