Το μετέωρο βήμα...

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

«ΑΥΤΟ ΤΟ πανηγύρι της ΔΕΘ πρέπει να καταργηθεί. Η ΔΕΘ πρέπει να είναι μόνο αναπτυξιακό γεγονός. Οι πολιτικές ομιλίες δεν χρειάζονται. Αυτή δεν ήταν και η αρχή του... τέλους του Καραμανλή το 2008;».
Oπως φαίνεται από το καταληκτικό ερώτημα, οι κουβέντες αυτές ειπώθηκαν από στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρώην υπουργό της ΝΔ. Πράγματι, ο πρώην πρωθυπουργός αυτοκτόνησε πολιτικά στη ΔΕΘ του 2008, καθώς χειρίστηκε επιπόλαια την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου. Εναν χρόνο αργότερα, ο Γιώργος Παπανδρέου υποθήκευε την επερχόμενη νίκη του κόμματός του στις εκλογές με τη φράση: «Υπάρχουν λεφτά…».
ΣΕ ΚΑΛΟΥΣ καιρούς, οι κυβερνήσεις φοβούνταν τη ΔΕΘ. Κι αυτό γιατί ήταν η αφορμή να ανέβουν στη Θεσσαλονίκη οι υπουργοί, οι υφυπουργοί, οι γενικοί γραμματείς, οι διοικητές οργανισμών και τα στελέχη - όλο δηλαδή το «απαράτ» της εξουσίας. Στρογγυλοκάθονταν ν' ακούσουν τον πρωθυπουργό και μετά εξορμούσαν στα εστιατόρια και στα μπουζούκια όπου έμεναν ώς το πρωί. Στους καλούς καιρούς - ας πούμε τον Σεπτέμβριο του 2000, παραμονές της εισόδου της χώρας στην ΟΝΕ - η ΔΕΘ ήταν τριήμερο. Πολιτική ομιλία την Παρασκευή. Οικονομική ομιλία το Σάββατο. Συνέντευξη Τύπου την Κυριακή.
Τώρα η ΔΕΘ είναι φόβος και τρόμος. Φυσικά, αυτό δεν θα συνέβαινε αν η χώρα ήταν σε τροχιά ανάπτυξης. Χάρη στην ΟΝΕ, τα μεγάλα έργα, τους Ολυμπιακούς και το φτηνό χρήμα, η Ελλάδα έτρεχε διαρκώς μπροστά την τελευταία δεκαετία. Οι πολιτικοί συνήθισαν στο περιβάλλον αυτό, όπως οι επιβάτες ενός κρουαζιερόπλοιου θεωρούν ότι αυτό θα συνεχίσει να πηγαίνει. Αποτέλεσμα; Κανείς δεν ξέρει να κάνει πολιτική σε περιβάλλον ύφεσης. Η πρόχειρη λύση είναι να επαναλαμβάνεται δυνατά η λέξη «ανάπτυξη», όπως οι πρωτόγονοι που υποφέρουν από ξηρασία λένε συνέχεια τη λέξη «βροχή». Δεν γίνεται όμως δουλειά έτσι.
Αν είσαι σε ύφεση, δεν έχεις άλλη λύση από το να αλλάξεις μοντέλο. Ή θα ρίξεις χρήμα στην αγορά - που όμως δεν το έχεις εύκολο γιατί είσαι στο ευρώ κι έχεις δώσει τα κλειδιά της νομισματικής πολιτικής στους Γερμανούς. Ή θα κάνεις διορθωτικές παρεμβάσεις στην οικονομία - που θα τις βαφτίσεις μεταρρυθμίσεις - για να της αλλάξεις κατεύθυνση. Αυτές θα αποδώσουν, αλλά θα έχουν κάποιο κοινωνικό κόστος στην αρχή. Θα το αντιμετωπίσεις είτε κάνοντας τις συγκρούσεις που θα επιλέξεις, είτε - το πιο δύσκολο - δείχνοντας ευστροφία και προβάλλοντας έναν στόχο που να πείσει ή έστω να κάμψει τις αντιστάσεις της ευρύτερης κοινωνίας.
Ωστόσο, τίποτε από όλα αυτά δεν γίνεται. Η κυβέρνηση αδρανεί. Η αντιπολίτευση φαντασιώνεται. Κάπως έτσι έχουμε βρεθεί να παρακολουθούμε, εν έτει 2011, το μετέωρο βήμα της ελληνικής πολιτικής προς τη ΔΕΘ και όχι μόνο.
TANEA