Τάκης Θεοδωρόπουλος
Οταν όλοι γύρω διαγωνίζονται για το ποιος θα γράψει τον πιο επιτυχημένο επικήδειο της μεταπολίτευσης, μοιάζει λίγο με ειρωνεία που το ΚΘΒΕ ανεβάζει το «Μεγάλο μας τσίρκο». Το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη που πριν από 39 χρόνια είχε...
φέρει αύρα δημοκρατίας στη χειμαζόμενη από τη χούντα χώρα. Την παράσταση που με ένα επιτελείο πρωτοκλασάτων ηθοποιών, σκηνικά του Σπαθάρη, μουσική του Ξαρχάκου και τη φωνή του Ξυλούρη οργάνωσε τη συλλογική ευαισθησία της μεταπολίτευσης. Το έπος του πικραμένου και αδικημένου λαού που δεν μασάει πια, που αποφάσισε να πάρει τις τύχες του στα χέρια του και να τραγουδήσει και να χορέψει. Η κακιά πεθερά μεταπολίτευση πεθαίνει, όμως τα ασημικά της, τα αισθήματά της, είναι ζωντανά. Η «λευτεριά που βγήκε στο σφυρί», ο Κολοκοτρώνης που σπάει την αγαλμάτινη σιωπή του για να πει πως όσο ζούσε και πικράθηκε και αδικήθηκε, παροτρύνοντας εννοείται τους θεατές να ασχοληθούν με τους αγώνες εναντίον της δικής τους πίκρας, και της δικής τους αδικίας, να μην αφήσουν να τους φάνε οι δράκοι και οι τραπεζίτες. Τι πιο επίκαιρο και άμεσο, θα μου πείτε, όταν η ημέρα της αποκατάστασης της δημοκρατίας δεν γιορτάζεται με την καθιερωμένη δεξίωση στο προεδρικό, αλλά με την άφιξη της επαχθούς τρόικας. «Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ξυρίστηκαν οι έλληνες μεσίτες» λέει ένας στίχος τον οποίον μπορεί να μην τον βρείτε ακριβώς του ποιητικού σας γούστου, όμως δεν έχετε αντίρρηση ότι χτυπάει κάποια φλεβίτσα από τα σώψυχά σας. «Ζούμε σε μια κατάσταση δραματικής αντιστοιχίας με την εποχή στην οποία ανέβηκε το έργο» δήλωσε ο σκηνοθέτης της νυν παράστασης κ. Χατζάκης. Κι ακόμη κι αν δεν εννοεί ότι η «χούντα δεν έπεσε το '73», ή το '74 - όταν μιλάς για αισθήματα ελάχιστη σημασία έχουν οι αριθμοί ως γνωστόν -, σίγουρα στα όρια της αντιστοιχίας, που είναι και δραματική, εμπίπτουν η πίκρα και η αδικία. Κι αφού ήμασταν τότε όπως είμαστε και τώρα αδικημένοι και πικραμένοι, όχι μόνον έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας, εξ ορισμού, αλλά μπορούμε με όλη μας την άνεση να διεκδικούμε τα δικαιώματα του κάθε πικραμένου. Διότι ο κόσμος γύρω μας υπάρχει για να μας πικραίνει και να μας αδικεί. Βασικό συστατικό, σαν τη φέτα στη χωριάτικη σαλάτα, της ελληνικής λαϊκής ψυχής που το συναντάς όπου κι αν απλώσεις το μάτι σου, στο 2012, όπως στο 1974, στο 1843, όπως στο 1453 και πάει λέγοντας. Ο χρόνος των αισθημάτων είναι τελείως διαφορετικός από τον πραγματικό, αυτόν που οι προτεστάντες μετρούν με τα ρολόγια τους. Για την πίκρα και την αδικία είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που οι πατεράδες μας χειροκροτούσαν την Καρέζη. Ο,τι γινόταν τότε, γίνεται και τώρα. Ο μέσα καραγκιόζης μας το ξέρει καλά. Τώρα εγώ και οι όμοιοί μου, οι αναίσθητοι και οι ανάλγητοι, μπορούμε να λέμε πως αν δεν γλιτώσουμε από το αίσθημα του αδικημένου ζογκλέρ σε σαράντα χρόνια από σήμερα πάλι τα ίδια θα λέμε.
"Ανορθόδοξα" (ΝΕΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου