Κρίνετε ίνα μην κριθείτε...

Έλια Ζερβού

Ζούμε μια εποχή, που πέρα από την κρίση, δεν έχεις να μιλήσεις για τίποτε άλλο.

Για διακοπές, δεν το συζητώ, μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πάνε λίγες μέρες και οι κωλόφαρδοι που έχουν σπίτια στα νησιά ή στο χωριό τους.

Οι υπόλοιποι, ούτε μέχρι το πατάκι της εξώπορτας.

Να μιλήσεις για...

τηλεόραση; Έχει πεθάνει και κάθε μέρα κάνει την κηδεία της.

Η μουσική; Ελάχιστες καινούριες δουλειές στην Ελλάδα, αλλά και ποιος τις ακούει, που σαπίζουμε όλη μέρα στο ίντερνετ διαβάζοντας για την κρίση.

Μετά τις εκλογές, έχασαν τη δουλειά τους και οι τελευταίοι των τελευταίων γνωστών μου. Βαστάνε οι δημόσιοι όπως ξέρουμε, οι υπάλληλοι των τραπεζών και των ξένων αντιπροσωπειών. Α, και οι συνταξιούχοι.

Όλοι οι υπόλοιποι, υποφέρουν από κατάθλιψη και την περνούν με το να συναγωνίζονται τα πρεζάκια στα παραμύθια, για κάνα ψιλό από συγγενείς και φίλους.

Βεβαίως, οι φίλοι δεν δίνουν του αγγέλου τους νερό αυτή την εποχή, μπας και τους λείψει, σκέψου τι δίνουν στο συνάνθρωπο. Μια τσίχλα μασημένη κι άμα.

Πώς γίναν ξαφνικά όλοι στην κρίση Σκρουτζ Μακ Ντακ;

Ένα ψωμί κρατάς ρε άνθρωπε, μοιράσου το και έχει ο Θεός.

Εντάξει, ξέρω πως δεν έχει ο Θεός, γιατί ονόμασε τον σαδισμό του «ελεύθερη βούληση» και καθάρισε.

Αλλά εσύ ρε μάγκα που είσαι άνθρωπος, δώσε να φάει ο άλλος από το υστέρημά σου κι ας πεθάνετε παρέα. Τι θέλεις δηλαδή; Να ψοφολογήσει εκείνος δίπλα σου κι εσύ να ΄χεις καβάντζα για να ζήσεις;

Να γίνεις ίδιος με τις τράπεζες ρε μάγκα, που λύσσαξες να τις κατηγορείς και είσαι ίδιος;

Ας μοιραστούμε τα ιμάτια μας, τέτοιες μέρες.

Άμα πεθάνει ο πενηντάρης από τρέλα κι εσύ πατήσεις τα ογδόντα, πες μου ποια είναι η διαφορά; Ότι θα έχουνε χωνέψει τα σκουλήκια που τον φάγανε, προτού να φάνε εσένα;

Τι είναι 30 χρόνια παρά πάνω που θα ζήσεις απ ΄τον άμοιρο, μπροστά στην ατελείωτη αιωνιότητα;

Δως του το γέλιο ρε συνάνθρωπε εσύ που πιάνεις φράγκα, δώστου λιγάκι γλύκα στην καρδιά, γιατί έχει αίμα μέσα της, αλλά ζωή δεν έχει.

Αυτές οι μέρες είναι αλλιώτικες, αυτές τις μέρες δεν υπάρχει καμιά έννοια, καμία αξία από όσες μάθαμε μικρά για να φυλάμε το πετσί μας.

Αυτές τις εποχές, η λέξη «αποταμίευση» είναι συνώνυμη του φόνου.

Αυτές τις εποχές, «φίλος» σημαίνει «ιεραπόστολος».

…Τι αηδίες λέω πάλι.

Αυτά δεν γίνονται, που να σαπίσει ο ντουνιάς κι ο κόσμος όλος.

Ο τελευταίος που θα ρουφήξει ο τάφος απ΄ το πόδι μες την κρίση, θα χώσει πιο βαθιά το πορτοφόλι στην κωλότσεπη, μην τύχει και το χάσει εκεί που πάει.

Πού να ΄λεγα να ανοίξουνε τα σπίτια όσοι έχουνε, να μείνει ο κόσμος τζάμπα, τα μαγαζιά να τα δουλέψουν όσοι θέλουν.

Αν βγάλουν δυο ψιλά, σε όλους μας ανήκουν, αφού το χρήμα τριγυρνάει χέρι-χέρι, το ξεχνάς;

Πού να τολμήσω να το πω, στην εποχή που ένα χαρτί-ενοικιαστήριο στην πόρτα, αξίζει πιο πολύ από έναν άνθρωπο;

Πού να τολμήσω να μιλήσω για εκείνον που στις μαύρες μέρες που περνάμε, αν έχει πέντε ευράκια παραπάνω από τον άλλο, νιώθει πως είναι τυχερός και όχι προδότης;

Να το τολμήσω, για ποιο λόγο;

Θα έρθει η μέρα που αυτά θα ειπωθούνε μόνα τους.

Μετά την κρίση.

Που όλοι θα κάθονται στα μπαρ και στα καφέ μονάχοι, ένας- ένας.



eyedoll.gr