26.4.13

Γιάννος Παπαντωνίου: Εγώ έφερα την Ελλάδα στο ευρώ...

... και θα το ξανάκανα!!!
«Εγώ οδήγησα τη χώρα μου στο κοινό νόμισμα και μέχρι σήμερα πιστεύω ότι ήταν η σωστή απόφαση και μάλιστα θα το ξανάκανα», γράφει ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάννος Παπαντωνίου στο περιοδικό Foreign Affairs, επιμένοντας στην...
άποψη ότι δεν φταίει το ευρώ για την κρίση στην Ελλάδα, αλλά οι λάθος επιλογές των (άλλων) κυβερνώντων.

Στην ανάλυση που κάνει ο ίδιος για την κρίση και το ευρώ υπογραμμίζει ότι εν μέρει τα προβλήματα οφείλονται και στη δομική αδυναμία που παρουσιάζει η συγκρότηση της Ευρωζώνης.

«Επειδή είναι μία ατελής νομισματική ένωση, οι λιγότερο ανταγωνιστικές οικονομίες της δεν μπορούν να προωθήσουν τις εξαγωγές του υποτιμώντας το νόμισμα τους ούτε να στηριχθεί σε κάποιν υπερεθνικό δανειστή. Η κρίση στην Ελλάδα θα είχε αποφευχθεί αν προχωρούσε η απελευθέρωση και ιδιωτικοποίηση της οικονομίας ταυτόχρονα με τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Σε αυτό το καθαρά θεωρητικό άρθρο με την μακροοικονομική προσέγγιση ο Γιάννος Παπαντωνίου μεταξύ άλλων προτείνει για την έξοδο από την κρίση τη μείωση των κρατικών δαπανών, την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και την ενθάρρυνση της μισθολογικής ευελιξίας».

Αναλυτικά το άρθρο

«Η παγκόσμια οικονομική κρίση αποκάλυψε αδυναμίες στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση που την κάνουν να φαίνεται περισσότερο σαν ένα πολιτικό κατασκεύασμα από ένα συνεκτικό οικονομικό σχέδιο. Τα προβλήματα αυτά έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα επώδυνη για τις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, που έχουν βρεθεί με μη ανταγωνιστικές τις εξαγωγές και τεράστιο χρέος.

Αλλά το ευρώ ήταν μια καλή ιδέα για την Ελλάδα, όταν η χώρα αποφάσισε να προσχωρήσει, και μπορεί ακόμα να σωθεί. Ως Έλληνας υπουργός Οικονομικών 1994-2001, πέτυχα την είσοδο της χώρας μου στο κοινό νόμισμα - και πιστεύω ότι ήταν η σωστή απόφαση.

Γιατί η Ελλάδα επιδιώκει να ενταχθεί στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση; Οικονομικές επιδόσεις στην Ελλάδα μετά την πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του 1970 ήταν κακή: αντιμετώπισε αργή ανάπτυξη, υψηλό πληθωρισμό και ανεργία, τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα, αύξηση του χρέους, η μείωση του νομίσματος, και οι ανεπαρκείς υποδομές. Η έλλειψη της κυβέρνησης της μακροοικονομικής πειθαρχίας και την τάση της να υποκύψει σε λαϊκίστικες απαιτήσεις και τα κατεστημένα συμφέροντα αντιπροσωπεύουν ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής αδυναμίας της χώρας μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Η αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974 ενοποιημένο ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα και να προωθηθεί η κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά απέτυχε να εκσυγχρονίσει την ελληνική οικονομία.

Τα δεινά της Ελλάδας δεν είναι ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ένταξης στο ευρώ. Στο μυαλό των προοδευτικών ελίτ της χώρας, που εισέρχονται στην οικονομική και νομισματική ένωση φαινόταν η ιδανική λύση για τα δεινά δημοσιονομική στην Ελλάδα. Η θεωρία ήταν ότι η κοινή εγχειριδίου κανόνων της ευρωζώνης θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα σύστημα καρότα και τα ραβδιά που θα προκαλέσει το πολιτικό σύστημα να συνεχίσει μακροπρόθεσμους στόχους όπως η παραγωγικότητα και αύξηση της απασχόλησης και, συνεπώς, να ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες της χώρας.

Κατά την πρώτη, τα γεγονότα διαδραματίστηκαν σύμφωνα με το σχέδιο. Κατά την περίοδο της προσχώρησης στην Ελλάδα σε ευρώ, 1994 - 2000, η ​​οικονομία της ήταν ραγδαία σταθεροποιηθεί, καθώς τόσο ο πληθωρισμός και το δημοσιονομικό έλλειμμα μειώθηκε δραστικά. Οι επιχειρήσεις και οι καταναλωτές έγιναν πιο σίγουροι, οι επενδύσεις αυξήθηκαν, και η κυβέρνηση να θέσει σε εφαρμογή ένα πακέτο των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Ρυθμός ανάπτυξης στην Ελλάδα αυξήθηκε από -1.6 τοις εκατό το 1993 σε σχεδόν 4 τοις εκατό το 1997, και παρέμεινε σε αυτό το επίπεδο μέχρι το 2007.

Περίπου πριν από δέκα χρόνια, ωστόσο, τα πράγματα πήραν μια στροφή προς το χειρότερο. Ο υπερβολικός δανεισμός της Αθήνας δημιούργησε μια πιστωτική φούσκα, που ξέσπασε όταν η παγκόσμια οικονομική κατάρρευση αντέστρεψε τις θετικές τάσεις στην παγκόσμια οικονομική απόδοση.

Τι πήγε στραβά; Η απάντηση είναι ότι η Ελλάδα ποτέ δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένη για την ευρωζώνη και ότι έπρεπε να διαψεύσει τις οικονομικές στατιστικές για την εξασφάλιση ένταξη στο ευρώ. Πράγματι, αρκετά χρόνια μετά την ενταξή μας, το δημοσιονομικό έλλειμμα στην Ελλάδα για το 1999 αποκαλύφθηκε ότι ήταν υψηλότερο από το τρία τοις εκατό του ΑΕΠ που απαιτείται για τη συμμετοχή στο ευρώ. Αλλά αυτή η αναθεώρηση των στατιστικών δεν το ίδιο οφείλουμε να εσκεμμένη παραποίηση? Ήταν μάλλον το αποτέλεσμα αυθαίρετων και πολιτικά κίνητρα μεταβολές των λογιστικών μεθόδων. Ήταν σαν ένα νέο CEO ανέλαβε μια εταιρεία και να αλλάξει τους κανόνες της αποδοτικότητας, έτσι ώστε επιδόσεις κατά το παρελθόν έμοιαζε αποτυχία.

Τα προβλήματα στην Ελλάδα, στη συνέχεια, δεν προέκυψαν κατά τη διάρκεια της ενταξιακής διαδικασίας. Άρχισαν στα μέσα της τελευταίας δεκαετίας, όταν μεγάλες ανισορροπίες προέκυψε μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης. Η ανταγωνιστικότητα των περιφερειακών χωρών, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ισπανία, επιδεινώθηκε αισθητά σε σύγκριση με εκείνη των χωρών του πυρήνα. Οι κυβερνήσεις στην περιφέρεια έκανε τα στραβά μάτια στη συσσώρευση του δημόσιου και του ιδιωτικού χρέους, δημιουργώντας τεράστια ελλείμματα, ενώ το βόρειο Ευρωπαίοι έτρεχαν πλεονάσματα. Οι πλεονάζουσες αποταμιεύσεις του πυρήνα μεταφέρθηκαν στην περιφέρεια με τη μορφή πίστωσης, η οποία στην περίπτωση της οικονομικής κρίσης δημιούργησε την απειλή των κρατικών χρεοκοπιών και μια πιθανή διάλυση της νομισματικής ένωσης.

Είναι αλήθεια ότι ορισμένα από αυτά τα προβλήματα ήταν το αποτέλεσμα των θεμελιωδών αδυναμιών στο μακιγιάζ της ευρωζώνης. Επειδή η ευρωζώνη είναι μια πλήρης νομισματική ένωση, λιγότερο ανταγωνιστικές οικονομίες δεν μπορούν να ενισχύσουν τις εξαγωγές τους μέσω της υποτίμησης των νομισμάτων τους, ούτε βασίζονται σε ένα υπερεθνικό δανειστής έσχατης ανάγκης.

Παρόλα αυτά, τα προβλήματα στην Ελλάδα δεν ήταν ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα της προσχώρησής της στο ευρώ. Αθήνα θα μπορούσε να τους αποφύγει πιέζοντας για τη δημοσιονομική εξυγίανση, έτσι ώστε να πληρώσει το χρέος της, και καθιστώντας το είδος των μεταρρυθμίσεων που θα ενισχύσει την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητά της. Αντί να πέσει στην δημοσιονομική χαλαρότητα και την αδράνεια στις μεταρρυθμίσεις που άρχισαν να χαρακτηρίζουν ελληνική πολιτική, η χώρα θα πρέπει να συνεχιστεί για την απελευθέρωση και την ιδιωτικοποίηση της οικονομίας της, ενώ η επιτάχυνση του εκσυγχρονισμού του κράτους.

Η επίλυση της κρίσης θα απαιτήσει την ανάληψη δράσης τόσο σε επίπεδο ευρωζώνης και στις εθνικές πρωτεύουσες. Οι υπερ-χρεωμένες χώρες πρέπει να μειώσουν τα ελλείμματά τους και να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους με τη φιλελευθεροποίηση των οικονομιών τους και την προώθηση της ευελιξίας των μισθών. Η μείωση των αποβλήτων της κυβέρνησης, καταπολέμηση της ευρέως διαδεδομένης φοροδιαφυγής, καθώς και κατάργηση των περιοριστικών πρακτικών στην οικονομία είναι απαραίτητο να γίνει η εργασία ευρώ για την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή, σε επίπεδο ευρωζώνης, η νομισματική ένωση θα πρέπει να επεκταθεί και να γίνει μια πλήρως ανεπτυγμένη οικονομική ένωση, με κοινή δημοσιονομική και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα»...
newpost.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: