Το όνειρο στο Euro 2012 αυτή τη φορά για την Εθνική ομάδα είχε ημερομηνία λήξεως Παρασκευή 22 Ιουνίου. Το θαύμα του 2004 στη Πορτογαλία δεν θα έχει επανάληψη αλλά δεν πρέπει να ... ξεχάσουμε ποτέ, ότι:
-Η μικρή στο δέμας Ελλάδα κατάφερε για μία ακόμη φορά να σταθεί επάξια στα γήπεδα της Πολωνίας και να βρίσκεται μέσα στους πρώτους οκτώ της Ευρώπης. Για σκεφτείτε το. Μήπως, αντί να μιζεριάζουμε, πρέπει να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι και να συνεχίσουμε, να χαμογελάμε; Στους «8» καλύτερους είμαστε…
-Διεκδίκησε τους στόχους της και δεν παραδόθηκε ποτέ χάρη «στο κάτι» που έχει ο Ρωμιός ψηλά αριστερά.
-Έδωσε κουράγιο κι’ ελπίδα στα εκατομμύρια ανθρώπων, που δεινοπαθούν από τον οικονομικό ζυγό, που τους έχει επιβληθεί τα τελευταία 2,5 χρόνια.
Στο 89’, στην «Αρένα Γκάντσκ», ο πίνακας έγραφε 2-4 αλλά στις εξέδρες άκουγες τον εθνικό ύμνο από τους Έλληνες και όχι τις ιαχές θριάμβου από τους πολυπληθέστερους Γερμανούς…
-Οκ, έχασε από τη Γερμανία (της Άνγκελα Μέρκελ) σε ένα παιχνίδι, που είχε αποκτήσει ξεχωριστή σημασία λόγω πολιτικής αλλά πάλεψε, όσο μπορούσε απέναντι, αλήθεια, σε μία ανώτερη ομάδα. Ενδεχομένως ίσως και ο πήχης ανέβηκε παραπάνω απ’ ότι έπρεπε, μετά από τη πρόκριση κατά της Ρωσίας.
Η Εθνική έπαιξε όσο έφταναν τα όρια της κόντρα σε μία ποδοσφαιρική «μηχανή», που δεν χρειάζεται μόνο η ψυχή, για να τη σταματήσεις. Απαιτείται, να εκμηδενίσεις τα λάθη και να μη σε πιάνει πανικός στα δύσκολα.
Το δυστύχημα είναι, ότι έγιναν και τα δύο. Και (σημαντικά) λάθη υπήρξαν και έλλειψη ψυχραιμίας, όταν το παιχνίδι είχε «πάρει φωτιά».
Κακά τα ψέματα. H απουσία του Καραγκούνη στοίχισε. Αγωνιστικά, ήταν ο κατάλληλος παίκτης, που θα μπορούσε να «παγώσει» την γερμανική κατοχή στο τερέν του Γκνάτσκ. Να αλλοιώσει κάπως αυτό το 67%-33%, που δεν άφηνε περιθώρια αντίδρασης στην Εθνική.
Ειδικά δε, να διακόψει τα δύο εφιαλτικά 13λεπτά στο α’ ημίχρονο (23’-36’) και στο β’ (56’-69’), όπου χάθηκαν τα πάντα.
Ο Νίνης, που κλήθηκε να αναλάβει τον ρόλο του αρχηγού ήταν λίγος. Ο Φωτάκης αντίθετα μπήκε στο «πετσί» του αγώνα αλλά υπήρχε πρόβλημα πίσω. Ο Σηφάκης ξεκίνησε καλά, το λάθος όμως στο 3-1 δεν συγχωρείται και είναι καθοριστικό. Γενικά ήταν «τρακαρισμένος» και φαινόταν σχεδόν σε κάθε γερμανικό σουτ.
Το κέντρο της άμυνας, με τους Παπασταθόπουλο-Κυριάκο Παπαδόπουλο, δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη. Στα άκρα, επίσης υπήρχε θέμα. Ο Τζαβέλλας αριστερά δεν τα κατάφερε. Ο Τοροσίδης δεξιά πάλευε μόνος, αφού ο Νίνης δεν βοήθησε.
Ο Σάντος, τέλος, είδε αργά ότι η ομάδα έπρεπε επιθετικά, να διεκδικήσει παραπάνω απέναντι σε μία άμυνα, που δεν ήταν και υπόδειγμα σταθερότητας. Οι κούρσες του Σαλπιγγίδη από δεξιά και τα «μπουκαρίσματα» του Σαμαρά προκάλεσαν ρήγματα κοντά στην εστία του Νόιερ κι’ έφεραν δύο γκολ.
Τούτη η σύντομη τεχνική ανάλυση δεν αναιρεί όμως το εξής σημαντικό. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε σε καμία περίπτωση, ότι μιλάμε για ποδόσφαιρο.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο «κλαμπ» των οκτώ κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων. Το κυριότερο; Δείχνει, ότι μπορεί να συνεχίσει να είναι εκεί, με τους καλύτερους, γιατί υπάρχει η κατάλληλη ποδοσφαιρική «μαγιά», η οποία σε δύο χρόνια στη Βραζιλία θα είναι πιο έμπειρη και ώριμη.
Για δείτε: Ο Νίνης, ο Τζαβέλλας, ο Μανιάτης, ο Αβραάμ, ο Κυριάκος, ο Καπίνο, ο Καρνέζης, ο Φετφατζίδης, ο Μήτρογλου, ο Παπασταθόπουλος, ο Αθανασιάδης, ο Χριστοδουλόπουλος κ.α. «έχουν ψωμιά» να «φάνε». Το μέλλον φαίνεται καθαρό. Θα υπάρχει πάντα η ελληνική ψυχή. Ο Σάντος θα κάθεται ξανά στην άκρη του πάγκου και βέβαια τα 11εκ στο πλάι όλων. Για να μας κάνουν πάλι υπερήφανους.
Παιδιά, σας ευχαριστούμε για ότι μας έχετε προσφέρει αλλά και για όσα θα μας προσφέρετε. Κι’ όπως πάντα, ψηλά το κεφάλι . Είμαστε Έλληνες…
woop.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου