15.3.12

Οταν η Σάλι γνώρισε τον Χάρι...


Kαι ο οργασμός της αγελάδας...
Του Δημήτρη Μητρόπουλου

ΤΟ έργο - ή μάλλον το ριμέικ, ελληνιστί η διασκευή - θα μπορούσε να λέγεται: «Οταν η Λούκα γνώρισε τον Χάρη». Μόνο που, σε σύγκριση με το «Οταν η Σάλι γνώρισε τον Χάρι», θα πρέπει να πούμε ότι ... ο Καστανίδης δεν έχει καθόλου το χιούμορ του Μπίλι Κρίσταλ. Η Κατσέλη δεν είναι Μεγκ Ράιαν, αλλά κρατάει από θεατρικό σόι και, νεότερη, δεν είχε ζηλέψει τίποτε σε εμφάνιση από τη γνωστή ηθοποιό.
ΟΥΔΕΙΣ τολμά να σκεφτεί πώς θα διασκευαζόταν στο ελληνικό ριμέικ η αθάνατη σκηνή της ορίτζιναλ ταινίας, όταν η Σάλι υποδύεται έναν ψεύτικο οργασμό ενώπιον του Χάρι σε ένα καφέ του Μανχάταν. Ακόμη χειρότερα, η έξαψη που έχει νιώσει τις τελευταίες εβδομάδες το βαθύ ΠΑΣΟΚ θυμίζει, κρίνοντας και από το αδιέξοδο του Χρήστου Παπουτσή, τον τίτλο μιας άλλης ταινίας. Είναι ο «Οργασμός της αγελάδας» της Ολγας Μαλέα.
ΞΕΦΥΓΑΜΕ. Η ουσία είναι ότι, λέγε λέγε, η Λούκα και ο Χάρης οδηγήθηκαν στη δημιουργία κόμματος. Εφθασαν στο αποτέλεσμα αυτό με διαφορετικό βηματισμό. Η Κατσέλη - επειδή ξέρει οικονομικά - αντιλήφθηκε νωρίτερα από όλους ότι, εφόσον πήγε στο ΔΝΤ η Ελλάδα, θα κατέληγε εκεί που κατέληξε. Δηλαδή, στο τίποτε. Τοποθετήθηκε, λοιπόν, εδώ και δυο χρόνια σε μια πρώτα συγκρατημένα και μετά ασυγκράτητα αντιμνημονιακή στάση. Βρέθηκε εκτός κυβέρνησης ήδη από τον περασμένο Ιούνιο. Βρέθηκε επίσης εκτός ΠΑΣΟΚ δύο φορές. Μία τον Οκτώβριο και μία δεύτερη και οριστική τον Φεβρουάριο. Αντιθέτως, ο Καστανίδης είναι ένα ψυχολογικό αίνιγμα. Παπανδρεϊκότερος των παπανδρεϊκών ώς και τη φάση του δημοψηφίσματος, ο Χάρης χάθηκε - σε λογική amber alert - στον δρόμο προς τη νέα δανειακή σύμβαση, την οποία καταψήφισε.
ΦΥΣΙΚΑ, με όρους όχι Χόλιγουντ αλλά πολιτικής, το εγχείρημα Λούκας και Χάρη λέγεται διάσπαση. Με βάση όμως την εμπειρία της διεθνούς πολιτικής, αυτά είναι πράγματα που συμβαίνουν στα κόμματα εξουσίας. Δεν έφυγαν οι Ρόι Τζένκινς, Ντέιβιντ Οουεν και Σία από τους Εργατικούς τη δεκαετία του '80 για να συγκροτήσουν τη λεγόμενη τότε «Συμμορία των Τεσσάρων»; Εφυγαν. Μόνο που αυτοί δεν ξαναγύρισαν ποτέ στην πρώτη γραμμή ενώ οι Εργατικοί - ύστερα από πολλά χρόνια, είναι η αλήθεια - ξαναγύρισαν στην εξουσία με αρχηγό τον Τόνι Μπλερ.
ΜΕ όρους τοπικής πολιτικής, η έξοδος Χάρη και Λούκας υποδηλώνει περισσότερο από τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ - που δεν κινδυνεύει - τον θρυμματισμό των παπανδρεϊκών. Το είδαμε ήδη στη Βουλή. Το βλέπουμε και σε επίπεδο στελεχών που χρημάτισαν υπουργοί ή έπαιξαν κεντρικό ρόλο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Φίλιππος Πετσάλνικος - κατ' εξοχήν άνθρωπος του Γιώργου Παπανδρέου - ακολουθεί τον ενωτικό δρόμο που επέλεξαν νωρίτερα οι Ρέππας και Σκανδαλίδης. Και θεωρεί την πρωτοβουλία Κατσέλη και Καστανίδη ως μεγάλο λάθος
ΑΣΦΑΛΩΣ, ουδείς μπόρεσε ποτέ να συγκρατήσει τη Λούκα ή τον Χάρη. Ακόμη περισσότερο: το πολιτικό σύστημα δέχεται από δεξιά ώς αριστερά την πίεση διασπαστικών κινήσεων. Αρα, οι ροπές είναι υπέρ εκείνων που φεύγουν από τα κόμματα. Ισως πιο ενδιαφέρον από την τύχη της κίνησης της Κατσέλη και του Καστανίδη έχει μια εκτίμηση της κατάστασης. Ώς πότε θα κρατήσει η διασπαστική φάση της ελληνικής πολιτικής; Είναι αυτή η τελευταία εκδήλωσή της ή θα υπάρξουν κι άλλες; Οψόμεθα…

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ απο τα ΝΕΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια: