Το Νουνού του μέλλοντος...

tsaousa

Παρασκευή βράδυ και αποφάσισα να βγω έξω για φαγητό, ύστερα από δυο μήνες περίπου.

Γεμάτο το μαγαζί. Η απορία του Ευρωπαίου και του Έλληνα συγχρόνως: «πού στο διάλο βρίσκουν τα λεφτά;».

Εγώ δε θα ρωτούσα πού βρήκαν τα λεφτά και βγήκαν, αλλά πώς...

δεν αιματοκυλύστηκαν μεταξύ τους.

Όσοι έχετε διαβάσει την Αποκάλυψη του Ιωάννη, δεν αποκλείεται να αναγνωρίζετε την εποχή της μεγάλης θλίψης που αναφέρει, στη σημερινή εποχή.

Άλλωστε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας λέει πως το 80% των ανθρώπων σήμερα, υποφέρει από κατάθλιψη.

Έχει δεν έχει κάνει πρόβλεψη ο Ιωάννης, που το κουβαλούσε το κληρονομικό μαζί με το «τι ήθελε να πει ο ποιητής;» το θέμα είναι πως η κατάθλιψη σήμερα μεταδίδεται σαν τη γρίπη.

Σκεφτείτε τι γίνεται στην Ελλάδα.

Σε έρευνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι Έλληνες εξελέγησαν πανηγυρικώς δεύτεροι στο αγώνισμα «τι είναι ο άνθρωπος-ένα τίποτα είναι».

Με άλλα λόγια, η κατάθλιψη για τους Έλληνες είναι κάτι σαν την ξερή. Την παίζουν όλοι.

Πιστεύω πως μετά το δεύτερο Μνημόνιο, έπεσαν σε κατάθλιψη και οι πιο αναίσθητοι.

Με το άκουσμα της έλευσης της Μέρκελ στην Ελλάδα, κύλησαν και οι ψυχίατροι.

Η Ελλάδα είναι πλέον η χώρα των αντικαταθλιπτικών.

Ειδικά οι γυναίκες, παίρνουν αντικαταθλιπτικά αντί για ασπιρίνη.

Καταπίνουν τόσο πολλά χάπια, που κάνουν δράση και στους συντρόφους τους μέσω του φιλιού ή της σεξουαλικής επαφής.

Άρα και οι άντρες παίρνουν, απλώς δεν το ξέρουν.

Με τη βοήθεια των χαπιών γεμίζουνε τις Παρασκευές τα μαγαζιά, τι νομίζετε;

Αλλιώς, σηκώνεται ο καταθλιπτικός άμα κάτσει στον καναπέ;

Τους έπιασε η χημεία χτες βεβαίως κι αφού ήτανε Παρασκευή σου λένε, πάμε καμιά βόλτα πριν περάσει η επήρεια του χαπιού και ξαναβαρύνουμε;

Χαπακωθήκανε λοιπόν τα Ελληνόπουλα όπως κάθε μέρα και τιγκάρανε τα μαγαζιά.

Υποχώρησε λίγο η κατάθλιψη και προπορευτηκε η διάθεση για ζωή.

Μη φανταστείτε όμως τίποτα σπουδαίο.

Διάβασα σε ένα φίλο σήμερα στο facebook: «Βγήκαμε παρεούλα, βάλαμε ρεφενέ, φάγαμε τα κρεατάκια μας, ήπιαμε τα κρασάκια μας, παίξαμε την κιθαρούλα μας και γυρίσαμε σπιτάκια μας όμορφοι κι ωραίοι.

Σκατά γυρίσατε, όχι όμορφοι κι ωραίοι.

Με τόσα υποκοριστικά στην πρόταση, εγώ μόνο μια μιζερούλα είδα κι ένα Lexotanilouli να μην την παλεύει με τίποτα.

Τη βλέπεις πια την κατάθλιψη και τη μιζέρια παντού.

Καταρχάς, συστήνονται όλοι με την απόγνωση όχι μόνο στο βλέμμα, αλλά και στο όνομα: «Κωστάκης», Μαιρούλα», «Ευανθούλα», «Μπιλάκος».

Αλλά τι να κάνει κι ο Μπιλάκος; Μπιλάκος νιώθει, Μπιλάκος δηλώνει.

Πάνε οι εποχές του Μπιλάρα στα 80s-90s.

Τώρα έχουμε καταθλιψάρα.

Μια καταθλιψάρα που ξεγύμνωσε τα κρυμμένα χαρακτηριστικά του καθένα.

Κυρίως την κακία, την ανικανότητα να αγαπήσει το διπλανό του, μισό-μισό με την ηττοπάθεια του υποκοριστικού.

Σήμερα οι άνθρωποι ή θα σου πετάνε πέτρες, έστω λεκτικά ή θα σου απευθύνονται με υποκοριστικά, αποτέλεσμα και τα δυο της προσπάθειας να ισορροπήσουν σε μια πατρίδα που τους συμπεριφέρεται εχθρικά, εγκαταλείποντάς τους απροστάτευτους στην κρίση των πάντων.

Είναι που είναι ημιτελής προσωπικότητα ο Έλληνας, του πετάς και μια κρίση στα μούτρα, άντε να βελτιωθεί.

Όσα βήματα εκπολιτισμού είχαν γίνει προ κρίσης, έσβησαν μονομιάς.

Θα πει κάποιος, δεν υπήρχαν, ήταν φαινομενικά. Όχι, διαφωνώ. Όταν είσαι ευχαριστημένος, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.

Κι όταν δυσαρεστείσαι, βγάζεις το θηρίο από μέσα σου.

Αυτό όμως δεν αποτελεί άλλοθι σε καμία περίπτωση, να ξηγιόμαστε. Ένας υγιής πνευματικά άνθρωπος, θα έπρεπε τώρα στην κρίση, να γίνει ακόμα πιο πονόψυχος.

Η φάρα μας όμως είναι ιδιαίτερη.

Κανονικά λοιπόν, οι Έλληνες θα έπρεπε όταν συναντιούνται έξω τις Παρασκευές, να σφάζονται μεταξύ τους.

Τα χάπια που λέγαμε είναι που τους κρατάνε ήσυχους σε διπλανά τραπέζια.

Και η υπομονή βεβαίως.

Όπως όμως εξαντλούνται τα χάπια, εξαντλείται κι η υπομονή.

Αλλά αυτή, δεν υπάρχει κανένας γιατρός να σου τη γράψει.

Λένε λοιπόν, ότι θα γίνει κίνημα. Σε slow motion, αλλά κίνημα.

Μη σκάτε.

Θυμάστε τότε που ήτανε στη μόδα οι Τουρκικές φρεγάτες στο Αιγαίο και αδειάζαμε τα σούπερ μάρκετ; Για αρχίστε λέω εγώ σιγά-σιγά.

Μην αγοράσετε όλοι μακαρόνια, αλεύρι, ζάχαρη και ριζογκοφρέτες.

Όσοι δεν έχετε άνετα ντουλάπια, να αγοράσετε χαπάκια.

Μισό Lexotanil, για ένα Νουνού. Αυτή θα είναι η ισοτιμία.

Κι ο Θεός ας βάλει το πόδι του.