Άγιος Νιόνιος...

"Ο Ανδρέας Κάλβος -που ήταν και μια ζωή στην απέξω ο καημένος- μπορεί να αναγκαζόταν να λέει μαντινάδες στον Σαμαρά, για να πάρει καμιά επιχορήγηση"... 

pitsirikos

Τον Άγιο Διονύσιο τον αγαπάω. Όχι επειδή είναι άγιος, αλλά επειδή είναι ο άγιος των παιδικών μου χρόνων. Ο Άγιος Νιόνιος. Το πανηγύρι του Αγίου το περιμέναμε πώς και πώς, όταν...
ήμασταν παιδιά, γιατί μας έφερνε η θεία στη Χώρα και τρώγαμε κάτι φοβερά παγωτά με μπισκότα, αμύγδαλο και σιρόπια. Από την άλλη, με έπιανε και μια στενοχώρια αυτή την ημέρα, γιατί ήξερα πως πλησιάζει η ώρα να ανοίξουν τα σχολεία και έπρεπε να επιστρέψουμε στην Αθήνα.

Ο Άγιος Διονύσιος Σολωμός στην πλατεία που φέρει το όνομά του. Τραγική η μοναξιά των ποιητών στην Ελλάδα του 2013. Αν ζούσε σήμερα ο Σολωμός, θα θεωρείτο αντιπαραγωγικός, περιττός και τεμπελχανάς. Και εντάξει, ο Διονύσιος Σολωμός ήταν από πλούσια οικογένεια, θα επιζούσε. Ο Ανδρέας Κάλβος -που ήταν και μια ζωή στην απέξω ο καημένος- μπορεί να αναγκαζόταν να λέει μαντινάδες στον Σαμαρά, για να πάρει καμιά επιχορήγηση και να μην πεθάνει από την πείνα.
Όταν ήμασταν παιδιά, δεν υπήρχαν πυροτεχνήματα στο πανηγύρι του Αγίου, ούτε, βέβαια, η Ζάκυνθος ήταν φορτωμένη εκείνη τη μέρα με πάνω από 160 χιλιάδες τουρίστες. Τώρα διαπιστώνω πως τα βεγγαλικά έχουν ενσωματωθεί στην ορθόδοξη παράδοση. Την ώρα που έπεφταν τα βεγγαλικά – για κάνα τέταρτο δηλαδή-, έβλεπα εκατοντάδες ανθρώπους να κάνουν τον σταυρό τους. Επίσης, έκαναν «Αααααα!» και «Ωωωωω!».
Τα γραφεία της Χρυσής Αυγής ακριβώς απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου. Οι νεοναζιστές απέναντι από την εκκλησία του Αγίου της Συγγνώμης, ενός ανθρώπου που έγινε άγιος επειδή συγχώρεσε και προστάτευσε τον φονιά του αδελφού του. Τι ταιριαστό που είναι. Είναι και πιστοί οι νεοναζιστές. Η ύπαρξη και η ανταπόκριση της Χρυσής Αυγής είναι η πιο τρανή απόδειξη της ήττας της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Δεκαετίες αποβλάκωσης, αμορφωσιάς και σύγχυσης οδηγούν σε τραγικά -αλλά και φαιδρά- αποτελέσματα.

Πέρασαν οκτώ χρόνια από την τελευταία φορά που ήμουν στη Ζάκυνθο ανήμερα της γιορτής του Αγίου. Η αλήθεια είναι πως -αν και η θεία μου δεν ζει πια- φάγαμε κάτι πολύ ωραία παγωτά. Βέβαια, την προηγούμενη φορά είχαμε πάει στα μπουζούκια: «Μια βραδιά στα μπουζούκια».
(Στον φίλο μου τον Θανάση που κάθε χρόνο, στην γιορτή του Αγίου Διονυσίου, στις 17 Δεκεμβρίου, είναι στη Ζάκυνθο για να εκπληρώσει το τάμα του στον Άγιο Διονύσιο.)