Θεωρεί τους Ελληνες μαλάκες...

Άρθρο της κατηγορίας λιβελογραφήματος.
Εκτός από αυτόν (που κληρονόμησε όνομα που ανοίγει πόρτες από το μπαμπά του και τα βρήκε όλα στρωμένα από τη μαμά του) και κάποιους σαν αυτόν - συνήθως κατοίκους Παλαιού Ψυχικού - ουδείς άλλος εν Ελλάδι αντιλαμβάνεται τι χρειάζεται αυτή η δύσμοιρη χώρα (κράτος μικρότερο, φθηνότερο, καλύτερο).
Οι υπόλοιποι και πρώτοι -και πάνω από όλους - ο ... Αλέξης και η Αλέκα, είμαστε μαλάκες.

Ούτε δεύτερη σκέψη!
Του Ι.Κ. Πρετεντέρη

Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον κύριο Ράιχενμπαχ. Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι και ο ίδιος και οι συνεργάτες του είναι απείρως ικανότεροι και χρησιμότεροι από πολλούς δικούς μας τενεκέδες.
Κι επιτρέψτε να προσθέσω ότι σε ζητήματα τενεκέδων δεν τίθενται ζητήματα εθνικής αξιοπρέπειας. Εμείς είμαστε με τους ικανούς (ό,τι κι αν γράφει το διαβατήριό τους) και εναντίον των ανικάνων (ό,τι κι αν γράφει το δικό τους).
Να πω και κάτι χειρότερο. Αν οι δικοί μας δεν καταφέρνουν, ας πούμε, να προχωρήσουν τις αποκρατικοποιήσεις ή να πιάσουν την φοροδιαφυγή, ας τα αναλάβουν Γερμανοί ή Ολλανδοί ή Βέλγοι. Υπάρχουν πολύ πιο ουσιώδη ζητήματα για να κάνουμε πλειοδοσία εθνικού φιλότιμου.
Πάμε, λοιπόν, στα πραγματικά ουσιώδη. Υπάρχει έστω και ένας Ελληνας (πλην Αλέκας και Αλέξη) που να μη διαπιστώνει ότι το κράτος γενικά και η δημόσια διοίκηση ειδικότερα αποτελούν το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας;
Υπάρχει έστω ένας Ελληνας (πλην των προαναφερθέντων) που να μην αντιλαμβάνεται ότι η αλλαγή, ο εκσυγχρονισμός, η αναδιάρθρωση, η μεταρρύθμιση (όπως θέλετε πείτε το) του κράτους και του δημόσιου τομέα αποτελεί πλέον απόλυτη εθνική προτεραιότητα;
Και υπάρχει έστω ένας Ελληνας (πλην των γνωστών) που να μην κατανοεί ότι αυτή η αλλαγή δεν είναι μόνο απαραίτητη ή αναπόφευκτη, αλλά και επείγουσα;
Δεν περιμένω απαντήσεις διότι θεωρώ τα ερωτήματα εντελώς ρητορικά, άρα τις απαντήσεις αυτονόητες. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα κράτος μικρότερο, φθηνότερο και καλύτερο.
Ελα, όμως, που το αυτονόητο σπανίως κυκλοφορεί εντός των εθνικών συνόρων. Κι ενώ όλοι συμφωνούμε στη διαπίστωση, βάζουμε την όπισθεν μόλις η διαπίστωση πάει να γίνει πράξη.
Ετσι, η κοινωνία οδηγείται σε κατάσταση οξείας αναταραχής ακριβώς επειδή αρνείται να αποδεχθεί αυτό που η ίδια συμφωνεί ότι χρειάζεται. Ενα κράτος μικρότερο, φθηνότερο και καλύτερο. Και μετέρχεται διαφόρων τεχνασμάτων (εργασιακές εφεδρείες, μετατάξεις, συγχωνεύσεις, αξιολογήσεις κ.λπ.) για να αποκρύψει ή να κοροϊδέψει το αυτονόητο: ότι αυτό το κράτος που είχαμε χρεοκόπησε πλήρως, τώρα πρέπει να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό και από την αρχή.
Σε αυτήν την προσπάθεια μόνο ένα όριο αντιλαμβάνομαι: το ανθρώπινο κόστος. Να μην ξεχνούμε, δηλαδή, ότι στο μήκος της διαδρομής υπάρχουν ανθρώπινες ζωές που κινδυνεύουν να ανατραπούν ριζικά. Κι αυτό χρειάζεται φροντίδα, κατανόηση και προσοχή.
Ολα τα άλλα δεν αξίζουν ούτε καν μια δεύτερη σκέψη. Αρκετά μας κόστισαν. Κι αρκετά μας ταλαιπώρησαν. Η κοινωνία είναι περισσότερο από ώριμη να το δεχτεί. Αλλά και να ανταμείψει πλουσιοπάροχα όποιον το επιχειρήσει με συνέπεια, αποτελεσματικότητα και επιτυχία.
TANEA