24.12.12

Αλέξη κάντο όπως ο Λούλα...



Η ουσία της λατινοαμερικάνικης περιοδείας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ασφαλώς για να αντιγράψει οτιδήποτε και από οπουδήποτε σε αυτήν την περιοχή, όπως με ελάχιστο χιούμορ προτρέπει ο Παύλος Τσίμας, με ... άρθρο του στα «ΝΕΑ», να «αντιγράψει» ο Τσίπρας τον Λούλα (!) και την υποτιθέμενη πετυχημένη προσήλωση του τελευταίου στο, επίσης, ανέλπιστα «πετυχημένο» πρόγραμμα του ΔΝΤ! Η Λατινική Αμερική δεν έχει πειράματα προς εξαγωγή. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχουν χώρες της «πρωτότυπα» που πρέπει να ξεπατικώσει για να σωθεί η Ελλάδα.

Στη Λατινική Αμερική δεν υπάρχει ένας πανομοιότυπος δρόμος που ακολουθούν οι χώρες της. Θα λέγαμε ότι υπάρχουν τόσοι ποικίλοι δρόμοι όσοι και οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, με ορισμένες εξ αυτών να έχουν λάβει μια ιδιαίτερα χαρακτηριστική ριζοσπαστική τροχιά.

Αν υπάρχει, ίσως, κάτι κοινό στην απέραντη ζώνη κάτω από το Μεξικό, είναι η προσπάθεια των περισσότερων χωρών και σίγουρα όλων των λαών, να ακολουθήσουν μια πορεία χειραφέτησής τους από τον βορειοαμερικανικό αλλά και τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, μαζί με μια πορεία που θα δίνει μεγαλύτερο βάρος στην ανάπτυξη και όχι στη λιτότητα.

Η περιοδεία του ΣΥΡΙΖΑ στη Λατινική Αμερική πρώτα απ’ όλα ανέδειξε για την Ελλάδα την ανάγκη μιας νέας πολυδιάστατης εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής, φέρνοντας κοντά μας μια απέραντη περιοχή ξεχασμένη και περιφρονημένη από τις τροϊκανές και μνημονιακές ελίτ της χώρας μας.

Ένας άλλος αντιμνημονιακός προοδευτικός δρόμος για την Ελλάδα αλλά και μέσα από την Ελλάδα ένας άλλος προοδευτικός δρόμος για την Ευρώπη, μπορεί να βρει στη Λατινική Αμερική μια μεγάλη ενθάρρυνση, στήριξη και μια νέου τύπου ισότιμη προωθημένη συνεργασία.

Αυτός ο διαφορετικός δρόμος για τη χώρα μας δεν έχει ανάγκη και δεν μπορεί να μιμηθεί όλα όσα γίνονται σε εκείνη ή την άλλη Λατινοαμερικάνικη χώρα.

Η προτροπή του Παύλου Τσίμα προς τον Τσίπρα: «Κάντο όπως ο Λούλα», έχει ελάχιστη σχέση με όσα διαμείφθηκαν ή όχι στη Βραζιλία.

Η προτροπή έχει μια και μόνο αξία και σημασία. Τη ρήξη του ΣΥΡΙΖΑ και του Προέδρου του με τις σημερινές δεσμεύσεις τους, προκειμένου να ακολουθηθεί, σε αντίθεση με τις «αριστερές συνιστώσες» και την «ιερά οργή» τους, ένα «επιτυχημένο» μνημονιακό πρόγραμμα, σαν αυτό το «πετυχημένο» πρόγραμμα του ΔΝΤ, που υποτίθεται ακολούθησε για τη Βραζιλία ο Λούλα.

Και τότε και μόνον τότε, κατά τον Παύλο Τσίμα, μπορεί να αποδειχθεί ότι το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στη μακρινή Βραζιλία δεν ήταν χαμένος κόπος…

Γιατί σε κάθε άλλη περίπτωση τέτοια μακρινά ταξίδια βλάπτουν. Βλάπτουν σοβαρά τη νέα αποικιακή τάξη που αναβιώνει μέσα στην ίδια την Ευρώπη, την ώρα που σιγά-σιγά την αποτινάσει η Λατινική Αμερική!

"ΑΝΩΝΥΜΟΣ" (iskra.gr)


Ολόκληρο το άρθρο του Παύλου Τσίμα στα «ΝΕΑ» έχει ως εξής:


ΜΠΡΑΖΙΛ

ΠΩΣ Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΛΟΥΛΑ ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΟΤΙ ΘΑ ΤΗΡΗΣΕΙ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΔΝΤ, ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΟΥ

Του ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ*

Η χώρα βάδιζε προς εκλογές τον Οκτώβριο, και οι δημοσκοπήσεις προεξοφλούσαν τον νικητή τους. Ο επόμενος πρόεδρος της Βραζιλίας θα ήταν ο Ινιάσιο Λούλα Ντα Σίλβα (Inácio Lula da Silva), ο ηγέτης της αριστεράς. Ο Λούλα είχε διεκδικήσει άλλες τρεις φορές το αξίωμα, δίχως επιτυχία. Αλλά το 2002 είχε έρθει η ώρα της βραζιλιάνικης αριστεράς.

Ήταν επίσης η ώρα της χειρότερης κρίσης για τη βραζιλιάνικη οικονομία. Μετά τη «χαμένη δεκαετία» της λατινικής Αμερικής, στα χρόνια του '80, και άλλα δέκα χρόνια ανεπιτυχούς μάχης με τον πληθωρισμό και τις υποτιμήσεις του νομίσματος, έπειτα από μια σειρά αποτυχημένων προγραμμάτων σταθεροποίησης του «διεθνούς νομισματικού ταμείου» (ΔΝΤ) (το πιο πρόσφατο, του 2001, είχε μόλις διαπιστωθεί ότι εκτροχιάστηκε), η χώρα δεν βούλιαζε μόνο στη χρόνια ανεργία και τη φτώχεια, αλλά δεχόταν και μια πρωτοφανή επίθεση των αγορών. Χτυπημένη από τις συνέπειες της χρεοκοπίας της Αργεντινής, με συσσωρευμένα οικονομικά και δημοσιονομικά προβλήματα, η Βραζιλία είδε το χρέος της να μεγαλώνει επικίνδυνα και τα σπρεντ της να εκτοξεύονται στις 2,500 μονάδες βάσης. Και ταυτόχρονα, τις τραπεζικές καταθέσεις να κάνουν φτερά, με τις αγορές να προεξοφλούν φυγή κεφαλαίων, κεφαλαιακό σαμποτάζ και οικονομική καταστροφή, λόγω της επικείμενης νίκης της αριστεράς.

Εκείνο το προεκλογικό καλοκαίρι η Βραζιλία άγγιξε τη χρεοκοπία. Και η κυβέρνησή της, η απερχόμενη φιλελεύθερη κυβέρνηση Καρντόζο (Cardoso), χτύπησε ξανά την πόρτα του ΔΝΤ, για άλλο ένα πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης. Μόνο που αυτό το πρόγραμμα όλοι ήξεραν ότι άλλος θα το διαπραγματευθεί και άλλος θα το εφαρμόσει.

Το πρόγραμμα καταρτίστηκε και ο Τίμοθι Γκάιτνερ (Timothy Geithner), κατοπινός υπουργός του Ομπάμα (Obama), στέλεχος τότε του ΔΝΤ, πίεσε ώστε να είναι εντυπωσιακά μεγάλο, ώστε «να πείσει τις αγορές» -30 δις δολάρια, το μεγαλύτερο ποσό που είχε ως τότε εκταμιεύσει ποτέ το ΔΝΤ.

Έμενε ένα αγκάθι: πριν το διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ εγκρίνει το πρόγραμμα, έπρεπε να δεσμευτούν στην τήρησή του όλοι οι υποψήφιοι στις προεδρικές εκλογές, συμπεριλαμβανομένου του Λούλα. Ο οποίος Λούλα, προκαλώντας την ιερή οργή των αριστερών συνιστωσών του «κόμματος εργαζομένων» (PT), είχε από την αρχή του καλοκαιριού φιλοτεχνήσει μια στροφή προς τον πραγματισμό, με το περίφημο «γράμμα προς τον βραζιλιάνικο λαό». Και είχε επιπλέον αρχίσει επαφές με τους ανθρώπους του ΔΝΤ.

Κοντολογίς, ο υποψήφιος της αριστεράς όχι μόνο κέρδισε τις εκλογές έχοντας δεσμευτεί προεκλογικά να τηρήσει το «μνημόνιο», αλλά το τήρησε κιόλας.

Το πρόγραμμα του 2002 ήταν το πρώτο, ανάμεσα σε πάμπολλα, προγράμματα του ΔΝΤ για τη Βραζιλία (κι ίσως το πρώτο σε όλη τη λατινική Αμερική) που θεωρήθηκε ότι εφαρμόστηκε επιτυχώς -και ως σήμερα ο κακόφημος οργανισμός το διαφημίζει ως μια αδιαμφισβήτητη (και από τις μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού) επιτυχία του!

Το εντυπωσιακό είναι πως, παρότι ο Λούλα εφάρμοσε στα βασικά της στοιχεία την ορθόδοξη νομισματική και δημοσιονομική συνταγή του ΔΝΤ, κατάφερε να μείνει στην εξουσία οκτώ χρόνια, να τελειώσει τη θητεία του τόσο δημοφιλής όσο όταν την άρχιζε (παρά τις πολλές αποτυχίες και κάποια σκάνδαλα) και να τον διαδεχθεί η στενότερη συνεργάτιδά του. Και το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι παρά τον κορσέ του ΔΝΤ, στα χρόνια του Λούλα η Βραζιλία αναπτύχθηκε με σχετικά γρήγορο ρυθμό και εφάρμοσε δύο πρωτοποριακά προγράμματα: την «μπόλσα φαμίλια» -ένα ολοκληρωμένο δίχτυ πολλαπλής κοινωνικής προστασίας για τους απόκληρους, στο οποίο εντάχθηκαν 11 εκατομμύρια Βραζιλιάνοι- και το «πρόγραμμα επιτάχυνσης της ανάπτυξης» (PAC), ένα πρόγραμμα ταχύρρυθμης ανάπτυξης μέσω δημόσιων επενδύσεων, που η εφαρμογή του εκτίναξε τους ρυθμούς ανάπτυξης και προφύλαξε τη Βραζιλία από τις συνέπειες της μεγάλης κρίσης του 2008.

«Μη μιλάτε για την κρίση», συμβούλευσε τις προάλλες ο Λούλα τον Έλληνα μουσαφίρη του. Μην επενδύετε στη δυστυχία και την καταστροφή, δηλαδή. «Να μιλάτε για τις λύσεις». Ποιος ξέρει; Μπορεί το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στη μακρινή Μπραζίλια να μην ήταν χαμένος κόπος.

*Πηγή: «ΝΕΑ» 21/12/12

Δεν υπάρχουν σχόλια: