Η πάλαι ποτέ «ευλογία» έγινε κανονική «κατάρα».Σε αδιέξοδο οι ιδιοκτήτες τζιπ, δεν μπορούν να τα πουλήσουν ή να τα κυκλοφορήσουν..
Πια στον δρόμο δεν τα βλέπεις, αλλά αρκεί να ανοίξεις μια εφημερίδα αγγελιών, και είναι όλα...
τους εκεί: το Jeep που καινούργιο κάνει 45.000 ευρώ, εδώ έχει φτάσει στις 7.000. Ο μεγάλος πόθος των Ελλήνων προ κρίσεως, το τετρακίνητο της BMW, έχει έναν ιδιοκτήτη που θα κάνει μεγάλες μεγάλες χαρές αν το «σκοτώσει» για 10.000 ευρώ.
Και όσο για το επταθέσιο Land Cruiser της Toyota, ένα αυτοκίνητο που στην αντιπροσωπεία πωλείται πάνω από 90.000 ευρώ, εδώ πωλείται μόλις 16.000 ευρώ, αλλά και πάλι κανείς δεν το αγοράζει. Βλέπετε, όποιος αποφασίσει να φλερτάρει με τη γοητεία της ιπποδύναμής του θα φορτωθεί οικονομικά και τα 4.000 κυβικά του. Που θα πει πως, χωρίς τέλη, βενζίνη και άλλα συναφή, θα πρέπει να πληρώνει κάθε χρόνο 4.000 ευρώ μόνο για τον φόρο πολυτελείας.
Η εξαγγελία του νέου φόρου ήταν καθώς φαίνεται και το τελικό χτύπημα. Εκεί έξω, άπειροι δυστυχείς πλέον ιδιοκτήτες έχουν μείνει με το... τιμόνι κάποιου τζιπ στο χέρι. «Και τι να το κάνω; Να το φάω;» μου απαντάει έξαλλος ο κ. Διαμαντής στο τηλέφωνο πριν καν προλάβω να πω ολόκληρη τη λέξη «δημοσιογράφος». Εκείνος το τζιπ του το πήρε το 2009, «που ήμασταν άνθρωποι ακόμα», όπως λέει χαρακτηριστικά φωτογραφίζοντας την κρίση. Τώρα ο κ. Διαμαντής μού λέει πως «ευτυχώς που έχει κλιματισμό, σκέφτομαι να αρχίσω να μένω εκεί αφού το πληρώνω για γκαρσονιέρα» – και δεν είμαι πολύ σίγουρη πως αστειεύεται.
«Δεν το παίρνει κανείς, ούτε για ανταλλακτικά δεν το αγοράζουν», εξομολογείται ο απελπισμένος άνδρας στο τηλέφωνο και νιώθω ότι είναι σχεδόν έτοιμος να βάλει τα κλάματα. «Και τι να το πάρουν να το κάνουν δηλαδή;» απαντά μόνος του. «Κάθε μέρα που περνάει, το πληρώνω 17 ευρώ για να το βλέπω παρκαρισμένο. Διαίρεσε τέλη, φόρο και ασφάλεια διά 365, και αυτό σου βγαίνει».
O κ. Διαμαντής είναι ένας από τους χιλιάδες που την προηγούμενη εβδομάδα, με την ανακοίνωση του νέου φόρου, έπαθαν σοκ. «Στην Αθήνα υπάρχουν ένα σωρό τζιπ παρκαρισμένα στις πιλοτές ή κλεισμένα στα γκαράζ. Νόμιζαν πως θα περάσει η μπόρα με τους φόρους οι ιδιοκτήτες τους, και αντί να τα πουλήσουν κατέθεσαν τις πινακίδες», μας εξηγεί ο κ. Στέφανος Αντωνιάδης, ο οποίος δουλεύει σε εταιρεία πώλησης αυτοκινήτων στα βόρεια προάστια.
Τον ρωτάω γιατί τώρα –τι άλλαξε;– οι ιδιοκτήτες δεν πουλούν τα τζιπ τους σε χώρες του εξωτερικού, αλλά η απάντηση είναι πιο απλή απ’ ό,τι φαντάζομαι. «Εχει μπουκώσει η αγορά, πλέον οι ξένοι έχουν βάλει πλαφόν στις τιμές», μου απαντά. «Σε Γερμανία και Ρωσία, που ήταν οι δύο βασικές αγορές, ακόμα και πετρελαιοκίνητο να είναι το τζιπ, το παίρνουν άντε το πολύ 12.000 ευρώ. Αν είναι με βενζίνη, άσ’ τα να πάνε. Ακούς κάτι σαν τρεις, τέσσερις, πέντε χιλιάδες. Οσο να ’ναι, το λυπάται ο άλλος να το “σκοτώσει” το αμάξι του».
Μόνο που, όσο περνάει ο καιρός, το αμάξι απειλεί να σκοτώσει αυτόν. Οι φόροι θεριεύουν, και η ισορροπία αλλάζει. Το 2010 που ο κ. Νίκος αγόρασε το τετρακίνητο, το κατάστημά του ήταν σε εξαιρετική κατάσταση. Τώρα, απ’ το μαγαζί έχει μείνει μόνο το χρέος στην τράπεζα, και το τζιπ, με το οποίο κουβαλούσε εμπορεύματα.
«Το ξεκίνησα με τιμή πώλησης 23.000 ευρώ», λέει ο κ. Νίκος, που έχει το αυτοκίνητο στις μικρές αγγελίες από τον Δεκέμβριο. «Αλλά δεν πρόλαβα να το πουλήσω, γιατί μας έβαλαν ξαφνικά την έκτακτη εισφορά. Με το που την εξήγγειλαν, πέταξαν οι αγοραστές σαν τα περιστέρια». Κι έτσι, η τιμή έπεσε στις 18.000 ευρώ. «Αλλά τι να το κάνεις; Είχε πια σταματήσει το τηλέφωνο να χτυπάει. Ολο τον χειμώνα, μόνο ένας τύπος από μια μάντρα το ζητούσε, με 13.000 ευρώ. Τότε μου φαινόταν αστεία η τιμή. Τώρα, που τον πήρα εγώ τηλέφωνο, του φάνηκε εκείνου αστεία. Μου είπε “πλάκα κάνετε, κύριε; Το πολύ έξι χιλιάδες να σας δώσω!”».
Κι έτσι ο κ. Νίκος κυκλοφορεί ακόμα με το «τέρας», όπως το λέει χαρακτηριστικά. «Κατεβαίνω την Πατησίων και με κοιτάνε απ’ τα δίπλα αυτοκίνητα με ένα ύφος σαν να λένε “εσείς τα φάγατε”. Στα Εξάρχεια δεν το πάω, μη με λιντσάρουν που έχω τζιπ. Ούτε και στην Ομόνοια, μη με κλέψουν. Και σκέψου, το αγόρασα για να μπορώ να πηγαίνω παντού...».
5.000 ευρώ χωρίς να το «κουνήσω»
Στις μάντρες είναι αραδιασμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Tο Hummer του 2008 πωλείται 10.000 ευρώ και η Porsche Cayenne 9.500 ευρώ – αλλά και τα δύο παραμένουν στα αζήτητα. «Αυτά που κινούνται είναι τα 1.000, 1.200 κυβικά. Αυτά αγοράζει ο κόσμος», μας λέει ο πωλητής κ. Στ. Αντωνιάδης. Είναι τα μαθηματικά της κρίσης που εμποδίζουν τους αγοραστές να σκεφτούν οτιδήποτε μεγαλύτερο: αν πάρεις με 10.000 ευρώ ένα Cayenne, στα δύο χρόνια που θα το έχεις στην κατοχή σου οι φόροι του θα ξεπεράσουν τα λεφτά που έδωσες για να τ’ αγοράσεις!
Κι έτσι, «δεν κινείται τίποτα!», όπως λέει ο ίδιος. Ακόμα κι αν «το θηρίο των 4.500 κυβικών φτάνει να κοστίζει μισά λεφτά απ’ το Fiat το πεντακοσαράκι!». Είναι η κατάρα του να έχεις τζιπ. Που πιο γλαφυρά απ’ όλους την περιγράφουν οι δύστυχοι ιδιοκτήτες.
«Πέρυσι να δεις τι πλήρωσα», παραμιλάει ο κ. Τάσος, που μου απαντά στην αγγελία για το «Cherokee 3.700 του 2010». «Χίλια εκατό ευρώ τέλη και 2.700 ευρώ έκτακτη εισφορά. Και πάνω σ’ αυτά, βάλε και 1.500 ευρώ την ασφάλεια. Πάνω από πέντε χιλιάδες ευρώ δηλαδή, χωρίς καν να κουνήσω το αυτοκίνητο». «Ναι», του απαντάω, «αλλά είναι ωραίο αυτοκίνητο το τζιπ». Ο κ. Τάσος κάνει μια παύση και… «το αεροπλάνο είναι πιο ωραίο», λέει, «και αν πλήρωνα την κηροζίνη του, πιο φθηνά θα μου ερχόταν. Το ξέρεις πως για να πάω στη Θεσσαλονίκη με το “τέρας” και να γυρίσω χρειάζομαι 400 ευρώ; Το αεροπορικό εισιτήριο είναι τζάμπα μπροστά σε αυτό!»...
Της Μαριλης Μαργωμενου
Kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου