crime.gr
Mάκης Γεωργίου
Ακόμη και τώρα, κάθε φορά που βλέπω στρατιώτες στο μέτωπο, ψάχνω ανάμεσά τους να δω τον πατέρα μου.
Όπως όταν ήμουν παιδί...
Πρώτη γραμμή
Ο πατέρας στο μέτωπο. Τάγμα Ευζώνων. Πρώτη γραμμή. Σπάνια μιλούσε. Όπως οι πραγματικοί πολεμιστές.
Που και που, σ’ αυτήν την επέτειο, τον θυμάμαι να λέει για τις κακουχίες. Πως κοιμόταν - ανήμερα της Αγίας Αικατερίνης – σε μία τρύπα που είχε ανοίξει μέσα στο χιόνι. Πάνω σ’ ένα φτυάρι.
Οι σφαίρες δεν τον βρήκαν. Βρήκαν όμως , τον πατέρα του, τον Θύμιο.
Θάνατος δια τυφεκισμού. Ο επικεφαλής του αποσπάσματος, τον ρώτησε αν θέλει να του δέσουν τα μάτια.
Αρνήθηκε.
Έπεσε νεκρός από τις ιταλικές σφαίρες μαζί με τον 17χρονο Τάσο, γιο του αδελφού της γιαγιάς μου, στη γέφυρα της Παπαδιάς.
Είχαν συλληφθεί μαζί, λίγο καιρό πριν. Τους οδήγησαν στο μαγαζί του χωριού. Ο πατέρας του Τάσου έτρεξε εκεί, να δει τον γιο και τον γαμπρό του. Οι Ιταλοί στρατιώτες σχημάτισαν «Χι» με τα ντουφέκια τους.
Αψύς, ορεσίβιος άντρας εκείνος σήκωσε το μπαστούνι του κατά πάνω τους.
Εκτελέστηκε επί τόπου.
Η γιαγιά μου η Μαρία, η Θύμιαινα, έκλαψε πρώτα τον αδερφό της και λίγο μετά, τον άντρα της και τον ανιψιό της.
Κι έζησε με τον φόβο, όσο κράτησαν οι μαύρες μέρες της κατοχής, για τον πολεμιστή της Αλβανίας, γιο της.
Σοκ
Γύρω στα 10 μου έπαθα σοκ όταν άκουσα τη γιαγιά μου να διηγείται πως της έφεραν τον άντρα της στο σπίτι.
Από το εκτελεστικό απόσπασμα.
«Ένα κορμί γεμάτο τρύπες...».
Πετάχτηκα από τη γωνία όπου κρυφάκουγα και βγήκα τρέχοντας από το δωμάτιο
Πίσω μου έμεινε η μορφή της, να με κυνηγάει για χρόνια. Με τη μαύρη μαντίλα, το κόκκινο, σαν αίμα, από το κλάμα πρόσωπό της. Και τη φωνή της «ήταν, ρε Διαμάντω – η νύφη της, από τον αδελφό του πατέρα μου-, το παιδί εδώ;»
Φονιάδες
Χρόνια αργότερα, συνάντησα στην Κεφαλονιά, έναν Ιταλό, που είχε υπηρετήσει - μεταφραστής της μονάδας του - στην Αλβανία.
Όταν του ‘πα πως ο πατέρας μου ήταν στο Τάγμα Ευζώνων, άλλαξε χρώμα. Σηκώθηκε όρθιος.
«Μα, αυτοί ήταν φονιάδες!»
Έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει περήφανος.
Πατέρα Χριστόδουλε, ξέρω πως δεν ήθελες να μιλάμε γι’ αυτά.
Κι εγώ είναι η πρώτη φορά που τα λέω.
Συγχώρα με...
Αναδημοσίευση από τη στήλη «eikotologies» (ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου