Ο Οδυσσέας Ελύτης γράφει για τον Πάμπλο Πικάσο, όπως τον γνώρισε στη Γαλλία στις αρχές της δεκαετίας του '50: «Ο Picasso, με το παράδειγμά του, μ' έβγαλε απ' όλ' αυτά τα... συμπλέγματα. Ηταν σχεδόν ένας αρχαίος Ελληνας κοντά μου. Μισόγυμνος, γεροδεμένος, μαυρισμένος από τον ήλιο, κατοικούσε, στο πείσμα των εκατομμυρίων του, ένα μικρό ταπεινό σπιτάκι του Vallauris, απ' αυτά που θυμίζουν τα δικά μας τα νησιώτικα. Κυκλοφορούσε μ' ένα βρακί, ζωγράφιζε, κατέβαινε στο Golfe - Juan για μπάνιο, έτρωγε τον περίδρομο, κι έπεφτε με τα τέσσερα, για να κάνει το αλογάκι στην Paloma, το μικρό του τότε κοριτσάκι. Την αίσθηση που οι Ελληνες είχανε απαρνηθεί - του ήλιου και του έρωτα στην πρώτη, στην αρχική τους σημασία -, την ασκούσε σαν παλιός μυθικός βασιλιάς που το μεγαλείο του δε βρίσκεται στην ισχύ και στην εξουσία, αλλά στις απλές και άνετες χειρονομίες του. Προέκταση της αίσθησης αυτής έβρισκα να είναι όλα τα έργα που έφτιαχνε την εποχή εκείνη, και που τα περισσότερά τους καταχώρισε τότε ο Tιriade σ' ένα τεύχος του Verve, κάτω από την επιγραφή ΑΝΤΙΠΟΛΙΣ, την ελληνική ονοματοθεσία των Antibes».
enimerosi24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου