Δεν είναι όποιος κι όποιος ο Γιάννης Στουρνάρας. Έχει την εξουσία να μην αφιερώνει στο φορολογικό του νομοσχέδιο ούτε μια λέξη στη φοροδιαφυγή, αλλά να παίρνει τα κεφάλια δεκάδων εφοριακών γιατί ... δεν κυνηγούν με τη δέουσα αυστηρότητα τους φοροφυγάδες. Να πετάει στη Βουλή πατάτες της μορφής είτε θα πετύχουμε, είτε θα αποτύχουμε και να εισπράττει από τους εκπροσώπους της συγκυβέρνησης ροδοπέταλα αντί για ντομάτες. Να επαναφέρει μέσω των Financial Times το μπαμπούλα της δραχμής, διαψεύδοντας τον ίδιο τον Σαμαρά, ο οποίος κήρυξε το τέλος της δραχμοφοβίας. Να προειδοποιεί ως ανεύθυνος μονάρχης το πολιτικό σύστημα –δηλαδή την κυβέρνηση πρωτίστως- ότι αν αποτύχει στην επιβολή των μνημονίων θα πληρώσει τα επίχειρα.
Σούπερ υπουργός δηλαδή. Και να σκεφτείτε ότι παραλείπονται τα ευκόλως εννοούμενα –ο κυρίαρχος ρόλος του στην κατάρτιση των μνημονίων, στην κατασκευή της φορολογικής βιομηχανίας αφαίμαξης, στην προετοιμασία του μεγάλου πάρτι των ιδιωτικοποιήσεων. Καθισμένος στο θρόνο τους εμφανίζεται με όλο και μεγαλύτερη αδιαφορία για τις αντιδράσεις ως Μεγάλο Αφεντικό. Φέρεται και μιλάει ως Μεγάλο Αφεντικό. Και τελικώς, όπως όλα δείχνουν, είναι Μεγάλο Αφεντικό. Το οποίο έχει την εξουσία να παρακάμπτει τα κυβερνητικά κόμματα, τους άλλους υπουργούς, ακόμα και τον πρωθυπουργό. Να παίρνει κεφάλια χωρίς όχι μόνο να ρωτάει, αλλά ούτε καν να ενημερώνει. Και να εποπτεύει με τη δέουσα αυστηρότητα την εφαρμογή των μέτρων.
Από πού όμως αντλεί την υπερμεγέθη εξουσία του; Από την εμπιστοσύνη του λαού; Μα δεν εκτέθηκε ποτέ στην ταπεινωτική δοκιμασία της λαϊκής ψήφου. Από την εμπιστοσύνη του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Κουβέλη; Εδώ γελάνε, γιατί κανείς από αυτούς δεν θα έδινε σε κανέναν τόση εξουσία, ώστε να αγνοεί και τον ίδιο. Αλλά ο Στουρνάρας και τον Σαμαρά διορθώνει και μάλιστα δημοσίως και τους άλλους δυο τους έχει εμφανώς γραμμένους στο γνωστό ειδικό σημειωματάριο. Και δεν διστάζει, το αντίθετο μάλιστα, να εμφανίζεται στο διεθνή τύπο όχι ως υπουργός της κυβέρνησης, αλλά ως επιθεωρητής που ελέγχει, πιέζει, προειδοποιεί, απειλεί. Όχι μόνο εμάς, που έτσι κι αλλιώς είμαστε αποκάτω, αλλά και τους θεωρητικώς αποπάνω- τους υπουργούς, τους κυβερνητικούς εταίρους, ακόμα και τον πρωθυπουργό.
Δεν χρειάζεται φυσικά να είσαι και Πουαρό, απλώς follow the money, ακολούθα το χρήμα, όπως λέει ο γνωστός κανόνας. Το χρήμα των δανειστών στη προκειμένη περίπτωση, το οποίο εγγυάται μαζί με τους τόκους ο Στουρνάρας. Αυτός εμφανίζεται ως ο πιο σταθερός, ο πιο συνειδητός, ο πιο άτεγκτος προστάτης του. Ταλαντεύεται ο Κουβέλης, κάνει βήματα πίσω ο Βενιζέλος, ψάχνει ισοδύναμα παραμύθια ο Σαμαράς. Ο Στουρνάρας όμως βράχος. Αν δεν τα εφαρμόσετε όλα μέχρι κεραίας θα επέλθει η καταστροφή (σας) και η καταστροφή της χώρας. Έτσι που μπορούμε χωρίς φόβο και πάθος να αναγνωρίσουμε την αλήθεια: Η Ελλάδα διαθέτει έναν Υπερυπουργό ο οποίος εκπροσωπεί τις αγορές, τους πιστωτές και τα συμφέροντά τους. Κανονικός τοποτηρητής, που μιλάει μάλιστα ελληνικά καλύτερα από τους Γερμανούς συναδέλφους του.
Δεν λογαριάζει το πολιτικό κόστος, γι’ αυτό είναι πιο ευθύς από τους άλλους, λέει η σχετική μυθολογία. Η οποία αγνοεί φυσικά, κάτι βασικό, όπως κάθε μυθολογία του είδους. Ότι ο Γιάννης Στουρνάρας δεν λογαριάζει το πολιτικό κόστος γιατί δεν δίνει λογαριασμό στους Έλληνες. Σε άλλους δίνει λογαριασμό και από άλλους εισπράττει ψήφο εμπιστοσύνης, χτυπήματα στον ώμο και εγκωμιαστικά σχόλια. Από την άποψη αυτή διαφέρει από όλους τους προκατόχους του –εκείνοι υπηρετούσαν τα συμφέροντα που υπηρετούσαν, αλλά είχαν τουλάχιστον μια δημοκρατική νομιμοποίηση. Αν το καλοσκεφτούμε μάλιστα ο Στουρνάρας ως άποψη οικονομική και ως εξουσία πολιτική είναι ο προάγγελος και ο προπομπός του μέλλοντος που μας προετοιμάζουν. Θα έχουμε και σύνταγμα, και κυβέρνηση, και θεσμούς, και Βουλή και κυβέρνηση και όλα τα καλούδια. Αλλά και ένα, δύο τρεις δικούς τους ανθρώπους, να φροντίζουν την τήρηση των δεσμεύσεων και την εφαρμογή των μνημονίων –ένα είδος αστυνομίας του χρέους. Αστυνόμος Στουρνάρας, κι όποιος αντέξει…
Θανάσης Καρτερός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου