itsaousa
Γράφει ο Αϊστόουλ Δεμπάνκ
Υποστηρίζεται από πολλούς πως, όταν μια χώρα αντιμετωπίζει σοβαρή κοινωνική ή οικονομική ή πολιτική κρίση (ή και τα τρία της μαζί {κακά της μοίρας της}), οι πνευματικοί της άνθρωποι οφείλουν να μην ενεργούν ως πάπιες Πεκίνου (δηλαδή να συνεχίζουν να ... περιδρομιάζουν με κλειστό το στόμα, μέχρι να σκάσουν τα συκώτια τους από τη μασαμπούκα), αλλά να μπαίνουν μπροστά (κυρίως από τις κάμερες) και να φωτίζουν με την οξύτητα και τη διαύγεια του πνεύματός τους όλο το κοπάδι, συγγνώμη, όλους τους ψηφοφόρους (όταν λέμε «όλους», εννοούμε όλους, εκτός από τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι δεν είχαν παράσχει, τουλάχιστον έως τη στιγμή της σύνταξης του παρόντος, άδεια να στρογγυλοκάθεται, η εκάστοτε επιφώτιση, επί των καραφλών κεφαλών αυτών).
Η παρέμβαση των πνευματικών ανθρώπων κρίνεται ιδιαίτερα σημαντική, γιατί αυτοί διαθέτουν, κατά τεκμήριο, (μαχητό, σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση της Επιτροπής Σύνταξης του Αστικού Κώδικα) την οξύνοια να αντιλαμβάνονται σωστά πρόσωπα και καταστάσεις, οπότε με τις δημόσιες τοποθετήσεις τους παρέχουν, τουλάχιστον σε όσους από εμάς διαθέτουμε IQ επιπέδου John Holmes (32 και με φωτογένεια), τη δυνατότητα, αν μη τι άλλο, να μην καταφεύγουμε τα βράδια σε Όλγα Τρέμει και Στέφανο Χίο για την έγκυρη ενημέρωσή μας.
Και, δόξα το Θεό, παραδείγματα στρατευμένων καλλιτεχνών που έχουν επηρεάσει καίρια τη ζωή μας υπάρχουν πολλά, κι από μέσα κι απ’όξω (απ’την Ελλάδα).
Ας το πιάσουμε απ’όξω.
Να μιλήσουμε για Κεν Λόουτς;
Ακόμα θυμάμαι, με ρίγη, το «ο Άνεμος χορεύει το κριθάρι» (ποτέ δεν το’δα, αλλά κάποιο Αυγουστιάτικο απόγευμα με μελτεμάκι, που πηδιόμασταν με την Τούλα μέσα σ’ ένα χρυσαφένιο καλαμποχώραφο, καταμεσίς του εύφορου κάμπου της Μεσσηνίας, τα σωθικά του οποίου οργώνονταν βαθιά από τα κρυστάλλινα νερά του ποταμού Παμίσου {άμα ξαναπιάσω Χέμινγουέϊ, να μου κοπούν τα χέρια}, τη ρώτησα, στο αποκορύφωμα της ψυχικής μας ένωσης, «χύνεις;;» και κείνη μου απάντησε πνιχτά «loads !!!» - ε, εντυπώθηκε η στιγμή Ιρλανδέζικα-ξεροκέφαλα στο μυαλό μου και από τότε αποτελεί πυξίδα στα πολιτικά μου θέλω: αναμένω πάντα από τις Κυβερνήσεις μου τα καλύτερα και σε μεγάλες ποσότητες.
Να μιλήσουμε για Νιλ Τζόρνταν;
Δεν θα΄ντονε δυό οι μέρες που είχα εντρυφήσει, κλαίγοντας, στο «Παιχνίδι των λυγμών», όταν βρήκα το θάρρος να παρέμβω αποφασιστικά σε λαϊκή συνέλευση της τοπικής οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ Καισαριανής και να ξεκαθαρίσω γενναία προς το ακροατήριο : «Καταλάβετέ το! Σοβαρή πάλη για λαϊκή ανεξαρτησία δεν είναι δυνατή, αν δεν απεμπλακούμε οριστικά από λύσεις τραβεστί.»
Αλλά, γιατί να μας πιάνει η ξενομανία; Σάμπως το καυλί μας, συγγνώμη, η αυλή μας, δεν βρίθει από στρατευμένους καλλιτέχνες;
Τι να πει κανείς για το Νότη το Σφακιανάκη; Η συμβολή του στα πολιτικά δρώμενα του τόπου έχει υπάρξει τόσο καθοριστική, που, τυχόν υποβάθμισή της θα ήταν σαν να αναφέρεσαι στην Κοιλάδα των Βασιλέων και να εξομοιώνεις τον τάφο του Ραμσή με εικονοστάσι σε επαρχιακό δρόμο καρμανιόλα.
Τι να πεις κανείς για τον, τον, τον (είναι τέτοια η ταύτιση, που δικαιολογημένα ξεχνά κανείς την πραγματική ταυτότητα του ανθρώπου), τον Αστυνόμο Θεοχάρη;
Ο οποίος, ορμώμενος από τα βουλευτικά έδρανα, υπήρξε ένας από τους ελάχιστους που βρήκαν το θάρρος να καταγγείλουν ανοιχτά το σάπιο σύστημα που κατατρώει τα σωθικά της διεφθαρμένης μας Δημοκρατίας (τι διάλο, με ποιο πλεύρη κοιμήθηκα;), έχοντας μάλιστα τ’αρχίδια να αναφέρει και τα ονόματα, όταν ρωτήθηκε σχετικά «ποιοι είναι επιτέλους οι καταχραστές;», απαντώντας γενναία «ΤΑ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ».
Τι να πει κανείς για την Ελένη την Κούρκουλα, που από τη θέση της υφυπουργού Παιδείας έφερε εύκολα τούμπα ακόμα και γαμάτες, εδραιωμένες στους αιώνες κινέζικες παροιμίες, καθώς, όταν στα καίρια εκπαιδευτικά ζητήματα οι άλλοι κοιτούσαν το δάχτυλο, η Ελλάδα κοιτούσε εμπνευσμένα τη Σελήνη;
Ό,τι και να πει κανείς για τους προαναφερθέντες γίγαντες του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι, θα τα’χει τα δίκια του.
Ωστόσο, τις τελευταίες ημέρες συνέβη ένα σημαντικά σοβαρό συμβάν (προσπαθώ να γράψω και να υποδείξω ταυτόχρονα στους δίπλα να κάνουν ησυχία), που επιβάλλει εκ των πραγμάτων να εστιάσουμε στη συμβολή του λόγιου και συγγραφέα Πέτρου Τατσόπουλου (ξανά, γιατί η πρώτη μαζική εστίαση έλαβε χώρα, όταν παραγγέλναμε πιτόγυρα με τις πεντάδες, για να παρακολουθήσουμε το «1821»).
Ο Πέτρος ο Τατσόπουλος, κατά τη διάρκεια της –μυθικής πλέον για όλους όσους ονειρεύονται μια πιο δίκαιη κοινωνία- τηλεοπτικής αντιπαράθεσής του με τον χαμερπή εκπρόσωπο του επιχειρηματικού κεφαλαίου και πολιτευτή της «Δράσης» (για την επαναλειτουργία της «Αλλατίνη» AB {After Bancruptcy}), Στέλιο Σταυρίδη, όχι μόνο εισέφερε, με τη μοναδική ευαισθησία και πραότητα που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους του πνεύματος, μια φρέσκια και ρηξικέλευθη ματιά στις δραματικές στιγμές που ζει ο τόπος, αλλά έκανε και κάτι απίστευτο: ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΕΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ, ΠΡΟΟΔΟΥ ΚΑΙ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Ενδεικτικά και μόνο, παρατίθεται ένα demo των επιπτώσεων από την ενσωμάτωση της οπτικής του Πέτρου στην προσέγγιση ας πούμε, κλασσικών κειμένων της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Ας υποθέσουμε ότι διαβάζουμε τους «Άθλιους» και φτάνουμε στο σημείο που ο Ιαβέρης μπουκάρει στο δωμάτιο, τη στιγμή ακριβώς που ο Γιάννης Αγιάννης υπόσχεται στην ετοιμοθάνατη Τιτίκα ότι θα φροντίσει τη μονάκριβη κόρη της και του ανακοινώνει μοχθηρά πως τον ξεσκέπασε, πως κατάλαβε ότι στην πραγματικότητα είναι ένας Παπαγεωργόπουλος, συγγνώμη, ένας κατάδικος που παριστάνει το Δήμαρχο και πως θα τον στείλει ξανά στα κάτεργα, ενώ προσθέτει σαδιστικά και χαιρέκακα προς την Τιτίκα «ποτέ δεν θα φροντίσει την κόρη σου, θα σου την πάρει το ορφανοτροφείο….».
Αν λοιπόν αυτή την κρίσιμη στιγμή ενσωματώναμε στο χαρακτήρα της Τιτίκας την οπτική του Πέτρου και αυτή, αντί να αφήσει την τελευταία της πνοή με μάτια βουτηγμένα στην αγωνία και την απόγνωση για την τύχη του παιδιού της, όπως σχεδίασε ο Βίκτωρ, απηύθυνε στον Ιαβέρη την ίδια ακριβώς φράση που απηύθυνε ο Πέτρος στον ταξικό του αντίπαλο μετά το πέρας της αντιπαράθεσής τους, του έλεγε δηλαδή μεγαλόπρεπα «Α Ν Τ Ε Κ Α Ι Γ Α Μ Η Σ Ο Υ», ποιες θα ήταν άραγε οι συνέπειες στη διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης γενιών αναγνωστών, άρα και στη γενικότερη στάση τους απέναντι στην πολιτική, άρα στην προσπάθειά τους για προκοπή;
Επίλογο δεν έχω. Γκαγκάνιασα. Και αν στραβώνεις, γιατί αυτό δεν είναι η συνήθης πρακτική, αγνοείς επικίνδυνα ότι εγώ την έχω ήδη ενσωματώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου