Κοτρόνα για δυό...

Από την tsaousa

Έχω μνήμες από τότε που μου άλλαζε τις πάνες η μάνα μου.

Θυμάμαι τη γυμναστική μετά το μπάνιο και πόσο απαίσια ένιωθα. Ειδικά όταν μου άνοιγε τα χέρια και μετά τα περνούσε χιαστί πάνω από το στήθος μου. Δεν μπορούσα να ανασάνω.

Ήθελα να της πω ότι...

είναι τρελή μ΄αυτό που μου κάνει, γιατί σκάω και πονάω, αλλά δεν μπορούσα. Δεν μιλούσα ακόμα. Κάρφωνα το βλέμμα στο ταβάνι και περίμενα με υπομονή να τελειώσει το μαρτύριο.

Το παθαίνω και τώρα αυτό, παρότι ξέρω πια να μιλάω. Αλλά τώρα το παθαίνω επειδή δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά.

Νομίζω όλοι το παθαίνουμε.

Γίνεται με κάποιους ανθρώπους που μπλέκουμε κατά καιρούς τις ζωές μας.

Έρχεται ο άλλος και σου ακουμπάει μια κοτρόνα στο στήθος και ενώ είσαι σχετικά στραβός, χειροτερεύεις, γιατί η κοτρόνα περιορίζει και το οπτικό σου πεδίο.

Νομίζεις ότι δεν ανασαίνεις καλά, επειδή πρέπει να κόψεις το τσιγάρο. Ότι έχεις κακή διάθεση επειδή είσαι σκατοχαρακτήρας. Πως δεν κάνεις με άνθρωπο τελικά, γιατί είσαι ελαττωματικός.

Ώσπου σηκώνεσαι ένα πρωί απ’ το κρεβάτι και πέφτει η κοτρόνα στο πάτωμα.

Προσωπικά, μόνο ό,τι βλέπουν τα μάτια μου πιστεύω και αν δε δω την τρύπα στο παρκέ, δε θα καταλάβω ποτέ ότι τόσο καιρό ο άλλος είχε ακουμπήσει πάνω μου ενθύμιο από το νταμάρι του.

Κακό να πιστεύεις μόνο αυτό που βλέπεις, καλύτερο είναι να βλέπεις αυτό που πιστεύεις.

Ή, ακόμα καλύτερα και τα δυο μαζί.

"Αν αντιλαμβάνεσαι ένα πράγμα με έναν τρόπο, πες πως το ΄χεις πιάσει με τσιμπιδάκι, αλλά αν το αντιλαμβάνεσαι με δυο διαφορετικούς τρόπους, τότε το έχεις πιάσει γερά με πένσα" είπε και ελάλησε ο Επστάιν.

Εγώ ως ημιτελές πνευματικά ον, βλέπω και δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή σου για την πάρτη τους. Για να ακουμπήσουν κάπου την κοτρόνα τους.

Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, χεσμένο σε έχουν όλοι. Αν στην πορεία τους αγγίξεις, σε πονέσουν, σε ερωτευτούν, μπορεί και να σε νοιαστούν.

Αλλά, μην τσιμπάς γενικώς με τα αισθήματα του άλλου.

Ακόμα και κάποιος που δηλώνει ερωτευμένος μαζί σου, που σημαίνει πως εκτιμά την ύπαρξή σου, δηλαδή μπορεί και να την προστάτευε αν χρειαζόταν, πάλι για την πάρτη του είναι μαζί σου.

Ας μη σε ήθελε και δεν θα γύριζε να σε φτύσει.

Σκέψου τώρα κάποιον που μπαίνει στη ζωή σου, επειδή έτυχε να συναντηθείτε.

Σε ταλαιπωρεί, σε βασανίζει ή τίποτα απολύτως, έχει όμως μονίμως βαθιά μεσάνυχτα και αδιαφορία. Ούτε που του περνάει απ΄το μυαλό αν είσαι εντάξει, θέλεις κάτι, ένα χτύπημα στην πλάτη αν στραβοκαταπιείς.

Έτσι και η μάνα μου, τότε που ήμουν μωρό. Για πάρτη της με γέννησε, αν δεν ίσχυε αυτό, θα καταλάβαινε πως μου προκαλούσε ασφυξία.

Η μάνα μου σήμερα, η οποία ανήκει στις εξαιρέσεις μια και με αγάπησε νωρίς, στεναχωριέται πολύ όταν ανακαλύπτω κοτρόνες στη ζωή μου.

"Για πόσο ακόμα θα με βασανίζεις;" ρωτάει.

"Για πάντα" απαντάω.

Ιδού. Λέει πως τη βασανίζω, ενώ στην πραγματικότητα βασανίζομαι αποκλειστικά εγώ.

Δηλαδή, σ΄αγαπάει δε σ’ αγαπάει ο άλλος, πάλι την πάρτη του σκέφτεται. Ακόμα κι η μάνα σου. Φαντάσου οι ξένοι.

"Τα ξένα χέρα είναι μαχαίρια" έλεγε ένα τραγούδι και τώρα καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοούσε.

Αλλά είπαμε, αν δεν το δω, δεν το πιστεύω. Που σημαίνει δεν σκέφτομαι όταν χτυπάει το κουδούνι και έχω επισκέπτη.

Μπάτε σκύλοι αλέστε στο ακίνητο της καθημερινότητάς μου.

Όμως, τι να κάνω; Να μείνω εντελώς μόνη;

Τουλάχιστον, έτσι, πας καμιά εκδρομή με παρέα, παίζεις κάνα επιτραπέζιο, γλιτώνεις τη μοναξιά του αυνανισμού.

Και στα δύσκολα δεν μιλάς, καρφώνεις το βλέμμα στο ταβάνι και περιμένεις να περάσει το μαρτύριο.

Γίνεσαι ανυπεράσπιστο μωρό, γιατί εξαρτάσαι από τον άλλον όπως απ’ τη μάνα σου, που αν σε αφήσει ατάιστο θα πεθάνεις.

Αντέχεις, επειδή σε έχεις.

Σε έχεις, επειδή αντέχεις.

Υπάρχει και ο τρίτος δρόμος, αυτός της λογικής, ότι το ίδιο κάνεις κι εσύ με την κοτρόνα σου στον άλλον.

Βεβαίως, αλλά αυτός ο δρόμος δεν έχει ασφαλτοστρωθεί ακόμη.