Σεβασμός...

Του Γιώργου Λακόπουλου

Κάποιες φορές αυτό που δεν αντέχεται δεν είναι η βαριά φορολογία. Είναι το ύφος της δημόσιας παρουσίας όσων επιχειρηματολογούν για την επιβολή της. Συμβαίνει αυτές τις ημέρες. Ορισμένοι παράγοντες της... κυβερνητικής παράταξης, υπουργοί και βουλευτές, ανέλαβαν να στηρίξουν επικοινωνιακά την «αναγκαιότητα» της έκτακτης φορολογίας στα ακίνητα. Ως κομματικά στελέχη καλά κάνουν. Αλλά δεν το κάνουν καλά: αναφέρονται στο συγκεκριμένο χαράτσι σαν να πρόκειται για θεάρεστη απόφαση. Ή σαν αυτονόητη υποχρέωση όσων έχουν ένα σπίτι! Θεωρούν ότι οποίος κατέχει ένα διαμέρισμα λίγων τετραγωνικών αυτομάτως διαθέτει αυξημένη φοροδοτική ικανότητα. Ρώτησαν όμως πώς απέκτησαν πολλοί αυτό το διαμέρισμα; Ξέρουν σε ποιες στερήσεις έχει υποβληθεί ο μέσος πολίτης για να «βάλει κεραμίδι στο κεφάλι του»;
Υπάρχουν ακίνητα που αποκτήθηκαν εκ του περισσεύματος. Αλλοτε με θεμιτά μέσα, άλλοτε όχι. Π.χ. με φυσιολογικές οικονομικές δραστηριότητες, νόμιμες αμοιβές, κληρονομιά, και πάντως με σχετική άνεση. Αλλος απλώς επένδυσε μαύρο χρήμα. Γι' αυτές τις ομάδες η φορολόγηση είναι - αναλογικά - κάτι σαν διόρθωση και πάντως δεν τις συνθλίβει. Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που απέκτησαν ένα διαμέρισμα με το υστέρημά τους. Ο μεροκαματιάρης ή ο υπάλληλος που έφτυσαν αίμα για να φύγουν από το νοίκι. Εκαναν αιματηρές οικονομίες για χρόνια. Στερήθηκαν τα πάντα για να αποπληρώσουν το δάνειο. Κάποιοι, δε, το αποπληρώνουν ακόμη, ενώ παράλληλα οι αποδοχές τους μειώνονται.
Σε αυτούς η πολιτική τάξη, και ιδίως τα κυβερνητικά στελέχη, οφείλουν τουλάχιστον σεβασμό. Θα πληρώσουν που θα πληρώσουν. Αν και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έχουν την άνεση να το κάνουν - έστω και υπό τον φόβο να υποστούν διακοπή ηλεκτροδότησης. Αλλά γιατί πρέπει να αντιμετωπίζονται από την πολιτική εξουσία και σαν ξένοιαστοι προνομιούχοι; Δεν τους έπεσε από τον ουρανό το διαμέρισμα που μένουν. Ούτε οφείλουν σε κανέναν χάρη επειδή το απέκτησαν.
Η ρητορική ορισμένων από όσους εξηγούν από καθέδρας γιατί επιβλήθηκε ο φόρος στα ακίνητα είναι προκλητική απέναντι σε κάποια στρώματα του πληθυσμού. Και πρέπει να αλλάξει για πολλούς λόγους. Ενας υπάρχει στο «Λεξικό του Εξυπνου Λόγου» του Πάσχου Μανδραβέλη: «Τα λόγια που λες σήμερα πρέπει να είναι απλά και γλυκά, γιατί αύριο μπορεί να χρειαστεί να τα φας».
TANEA