«Ώπα μεγάλε, προτιμώ το σουξέ της Άντζελας! » ...

«Πού ν’ τα σφικταγκαλιάσματα, κύρη μου; Εδιάβήκα; Κι οι σπλαχνικές αναθροφές; Εξελησμονηθήκα;» ρωτάει για τη θυσία του ο Ισαάκ τον πατέρα Αβρααμ δια χειρός ισόθεου Βιτσέντζου Κορνάρου. Θυσία! «Και ποια θυσία; Ποια θυσία;» σπαράζει η...

λαϊκή τραγουδίστρια μες στην καπνούρα των τσιγάρων, του πόθου, του αχνιστού, πορνικού συχνά τσιφτετελιού, αν δεν απευθυνόταν σε έναν γκόμενο αλλά σε πολλούς, πάνω σε τραπέζια με ασταθή, ασφήνωτα πόδια. «Και ποια θυσία έχει κάνει αυτή για σένα;». Ε;
Σε ένα παιχνίδι ερωτικό, όχι βαριά καθοριστικό, αλλά νεανικά σπαρακτικό, η αοιδός τοποθετεί το πάθος της ορθά: «Και θέλω να ρθω να σ αρπάξω από την άλλη, να την ρωτήσω, με τα μάτια βουρκωμένα, με ποιο δικαίωμα σε πήρε από μένα, και ποια θυσία, ποια θυσία, ποια θυσία (τρις), έχει κάνει αυτή για σένα;». Σπαραγμός!
Είναι δεκαετία του 80, τα ρεμπέτικα μεσουρανούν, τα μπουζούκια μόλις απενοχοποιούνται απ τα σκυλάδικα της εθνικής με τα γαλλικά όνομα τύπου «Ζε τε εμ», «Βούλε βου» και «Σε σουάρ» -αυτό πάει και σε συνοικιακό κομμωτήριο- «Ραντεβού». Γραμμένα πάντα στα ελληνικά. Η καψούρα απλοποιείται, το να ακούς μόνο πολιτικά – επαναστατικά τραγούδια και να φοράς αμπέχονο γίνεται βαρετό, και κομφορμιστικό. Το –έλα- να κάνεις την βόλτα σου στην άγρια μεριά της εθνικής με τις λαικές γκόμενες, τα μίνι, τα στραφταλιζέ μπουστάκια και τα πολύ μπογιατισμένα βλέφαρα, γίνεται ρίσκο, κάποιες φορές επανάσταση και –γιατί όχι μεσιέ;- μαγκιά.
Σα το κορίτσι που κάνει με βγαλμένα φρύδια πολύ και ξυρισμένες γάμπες ωτοστόπ φεύγοντας απ το Μαϊάμι, στο τραγούδι του Λου Ριντ. «Εϊ, μωρό μου; Έλα! Κάνε μια βόλτα στην Άγρια πλευρά», είπε «εϊ –έλα- μια βόλτα μόνο». Και εδώ, η δικιά μας η άγρια πλευρά δεν έχει έγχρωμα κορίτσια, η –μόνο- αγόρια με περούκες και ψεύτικα μπούστα και βλεφαρίδες, αλλά έχεις λαϊκές ντίβες, να ανοίγονται για τις καψούρες τους ψεύτικες σαμπάνιες, κρασιά με σόδες κυρίως και θαυμαστές με τη σοδιά στις τσέπες, όλο ρεύσεις πάνω σε πλαστικές καρέκλες, να περνούν για χρυσό 24 καράτια το φο και το γκλίτερ. Και η Θεσσαλία να ναι το δικό μας Γουέστ και η Αιτωλακαρνανία Τέξας χωρίς πετρελαιοπηγές και η Φλώρινα, πουριτανική Γιούτα χάρης στους δικούς της γενειοφόρους αγίους Αμις.
Που θέλω να καταλήξω; Πως η θυσία αφορά στην κάθε Ιφιγένεια που δίνει το λαιμό της προσφορά για το αρχιγκομέναρο Αχιλλέα, τον πλούσιο, γενναίο, πρίγκιπα ξανθό άρχοντα – άντρα, και γιατί δε μπορεί να κάνει αλλιώς απ τους αγριεμένους και άγρια πεινασμένους για πλούτη και μεγαλεία Αχαιούς.
Η θυσία αφόρα στην μάνα για τα παιδιά της.
Η θυσία αφορά στον ηλικιωμένο κοιλαρά που θέλει στο κρεβάτι του την «χι» σεξουάλα βιζιτίτσα με γάμο και στέφανα και διαθήκη για να του κάτσει.
Η θυσία έχει να κάνει με ιερά κάποιες φόρες και όσια προσωπικής αναγωγής και ηθικής.
Η θυσία αφορά στον Αβραάμ που παει να κόψει το λαιμό του παιδιού του υπακούοντας σε θεϊκό βίτσιο!
Η θυσία έχει να κάνει με την προσφορά, αυτοπροσφορά και ρελανς αντιπροσφορά σε θέματα ερωτικά, γκομενικά, βαριά θρησκευτικά και άκρως πατριωτικά άμα μυθικοί στόλοι εξαρτώνται από κοριτσίστικους λαιμούς. Όταν ακούς όμως –και εδώ ήθελα να καταλήξω με τόσες φιοριτούρες στα λόγια- πως ο πρωθυπουργός της χώρας όλο χαρά τρελή, σου λέει πως «οι ευρωπαίοι έχουν καταλάβει και πονάνε για τις θυσίες του ελληνικού λαού», λες, «ωπα μεγάλε, προτιμώ το σουξέ της Άντζελας!». Διότι η θυσία είναι αυτό που εγώ θέλω να κάνω, άμα μου το επιβάλλεις είναι … σφαγή!
Αν σε έναν έρωτα σου πει ο άλλος «κάνε μου μια θυσία» ή σε μια θρησκεία έρθει ο Μίνωας και ζητήσει παρθένες και λεβέντες για το Μινώταυρο δεν το λες θυσία, αλλά Sm κλαμπ, νύχτα στο Βερολίνο. Το λες βιασμό και ήττα. Μη τρελαθούμε κι όλας! Ρώτα με μεσιέ, τουλάχιστον, αν ευκαιρώ για μια θυσιούλα στα όρθια και παίζει η απάντηση μου! Μη μου λες μετά από κατά συρροήν βιασμούς, πόσο πονάς που έκανα θυσία, διότι εσύ μου τράβηξες τον βιασμό και την ασέλγεια, σα μανίκι που φορεμένο μου πέσε στενό και ούτε ώμους δε μπορώ να κουνήσω…
Και αυτά τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα, που όλοι οι Ευρωπαίοι πλούσιοι, αίφνης σπαράζουν από μεγάλο πόνο για τις θυσίες του ελληνικού λαού, εγώ τα ακούω σαν την ταραχή των χολιγουντιανών σταρ γιατί το Θιβέτ που είναι υπό κατοχήν, που δεν ξέρουν καν που πέφτει και μπας και είναι στη Λατινική Αμερική, σύνορα με Γουατεμάλα.
Για αυτό λοιπόν, Αντώνη μου, Βαγγέλη μου, Φώτη μου, τι ωραία που ορίζει ο αρχαίος Ευρωπαίος Σαλλούστιος στο «Περί των Θεών Και του Κόσμου» τι είναι θυσία και που εσείς ιδέα δεν έχετε για αυτήν! «Επειδή τα πάντα έχομεν εκ των Θεών, είναι δίκαιον να δίδωμεν εις τους παρέχοντας τμήμα εκ των δωρεών των. Ούτω, προσφέρομεν εκ των αγαθών μας τα διάφορα αναθήματα, εκ του σώματός μας την κόμην μας και εκ της ζωής μας τας θυσίας. Αι προσευχαί χωρίς θυσίας είναι κενοί λόγοι, ενώ εκείναι που συνοδεύονται δια θυσιών, είναι λόγοι έμψυχοι, διότι ο λόγος ενισχύει την ζωήν και η ζωή εμψυχώνει τον λόγον». Κυρ Αντωνη μου και κυρα Αγγέλα (και όχι θεά λαϊκή μου Άντζελα), σε ποιο θεό τη κόμη, το σώμα, τη ζωή μου να προσφέρω; Και ποια θυσία, ποια θυσία, ποια θυσία (τρις) έχει κάνει αυτός ο Ευρωπαίος θεός, για μένα; Ε;


ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ