Στράτευση...

Του Γιώργου Λακόπουλου

Ο υπουργός Οικονομικών είπε την περασμένη Κυριακή ότι διεθνώς υπάρχει το στερεότυπο μιας Ελλάδας που δεν έχει πραγματική βούληση να βγει από την κρίση, και αυτό «τροφοδοτείται, δυστυχώς, από ... πολλούς παράγοντες που αρθρώνουν με ευκολία και προχειρότητα δημόσιο λόγο, που υπονομεύει την αξιοπιστία της χώρας, που χρησιμοποιείται αμέσως ως επιχείρημα στους διεθνείς κύκλους, προκειμένου να πληγεί η εικόνα της χώρας». Συνεπώς: «Ο καθένας που λέει το οτιδήποτε - πολιτικός, δημοσιογράφος, αναλυτής, επιχειρηματίας, ακαδημαϊκός - πρέπει να έχει συνείδηση ότι αυτά που λέει μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα κατά της χώρας».
Ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Αλλά σε ποιους απευθύνεται; Στις Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες οι πολίτες δεν είναι βουβά πρόσωπα. Κοινωνίες σε ακινησία δεν υπάρχουν. Υπάρχουν θεσμοί που ορίζουν τους ρόλους. Και νόμοι που οριοθετούν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Από εκεί και πέρα τα άτομα, τα κόμματα, τα συνδικάτα, τα μέσα ενημέρωσης κινούνται με πλήρη ελευθερία. Θα ήταν ελάχιστα ευρωπαϊκό αν στις συνεδριάσεις του Eurogroup συζητούν για τον Φωτόπουλο και τα ελληνικά τηλεοπτικά παράθυρα. Αν συναρτάται η αξιοπιστία της χώρας από τις απόψεις που διατυπώνουν οι πολιτικοί, τις αντιδράσεις των συνδικαλιστών και την κριτική των δημοσιογράφων στο Μνημόνιο, τότε κάτι δεν πάει καλά. Αλίμονο αν οι αποφάσεις σε αυτό το επίπεδο λαμβάνονται με βάση την αποδελτίωση εφημερίδων και την απομαγνητοφώνηση εκπομπών.
Η κριτική στα δημοσιονομικά μέτρα και την αποδοτικότητά τους, ακόμη και όταν είναι κακόπιστη και άδικη, αποτελεί μέρος του δημοκρατικού παιχνιδιού. Τα κόμματα, τα ΜΜΕ και τα συνδικάτα κρίνουν τι είναι αναγκαίο για τη χώρα και φυσικά κρίνονται από αυτό. Αλλά, προς Θεού: αν θα πετύχει η κυβέρνηση να εξασφαλίσει τη συγκατάθεση των συνομιλητών της στην πολιτική της εξαρτάται από τον σχεδιασμό, τη στρατηγική, τις ικανότητες των προσώπων, τη σωστή εκτίμηση των πραγμάτων. Δεν εξαρτάται, π.χ., από τη «στράτευση» των μέσων ενημέρωσης. Ο καθένας κρίνει όπως νομίζει και μόνο έναντι του νόμου είναι υπόλογος. Και νόμος «πρώτα ρωτάμε και μετά μιλάμε ή γράφουμε» δεν υπάρχει. Η κακή δημοσιογραφία είναι προτιμότερη από τη δημοσιογραφία υπό περιορισμούς. Ή, όπως έλεγε ο Αλμπέρ Καμί: «Ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι καλός ή κακός Τύπος, αλλά ο ανελεύθερος Τύπος δεν θα γίνει ποτέ τίποτε άλλο από κακός».
TANEA