Κάθε φορά που κάποιος αναφέρεται σε παράλογα προνόμια που έχει συγκεντρώσει κάποια κοινωνική ομάδα (ως μη όφειλε), υπάρχουν όλο και περισσότεροι πρόθυμοι συνέλληνες να πιπιλίσουν επίμονα την καραμέλα του «Κοινωνικού Αυτοματισμού». Κρεμάνε αδίστακτα την ταμπέλα του «κοινωνικού αυτοματιστή» στον...
άτυχο τολμητία και όλοι μαζί, με ένα στόμα, μια φωνή, κραυγάζουν: «κάτω τα χέρια από τις κατακτήσεις των εργαζομένων».
Φτάνουν μάλιστα στο σημείο, να υποστηρίζουν, πως αν μια κοινωνική ομάδα ή μια κλειστή «κάστα» καταφέρει με τρόπους συνήθως κοινωνικά αθέμιτους (εκβιασμούς, κατέβασμα διακοπτών, κλείσιμο δρόμων, απειλές ροής αίματος, πολιτικές αλητείες, κλπ), να επιτύχει για τον εαυτό της μισθούς, επιδοτήσεις, συνθήκες εργασίας και γενικά τρόπο ζωής που δεν συνάδουν με της υπόλοιπης κοινωνίας ή με τις δυνατότητες του Κράτους, όλοι εμείς οι υπόλοιποι όχι μονάχα θα πρέπει να «καταπιούμε» την κραυγαλέα ανισότητα αλλά να προσπαθήσουμε να «εξισωθούμε» προς τους αθέμιτα ευνοηθέντες ακολουθώντας κι εμείς ως κοινωνικές ομάδες τους ίδιους αντικοινωνικούς και βαθιά αντιδημοκρατικούς τρόπους. Αν κάποιος εντοπίσει την κατάφορη αδικία και ζητήσει τη διόρθωσή της, του προσάπτεται η βαριά κι ασήκωτη κατηγορία πως ασκεί «ακραία νεοφιλελεύθερη κτηνωδία» και είναι σκληρόκαρδος οπαδός του «Κοινωνικού Αυτοματισμού».
Τι σημαίνει όμως ο όρος «Κοινωνικός Αυτοματισμός»;
«Ο όρος κοινωνικός αυτοματισμός εισήχθη στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Σημίτη. Η πατρότητα του όρου κατά άλλους αποδίδεται στο Δημήτρη Ρέππα και κατά άλλους στον μεγάλο «στρατηγό» Θόδωρο Τσουκάτο (θα τον ενθυμείστε φαντάζομαι). Πρόκειται μέσες άκρες για την ακόλουθη φιλοσοφία και πρακτική διακυβέρνησης: όταν μια κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα η τάξη αντιδρά (δικαίως ή αδίκως) σε μια ρύθμιση που την αφορά προσπαθούμε να στρέψουμε την υπόλοιπη κοινωνία εναντίον της ή περιμένουμε αυτό να συμβεί λόγω των προβλημάτων και της ταλαιπωρίας που δημιουργούν στους υπολοίπους πολίτες τυχόν κινητοποιήσεις της επαγγελματικής ομάδας που αντιδρά και λόγω της συνήθους αβελτηρίας και υπερβολής των συνδικαλιστικών ηγεσιών των αντιδρώντων».
Ουσιαστικά δηλαδή ο όρος «Κοινωνικός Αυτοματισμός» περιγράφει «πρακτική διακυβέρνησης», αναμένεται δηλαδή να ασκείται από τις κυβερνήσεις, ως μέσο καταστολής εργασιακών και συνδικαλιστικών διεκδικήσεων. Σε πρώτη εκτίμηση λοιπόν, είναι άτοπο να κατηγορείται πως υποθάλπει Κοινωνικό Αυτοματισμό ένα φυσικό πρόσωπο μόνο του ή έστω μια ομάδα προσώπων ή έστω και ένα Πολιτικό Κόμμα. Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» ως έννοια είναι συνυφασμένος με πρακτικές διακυβέρνησης από κυρίαρχες κυβερνήσεις που για να τον ασκήσουν έχουν την ανάγκη της σύμπραξης πειθήνιων οργάνων, όπως τα ελεγχόμενα από αυτές ΜΜΕ, θιγόμενες οργανωμένες συνδικαλιστικές ή κοινωνικές ομάδες ή χειραγωγούμενο όχλο. Η άσκηση Κοινωνικού Αυτοματισμού προϋποθέτει σκληρή αντιπαράθεση, κατασυκοφάντηση, ψευδείς και ανυπόστατες κατηγορίες κατά αυτών που διεκδικούν κάτι, πολλές φορές και ευθεία υποκινούμενη ή παρανόμως ανεκτή αντιπαράθεση που μπορεί να πάρει τη μορφή ακόμη και σύρραξης.
Καταλαβαίνει κανείς μετά τα προαναφερθέντα πόσο άτοπο, άδικο και ίσως και αντιδημοκρατικό είναι το να προσάπτεται αυτός ο όρος και η αρνητική του αύρα, σε κάποιον που απλώς εκθέτει τις απόψεις του, τις διαπιστώσεις του, τις προτάσεις του για προβλήματα που ταλαιπωρούν ολόκληρη την κοινωνία. Ειδικά αν αυτός ο κάποιος, είναι ένα απλό φυσικό πρόσωπο, χωρίς κυβερνητικό πόστο, χωρίς συνεχή και απρόσκοπτη πρόσβαση σε μεγάλα ΜΜΕ, χωρίς εντέλει την βαρύτητα κάποιου ο οποίος μπορεί να «παρασύρει», να συκοφαντήσει, να ξεσηκώσει μεγάλες μάζες πολιτών ή να υποδαυλίσει σκληρές διαμάχες μεταξύ «αντίπαλων» κοινωνικών ομάδων, κομμάτων ή συνδικαλιστικών «πατριών». Για κοινωνικό αυτοματισμό λοιπόν, δεν μπορεί να κατηγορηθεί οποιοσδήποτε αρθρογράφος ή σχολιαστής σε μια ιστοσελίδα, ακόμη και αν αυτή είναι μια από τις πιο ευρέως αναγνωρισμένες και αναγνωσμένες ιστοσελίδες της χώρας όπως είναι το www.antinews.gr. Ο καθένας είναι ελεύθερος να έχει τη γνώμη του, να προτείνει λύσεις στα προβλήματα, να εντοπίζει κοινωνικές αδικίες (κατά τη γνώμη του), να προτείνει διορθώσεις, πολιτικές, τακτικές και στρατηγικές για κάποιο οικονομικό, κοινωνικό ή πολιτικό θέμα.
Συμπερασματικά, για «Κοινωνικό Αυτοματισμό» θα μπορούσε να κατηγορηθεί η κυβέρνηση μεθαύριο, αν αποφασίζοντας να εφαρμόσει κάποια μέτρα και βρίσκοντας αντίσταση από τις θιγόμενες κοινωνικές ομάδες, καταφύγει σε τακτικές κατασυκοφάντησης, απαξίωσης και στοχοποίησής τους, προσπαθώντας ταυτόχρονα να στρέψει «παντί τρόπω» εναντίον τους ηθικά και φυσικά την υπόλοιπη (ή μέρος της) κοινωνία. Έχουμε (ελπίζω) ακόμη χρόνο μέχρι να δούμε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα της Κρίσης και της εσωτερικής υποτίμησης και πολύ φοβάμαι πως αν φτάσουμε κάποτε να το βιώσουμε δεν θα είναι ακριβώς ένα αναίμακτο και αθώο παιχνίδι συνδικαλιστικών αντιπαραθέσεων. Ο κοινωνικός αυτοματισμός σε μια κατακρεουργημένη, καταρρακωμένη, απογοητευμένη και στα όρια της παράνοιας κοινωνία, θα είναι η αρχή του τέλους της αν αποφασιστεί να εφαρμοστεί από οποιαδήποτε κυβέρνηση. Από την άλλη, πιστεύω ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές, που ανεύθυνοι, καμαρωτοί και πολύχρωμοι σαν τα παγώνια «συνδικαλιστάδες», έβγαζαν τον κόσμο στο δρόμο για «ψύλλου πήδημα», καταλάμβαναν εξ’ εφόδου δρόμους, πλατείες και δημόσια κτίρια, κατέβαζαν με θράσος διακόπτες, έκλειναν αμαξοστάσια, ξεβράκωναν εν μέση οδώ ανθρώπους, έκλειναν με τα τρακτέρ τις εθνικές οδούς και κουνούσαν το δάκτυλο σε έμφοβους υπουργούς, για να επιτύχουν άδικα και αθέμιτα προνόμια για τις αφεντομουτσουνάρες τους και τους υποτακτικούς τους. Η Κοινωνία πια, απαιτεί περίσκεψη και αιδώ στις κινητοποιήσεις. Αν βγει στο δρόμο, θα βγει «εν σώματι» και θα σηματοδοτήσει το τέλος ολόκληρης εποχής. Όταν τα παλιό αρνείται πεισματικά να «πεθάνει» τότε κάποιος θα πρέπει να το «σκοτώσει». Αυτός ο κάποιος, αν συνεχίσουμε έτσι, στο τέλος θα είναι ο Ελληνικός Λαός και οποιαδήποτε απόπειρα εφαρμογής «κοινωνικού αυτοματισμού» θα μοιάζει τότε με φάρσα. Θα είναι σα να προσπαθεί κανείς να «σβήσει» ένα ηφαίστειο με έναν κουβά νερό.
Akenaton
http://www.antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου