Δημήτρης Κανελλόπουλος
Όταν βρέθηκα μικρός σε ηλικία στην Ελευθεροτυπία, αντιμετώπιζα με δέος τον Φίλιππο Συρίγο. Ήταν από τους δημοσιογράφους που εκτιμούσα και σεβόμουν απεριόριστα από παιδί, αλλά ...
δεν ήθελα να του το πω. Για προφανείς λόγους, δεν ήξερα, ή μάλλον ήξερα πως θα το εκλάμβανε ο καθένας εκεί μέσα. Οπότε το άφηνα, δεν ήμασταν για τέτοια. Όταν τον μαχαίρωσαν και παρ' ολίγο να χάσει τη ζωή του, αναστατώθηκα. Να είμαστε στο διπλανό γραφείο και να μην του έχω πει τίποτε τόσα χρόνια; Αλλά και πάλι, όταν με το καλό επέστρεψε, γερός και δυνατός, δεν του ανέφερα κουβέντα. Τι να λέμε τώρα... Κι ας μου είχε πει κάποια στιγμή, «μικρέ σε πάω, συνέχισε έτσι»...
Ωσπου ένα βράδυ στο Σταυρό του Νότου, μετά από πολλά χρόνια, εκεί που καθόμασταν (βγαίναμε συχνά στις μουσικές σκηνές, πηγαίναμε και βλέπαμε διάφορα σχήματα) και είχαμε πιει κι ένα ποτό παραπάνω, γυρίζω και του λέω στο αυτί: «Φίλιππε ήσουν το δημοσιογραφικό πρότυπό μου, όσο ήμουν μικρός». Γέλασε ο Συρίγος και μου έριξε μία φιλική μπουνιά στο μπράτσο. Με έπιασε από το κεφάλι και με αγκάλιασε, πλέον δεν μπορούσε να παρεξηγηθεί οτιδήποτε, ούτε να φανεί κάτι διαφορετικό από εκείνο που... ίσχυε πραγματικά.
e-tetradio.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου