Γκρέμισ΄τα!...

Αφού ανέλυσα δεόντως την πολιτικοοικονομική κρίση της Ελλάδος, παίδες μου αγαπημένοι, ήρθε νομίζω η ώραν μου! Γιατί και εγώ όπως ξέρετε ως γνησία ελληνίς περνάω διαρκώς κρίση. Πιο συγκεκριμένα αναρωτιέμαι πλέον πως... είναι όταν ΔΕΝ είσαι σε κρίση. Τι συμβαίνει μέσα στον άνθρωπο όταν ξυπνάει το πρωί (ή και το μεσημέρι) και ξέρει ότι όλα βαίνουν καλώς, ότι η δουλειά του πάει ρολόι, ότι ο λογαριασμός του στην τράπεζα παχαίνει ενώ αντίθετα αυτός αδυνατίζει και γίνεται επικίνδυνα σέξι με αποτέλεσμα και η ερωτική του ζωή να είναι χοτ σαν την κόλαση (τι λέω πρωί πρωί και φτιάχνομαι, σόρι ρε παίδες παρασύρθηκα!). Τι νιώθει λοιπόν αυτός ο κωλόφαρδος άγνωστος; Ξυπνά μ΄ένα μεγάλο χαμόγελο στο στόμα; Και πόσο μεγάλο είναι δηλαδή αυτό το μεγάλο χαμόγελο; Σαν την Πελοπόννησο; Και επίσης δεν μοιάζει με ηλίθιος να χασκογελάει σα χαζός μόνος του πρωϊνιάτικο; (σόρι, πάλι ξέφυγα)

Όπως έχω ανακοινώσει ήδη στο εκλεκτό αναγνωστικό κοινό μου δεν θα υπεισέλθω στο θέμα Βλάχος όσο και αν φωνάζετε εσείς «υπυσέλα! Υπυσέλα!» (ή μήπως η προστακτική του υπεισέρχομαι είναι «υπέλα»; Δεν ξέρω. Ακούγεται μεν πιο σωστό αλλά και πιο τσουρούτικο. Θα το γκουγκλάρω Kelly ) Διότι άμα σας τα ξεράσω όλα γιατί να αγοράσετε το επόμενο βιβλιαράκι μου που βγάζω τα μάτια μου να γράφω τις νύχτες αντί να κάνω καυτό σεξ με την αγάπη μου (ή ελλείψει της αγάπης μου με τον πρώτο τυχόντα;) Και άμα δεν αγοράσετε το βιβλιαράκι μου καβουροτσεπάκια (ή απλώς φτωχαδερά) πως θα δω εγώ μια αναβάθμιση στο προφίλ μου; Mην ξεχνάτε πως η ζωή, σαν τον οίκο Μούντις, με έχει πολύ υποβαθμίσει τελευταίως.

Θα σας πω όμως τη συνέχεια. Τι έκανα φεύγοντας από τα λιβάδια της Λειβαδιάς: πρώτον ήπια εφτά κιβώτια σόδα Λουτρακίου για να χωνέψω τα υπόλοιπα ψητά που αργοσάλευαν ακόμα ατόφια στο στομάχι μου. Στη συνέχεια σκέφτηκα να ρίξω τα μούτρα μου και να ζητήσω πολιτικό άσυλο από τη μάνα(τζερ) καθότι ήμουν ξανά άστεγη: Το σπιτάκι δίπλα στο μαγαζί του γαμοανάπηρου το άφησα λόγω εκτάκτου ευτυχίας (αν και η ζωή με είχε κατ΄επανάληψιν προειδοποιήσει πως δυστυχώς η ευτυχία μετατρέπεται πανεύκολα σε δυστυχία ενώ το αντίθετο έργο δεν παίζει με την καμία!) Το ξέρω, είμαι επιπόλαιη αλλά αυτή είναι η χάρη μου παίδες. Στο κάτω κάτω κάναμε μια κίνηση και δεν μας βγήκε, τόσο κακό είναι; Εδώ ακόμα και η Ντόρα, το κορίτσι του Μητσοτάκη, που τα υπολογίζει όλα έκανε μια κίνηση και δεν της βγήκε, εγώ, ένα απλό koritsi, θα αποτελέσω την εξαίρεση;

Τα μαζεύω που λέτε και καταφτάνω απροειδοποίητα στη μεζονέτα. Ανοίγω την εξώπορτα με το κλειδί μου και μπαίνω διστακτικά μη με πάρουν τίποτα σκάγια. Στήνω αυτί να ακούσω αν υπάρχει κόσμος στο σπίτι. Για να είμαι ειλικρινής (που το χω το ελάττωμα, είμαι) ήλπιζα σαν τρελή να έχουμε καμιά βίζιτα, οποιαδήποτε ( κανένας συνάδελφος, καμιά κοσμική μανταμίτσα, κανένα διευθυντικό ζεύγος). Ενώπιον κυριλέ βίζιτας η μάνα(τζερ) φέρεται πάντα σαν να είναι η εφευρέτις του μητρικού φίλτρου (τι θέλεις αγάπη μου; Εχεις φάει μωρό μου; 50 ευρώ θέλεις; Ούτε καφέ δεν μπορείς να πιείς με 50 ευρώ βρε πουλάκι μου, πάρε 100. Μόλις φύγουν βέβαια μου τα ζητάει πίσω αλλά έχω ήδη φύγει κι εγώ μαζί τους )

Βίζιτα στο σαλόνι δεν είδα αλλά άκουσα κάτι περίεργους ήχους να έρχονται από τη μεριά της κρεβατοκάμαρας πάνω. Κάτι σαν γκαπ γκουπ. Δεν ήταν ήχος καρφιού που έμπαινε στον τοίχο, δεν ήταν ήχος μπουνιάς, δεν ήταν βήματα γίγαντα στο παρκέ.
Όπα, σκέφτηκε το βρώμικο μυαλό μου. Ρε συ λες να πέτυχα τη μάνατζερ σε καμιά τρελή φάση; Λες να γνώρισε κανένα περίεργο γκομενάκι τώρα στις διακοπές και έχουν αρχίσει τα δεσίματα και άγρια πάθη στη νυφική παστάδα; Όλα να τα περιμένεις αυτήν την εποχή… Ανεβαίνω ελαφροπατώντας τη σκάλα και βγάζω το κινητό με την τέλεια φωτογραφική μηχανή για παν ενδεχόμενον (Όπως λέει και ο Κοέλιο, το συμπαν συνωμοτεί να σε βοηθήσει να κάνεις καμιά καλή μπάζα αλλά αν δεν κοιμάσαι όρθιος κι εσύ. Λ.Χ. Ποτέ δεν αφήνουμε μια ευκαιρία εκβιασμού να πάει χαμένη! )

Όσο ανέβαινα το γκαπαγκούπα εντεινόταν. Ανησύχησα. Από κοντά δεν έμοιαζε και πολύ σεξι ο ήχος. Κάτι σαν να γκρεμίζανε κανα φούρνο, κάτι σαν πέτρες που πέφτανε. Εκτός αν η μάνα είχε ερωτευτεί κανένα μπετατζή και έβαζαν τα θεμέλια του έρωτά τους εκεί μέσα. Ανοίγω προσεκτικά την πόρτα (διότι αν υπήρχε όντως ο μπετατζής, ήταν καλού χαρακτήρος ή τα έπαιρνε άμα διέκοπτες τον τίμιο αγώνα του;) και τι να δω; Ούτε μάνατζερ, ούτε μπετατζής. Ο πατέρας μου ήταν μ΄ένα σφυρί στο χέρι και ξήλωνε κάπως άτσαλα είναι αλήθεια τον αριστερό τοίχο της κρεβατοκάμαρας πίσω από τη συρταριέρα. Τόσο απορροφημένος ήταν από το έργο του που δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι είχα ανοίξει την πόρτα και στεκόμουν από πίσω του αποθανατίζοντας την αλλόκοτη αυτή σκηνή. Γύρισε μόνο με τη λάμψη του φλας στον καθρέφτη.

-Τι κάνεις εκεί τρελάθηκες; μου λέει και πάει να μου αρπάξει το κινητό απ΄το χέρι. Όπως βλέπετε παίδες μου αγαπημένοι είμαστε λίγο περίεργο σόϊ. Αν μας βρει λ.χ. κάποιος ξεβράκωτους πάνω σε ένα δέντρο να χαιρετίζουμε την ανατολή, δεν θα προσπαθήσουμε να δικαιολογήσουμε την εξτραβαγκάντσα μας αλλά θα του την πούμε κιόλας πόσο συντήρα είναι και αρνείται να κατεβάσει το βρακί του και να σκαρφαλώσει κι αυτός στο δέντρο.

-Εγώ τρελάθηκα ρε ντάντι ή εσύ που πήρες τη βαριοπούλα και γκρεμίζεις το σπίτι μας;

-Δώσ΄ μου το κινητό!

-Δε στο δίνω!

-Δώσ΄ μου το κινητό!

-Δε στο δίνω!

-Πάρε 100 ευρώ!

-Στο δίνω!

Το πράγμα έγινε χέρι με χέρι. Του έδωσα το κινητό και έσβησε τη φωτό. Μου έδωσε την κατοσταρούμπα και την έκρυψα στα βάθη του σουτιέν μου (παραδοσιακή κρυψώνα που μου δίδαξε μέσω ελληνικών ταινιών η αείμνηστος Σπεράντζα Βρανά η οποία παρεμπιπτόντως θα μπορούσε να κρύψει και τον Τιτανικό στο σουτιέν της!).

-Ορκίσου πως δεν θα πεις τίποτα στη μάνα σου.

-ορκίζομαι εκτός και αν ανεβάσει την προσφορά σε 200 ευρώ. Τότε δεν σου εγγυώμαι ότι δεν θα λυγίσω ρε πατέρα. Σόρι αλλά καταλαβαίνεις.

Ο πατερούλης μου μπορεί να είναι καραμαλάκας αλλά έναν ρεαλισμό τον έχει. Έβγαλε άλλο ένα κατοστάρικο και μου το ακούμπησε τρέμοντας στο απλωμένο μου χέρι. Στα μάτια του ήταν γραμμένη η σκέψη που κυριαρχούσε μέσα του: καταραμένη κληρονομικότης!

-και τώρα άνοιξέ μου την καρδιά σου μπαμπάκα, του είπα μελίρρυτα. Τι έπιασε και γκρεμίζεις τον τοίχο; Πρόκειται για έναν απλό εκνευρισμό; Κάνεις Redecoration?

(ε, ναι, λοιπόν, σκοπεύω να αφήσω αυτό το τραγικό ερώτημα να αιωρείται παίδες μου αγαπημένοι. Κάτι μάθαμε κι εμείς ξεφυλλίζοντας κάτι οδηγίες δημιουργικής γραφής στο διαδίκτυο. Αφήστε τον αναγνώστη σε αγωνία, συμβουλεύουν. Αλλά μην του αλλάζατε και τα φώτα γιατί αν σας συναντήσει πουθενά θα σας ανοίξει το κεφάλι- έτσι που είμαστε όλοι εκνευρισμένοι τελευταία. Γι αυτό θα σας ανταμείψω μ΄ένα κουϊζ: Όποιος βρει τι ακριβώς έκανε ο μπαμπακούλης-λαμόγιο με τη βαριοπούλα, θα κερδίσει τον τίτλο του αναγνώστη-θαύμα και ένα αντίτυπο του συλλεκτικού πια βιβλίου μου με τίτλο «Το κορίτσι του διπλανού πόρταλ κυκλοφορεί και απορεί» με αφιέρωση και μισό κιλό παγωτό γιαούρτι/ φρούτα του δάσους. Απαντήστε αμέσως εδώ και στο
http://www.facebook.com/koritsi.toudiplanouportal