Κασσάνδρα...

Του Άρη Δαβαράκη

Ενώ λοιπόν ο Ερντογάν γίνεται δεκτός στην Αίγυπτο σαν ήρωας και η Λιβύη απειλείται με εμφύλιο πόλεμο, ενώ το Ισραήλ (λέει το CNN με ασυνήθιστη επιμονή), «είναι απομονωμένο», ενώ ο Ομπάμα στις ΗΠΑ βρίσκεται (στην ουσία) ήδη σε...

προεκλογική περίοδο φορτωμένος άλυτα εσωτερικά προβλήματα και η Μέρκελ θυσιάζει ψήφους στον βωμό μιας μεγάλης και δυσεπίλητης αγωνίας που την φορτώνει ιστορικές ευθύνες, ο δικός μας πρωθυπουργός πάει πάλι στις ΗΠΑ να ζητήσει από τον φίλο του τον Μπάρακ να μεσολαβήσει –για ποιο πράγμα; Να μην βρεθεί η Ελλάδα εκτός Ευρώ, ΕΕ και "Δυτικής συμμαχίας", έρμαιο πιά του Νταβούτογλου και του μεγαλοϊδεατισμού του; Με την ανευθυνότητα και την φιλαργυρία "Ελλήνων" τύπου Άκη Τσοχατζόπουλου, η Ελλάδα, εκτός των άλλων είναι και στρατιωτικά παροπλισμένη. Μια "στραβή" σαν αυτή που συνέβη στην Κύπρο το 73, θα μπορούσε να μετατραπεί σε πραγματικό εφιάλτη όχι πια μόνο για τον Ελληνισμό, αλλά για ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο όπως τον ξέρουμε, με την "ηγέτιδα δύναμή" του, τίς ΗΠΑ, στην πιο δύσκολη στιγμή της, μέχρι σήμερα, αδιαμφισβήτητης "Αυτοκρατορίας" της, η οποία όμως ήδη κλυδωνίζεται επικίνδυνα αντιμετωπίζοντας εσωτερικά προβλήματα που δεν μπορεί πια να τα παρακάμψει συνεχίζοντας να "αστυνομεύει" τον πλανήτη ολόκληρο. Τι θα πεί ο κάθε Ομπάμα στον Αμερικάνο ψηφοφόρο του που πεινάει για να στρατοκρατείται και να καταπιέζεται ασφυκτικά απο ένα Πεντάγωνο που είναι πιά η σκιά του εαυτού του και δεν του δίνει καν την "παρηγοριά" οτι είναι ο "πανίσχυρος" και ο "αήττητος"; Εχει σκεφτεί κανείς ποτε τι θα συμβεί αν ο πραγματικός Αμερικάνος που πένεται και επιβιώνει με χαμπουργκερς και ψυχοφάρμακα, στραφεί κάποια στιγμή κατά της δικτατορίας που, στην ουσία, του έχει επιβληθεί απο τα διάφορα λόμπυ και τους στρατοκράτες;

Οι Έλληνες πολιτικοί, όλοι αθώοι, όλοι «στεναχωρημένοι», δεν έχουν και δεν αναλαμβάνουν βέβαια καμιά ευθύνη: Γίνονται κάποιες εξαγγελίες κάθε φορά που ο γκρεμός είναι χιλιοστόμετρα μπροστά μας, αλλά καμιά απ'αυτές δεν τηρείται -γιατί απλούστατα στην Ελλάδα η κυβέρνηση δεν έχει εξουσία, είναι έρμαιο αμόρφωτων και κακομαθημένων σύγχρονων Ελλήνων που συνεχούν απαιτούν, διεκδικούν και απεργούν, γιατί έτσι τους έμαθε η μεταπολιτευτική (τουλάχιστον) παιδεία τους. Τα χρέη συσσωρεύονται, η συζήτηση για έξοδο από το ευρώ έπαψε βδομάδες τώρα να προκαλεί ειρωνικά σχόλια και θυμηδία και μετετράπη σε «ένα ενδεχόμενο» -όπως και η πτώχευση και η πιθανότητα να μην έχουμε φαί να φάμε όσοι δεν έχουμε αποθησαυρισμένο χρυσό ή σκληρό ξένο νόμισμα κάπου, οπουδήποτε.

Το τέλος πλησιάζει: Και οι απολύσεις θα γίνουν και τα μέτρα θα παρθούν και οι δανειστές μας θα έρθουν εδώ να εγκατασταθούν με επίσημες ιδιότητες στην κυβέρνηση και τα υπουργεία της. Η χειρότερη εκδοχή της αποστολής που ανέλαβε ο ΓΑΠ, γίνεται μέρα τη μέρα μια σκληρή και πολύ επικίνδυνη πραγματικότητα. Πρέπει να διαθέτεις εγκέφαλο αναβαθμισμένου Μακιαβέλι για να καταλάβεις τι παίζεται –αν παίζεται κάτι συγκεκριμένο και δεν έχει εκτροχιασθεί πλήρως ο καπιταλισμός με την ελεύθερη οικονομία του – μια εκδοχή της «δυτικής δημοκρατίας» που πολύ αγαπήσαμε όλοι (εγώ πάντως οπωσδήποτε –για να μη γενικεύω). Φοβάμαι όμως πως και ο Μακιαβέλι αν ζούσε σήμερα, θα έπρεπε να βάλει τον εγκέφαλό του στην πρίζα και να τον συνδέσει με την μεγαλύτερης δυνατής ταχύτητας wireless σύνδεση για ν ’αρχίσει να ψυλλιάζεται τι πήγε τόσο στραβά σ’ αυτό το αντάξιο της αρχαίας τραγωδίας σύγχρονο δράμα που ζει η ανθρωπότητα ολόκληρη σχεδόν – με την Ελλάδα σε μικρό μεν αλλά κεντρικό ρόλο. Η Κασσάνδρα δεν μένει πολλά λεπτά στην σκηνή και δεν την παίζει συνήθως κάποια μεγάλη σταρ αλλά μια καλή, δοκιμασμένη και έμπειρη ηθοποιός της κλασικής σχολής. Είναι ρόλος υπερβολικός και γειτνιάζει με το γελοίο, γι’ αυτό θέλει μέτρο και αυτοέλεγχο, όχι λάμψη και διασημότητα απαραιτήτως.

Η Ελλάδα: Κασσάνδρα και πάλι, χωρίς να το θέλει, χωρίς να το ξέρει κάν –για μια φορά ακόμη. Σύμβολο παγκόσμιο και παράδειγμα προς αποφυγήν, δασκάλα και θύμα συγχρόνως όσων η ίδια δίδαξε στην αρχαιότητα αλλά δεν διαφύλαξε στην εξέλιξη της ιστορίας μέσα στους αιώνες. Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά κι ’απ’ τα πολλά στα λίγα, απο τον 5ο προ Χριστού αιώνα μέχρι και τις μέρες μας. Το 2004 με Ολυμπιακούς Αγώνες και πολύ μαύρο και πλαστικό χρήμα, το 2007 - 8 ήδη στα πρώτα βήματα της (αυτό)καταστροφής, το 2011 κατεστραμμένη εντελώς, πάμφτωχη, ρακένδυτη και πάλι απ’ την αρχή. Μια Γεωγραφικά ευλογημένη χώρα που δεν έχει συνείδηση των ευθυνών της και βιώνει την χειρότερη κατάρα στην χειρότερη στιγμή : Να μην έχει ούτε ένα πρόσωπο στο πολιτικό της προσωπικό, στο οποίο να μπορεί να βασιστεί. Μια χώρα που καλόμαθε να ξοδεύει και να καλοπερνά χωρίς να παράγει τίποτα, αντιμέτωπη ξαφνικά με τεράστια παγκόσμια προβλήματα και ραγδαίες εξελίξεις στην διεθνή κοινότητα, την ανθρωπότητα ολόκληρη, μπροστά στα οποία δεν έχει ούτε τον οικονομικό-στρατιωτικό εξοπλισμό, ούτε βέβαια και το το ηθικό μέγεθος να αρθώσει μία πρόταση -και να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της χωρίς να ζητάει συνέχεια δανεικά και αγύριστα απο φίλους που τούς θεωρεί εχθρούς και κατακτητές. Μια χώρα που γειτονεύει με τον μουσουλμανικό κόσμο και απειλείται, αν μείνει "μόνη της" και χωρίς την στήριξη της Ευρώπης και των ΗΠΑ, να επανενταχθεί σε μιαν, άλλης μορφής, άλλης δυναμικής και άλλων στόχων, σύγχρονη νεοοθωμανική πρωτοβουλία που κανείς δεν ξέρει που θα οδηγήσει.

Μπορούμε τουλάχιστον να παρηγοριόμαστε με το γεγονός πως είμαστε η αρχαιοτέρα της Ευρωπαϊκής παρέας και, δικαιωματικά σέρνουμε τον χορό στον Ζάλογγο. Ακολουθεί, πολύ λογικά η Ρώμη και, απέναντι ακριβώς, εκτός «Δυτικού καπιταλισμού», ο αρχαιότερος όλων των «ζωντανών» ακόμα πολιτισμών, η Αίγυπτος - με τις Πυραμίδες, την Πτολεμαϊκή της Αλεξάνδρεια –αλλά και την μυστηριώδη Σφίγγα, το βλέμμα της οποίας ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να αποκρυπτογραφήσουμε οι υπερσύγχρονοι, ταλαίπωροι, φτωχοί «λεφτάδες» των Moody’s και των Standard & Poor’s….

protagon.gr