Αλήθεια ή απλώς επικαιρότης;...
Έχουν περάσει πολλά χρόνια.
Ήταν η αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης και εργαζόμουν στο τμήμα παραγωγής ειδήσεων του ΑΝΤ1. Ένα θέμα (που δεν χειριζόμουν εγώ... χωρίς αυτό να' ναι δικαιολογία) συγκλόνισε το... κοινό.:
Σε μια μικρή πόλη της Βόρειας Ελλάδας ένα παιδάκι έφυγε από τη ζωή από ένα λάθος του γιατρού. Ο άνθρωπος για ένα ολόκληρο διήμερο τηλε-σταυρώθηκε. Ήταν ένα ρεπορτάζ σε εξέλιξη.
Κάποια στιγμή κτύπησε το τηλέφωνο στην αίθουσα σύνταξης.
Το σήκωσα (τυχαία) εγώ.
Ήταν ο γιατρός.
Ένας άνθρωπος κραύγαζε για την αθωότητά του.
Θυμάμαι ότι μου είπε χαρακτηριστικά:
-Έχω αφιερώσει τη ζωή μου στην υγεία των παιδιών. Έχω φάει τα χρόνια μου σπουδάζοντας τη συγκεκριμένη ειδικότητα. Δεν είμαι καν απ΄ εδώ. Ήρθα εδώ για να βοηθήσω. Σας ορκίζομαι είμαι αθώος... Παρακαλώ, βοηθήστε με.
Ενημέρωσα τον τότε διευθυντή μου.
-Φέρ'το στη σύσκεψη... μου είπε χαμένος μέσα στα χαρτιά, τα τηλεφωνήματα και στις ειδήσεις που (ως συνήθως) έρχονται καθημερινά σαν καταιγίδα.
Έτσι κι έγινε.
Πήγαμε στην σύσκεψη.
Εκείνη την ημέρα είχε σκάσει ένα Μεγάλο θέμα. Συμβαίνει συχνότατα. Ούτε που πρόλαβα να μιλήσω. Ο χρόνος του δελτίου είχε γεμίσει. Το προηγούμενο θέμα είχε γίνει αόρατο.
Την επόμενη το νέο Μεγάλο θέμα είχε διογκωθεί ακόμα περισσότερο... και την μεθεπόμενη ακόμα περισσότερο...
Μετά από 3-4 μέρες είχε μεν ξεφουσκώσει... αλλά καταλαβαίνετε πόσο πολύ είχε εξαφανισθεί (δια παντός) το θέμα του γιατρού.
Ζούσαμε στην εποχή της μεγάλης μάχης της τηλεθέασης ... που στα απλά ελληνικά σήμαινε(ι): Προς Θεού, μη ΤΥΧΟΝ και δεν έχουμε θέμα που έχουν οι άλλοι... πράγμα που (στη πράξη) σημαίνει ότι δεν υπάρχει χώρος (χρόνος) και διάθεση να έχουμε είδηση -και πόσο πολύ follow up παλιότερου (ξεφουσκωμένου) θέματος- που προσπέρασαν οι άλλοι.
Η αλήθεια είναι ότι το θέμα αυτό με στοίχειωσε για ένα διάστημα.
Η ακόμα μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι σύντομα το ξέχασα.
Την κριτική πολλοί λάτρεψαν, την αυτοκριτική ελάχιστοι.
Έτσι δεν μάθαμε ποτέ ποια ήταν η αλήθεια. Επρόκειτο για γιατρό ανίκανο ή για γιατρό θύμα; Για μπείτε λιγάκι στη θέση του, αν τυχόν συμβαίνει το δεύτερο. Υποθέτω ότι θα έγινε δίκη, θα βγήκε απόφαση... μόνο που το κοινό ποτέ δεν την έμαθε.
Τι κάνει αυτός ο γιατρός σήμερα;
Ήταν ένας ιεραπόστολος που σταυρώθηκε; Ή ένας ανίκανος που τιμωρήθηκε;
Όπως και να'χει πάντως : τον Σταυρό του τον κουβάλησε.
Με αυτή τη (δημοσιογραφική) λογική δεν μάθαμε τι απέγινε με πολλά θέματα,. Π.χ. το Χρηματιστήριο...
Στις αρχές της εβδομάδας που πέρασε «έσκασε» το θέμα του θανάτου του βρέφους στη Λέρο. Η νεαρή μητέρα είχε ζητήσει βοήθεια στο forum του site της γυναίκας μου.
Ακόμα και αυτή τη στιγμή που διαβάζετε εδώ στο crimenet το σχόλιο μου, γίνεται σφαγή στο forum. Πολλές μανάδες την θεωρούν «τραγική μητέρα» και πολλές την θεωρούν «μάνα τέρας».
Έχω γνώμη –όπως έγραψα και στο gazzetta όπου εργάζομαι- όμως το ρεπορτάζ δεν βασίζεται σε γνώμες... και ακόμα περισσότερο η γνώμη δεν είναι ρεπορτάζ.
Την αλήθεια την έχουν οι καθ' υλην αρμόδιοι:
Σε πρώτη φάση: ο εισαγγελέας και ο ιατροδικαστής.
Όμως όσο και να έψαξα στην ειδησεογραφία κάτι τέτοιο δεν βρήκα.
Γιατί;
Πιθανολογώ ότι η απεργία στα ΜΜΜ και οι εξελίξεις εκεί, έφαγαν για πρωινό το follow up του θέματος.
Δηλαδή την αλήθεια.
Αυτή τη φορά αποκλείεται να αφήσω το θέμα να με στοιχειώσει.
Αυτή τη φορά απαιτώ την αλήθεια.
Η τηλεόραση ισοπέδωσε την ιερή τέχνη της δημοσιογραφίας, που δεν είναι τίποτε άλλο από το ρεπορτάζ.
Δεν μ 'αρέσει να κλαίω για το γάλα που χύθηκε από τον κουβά.
Όμως εδώ στο internet ο κουβάς είναι καινούργιος και δεν μας επιτρέπεται να τον αφήσουμε (ξανα)αναποδογυρίσει.
crimenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου