Ήθελα εδώ και καιρό να γράψω δυο λόγια για τη μετάλλαξη του Άρη Σπηλιωτόπουλου, από τότε που...
έγινε υποψήφιος Δήμαρχος. Έχοντας παρακολουθήσει την πορεία του, τον θεωρούσα απ' τους πιο φιλελεύθερους, ανεκτικούς, και προοδευτικούς βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας - ένα χρήσιμο αντίβαρο στη λαϊκή (ακροδεξιά) των υπολοίπων.
Δημοσιεύω, στο πλαίσιο της ενότητας Η ΕΛΛΑΔΑ ΓΥΡΩ ΜΑΣ, την άποψη του Mιχάλη Κορδαλή, επειδή τα λέει καλύτερα απ' ό,τι θα τα έλεγα εγώ.
Νομίζω πως η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών ανεξαρτήτως πολιτικών καταβολών αντιλαμβάνεται πως για τα σημερινά μας προβλήματα ευθύνεται κυρίως η ευλαβική προσήλωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας στο υπερκομματικό θρήσκευμα της δημαγωγίας.
Προσκύνημα στο τέμενος του λαϊκισμού αποτελούν και οι δηλώσεις του υποψήφιου δημάρχου Αθηναίων Άρη Σπηλιωτόπουλου σχετικά με τη διεξαγωγή τοπικού δημοψηφίσματος για την ανέγερση "τζαμιού".
Τι μας λέει λοιπόν, ο κύριος Σπηλιωτόπουλος;
Πως, κατά τον ίδιο, θα πρέπει να αποφασίσουν οι πολίτες της Αθήνας για το αν επιθυμούν να τηρούν απέναντι σε μια συγκεκριμένη θρησκευτική ομάδα το άρθρο 13 παρ. 2 του Συντάγματος που κατοχυρώνει όχι απλά τη θρησκευτική ελευθερία, την ανοχή δηλαδή του κράτους απέναντι στις διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες, μα την ουσία, το περιεχόμενο αυτής της ελευθερίας που είναι η ανεμπόδιστη άσκηση των λατρευτικών λειτουργιών.
Θέτει δηλαδή σε δημοψήφισμα το ίδιο το Σύνταγμα.
Και μάλιστα χονδροειδώς απέναντι σε μια θρησκευτική ομάδα για την οποία δεν μπορεί να ισχύουν κατά το "ανάγνωσμα" Σπηλιωτόπουλου αυτά που προβλέπει ο νόμος για το δικαίωμα στη λατρεία άλλων, μη ορθόδοξων θρησκευτικών κοινοτήτων όπως οι καθολικοί, οι χιλιαστές, οι ευαγγελικοί ή οι βουδιστές.
Ξεχνά ακόμη, ο κύριος Σπηλιωτόπουλος πως υπάρχουν όχι μόνο μετανάστες αλλά και Έλληνες μουσουλμάνοι όπως ορισμένοι συμπολίτες μας καταγομένοι από τη Δυτική Θράκη που προφανώς δεν αποτελούν πολίτες β' διαλογής.
Όμως, η μη ανοχή σε σχέση με το δικαίωμα στη λατρεία των μουσουλμάνων, ο στρουθοκαμηλισμός απέναντι στην πραγματικότητα υποκρύπτει και κάτι ακόμη. Την ανοχή στην παρανομία. Γιατί είναι ηλίου φαεινότερο πως λειτουργούν ήδη παράνομα, πολλές φορές και εν γνώσει της πολιτείας, δεκάδες μη αδειοδοτημένοι χώροι λατρείας ή προσευχής για τους μουσουλμάνους.
Έτσι αντί ενός νόμιμου, αδειοδοτημένου χώρου υπό τη θεσμική εγγύηση, την προστασία και την εποπτεία της Πολιτείας, προτιμάται η σημερινή εξωθεσμική πραγματικότητα των παράνομων χώρων προσευχής, χωρίς προστασία αλλά και έλεγχο αφήνοντας ακόμη πιο εκτεθειμένες τις υποβαθμισμένες γειτονιές του κέντρου σε εκατέρωθεν ακρότητες.
Εκτός από την κοινή λογική όμως, ο κύριος Σπηλιωτόπουλος έρχεται σε σύγκρουση και με τον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί, ως βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας ψήφισε ανεπιφύλακτα τον Νόμο 3521/2006 που προβλέπει την ανέγερση ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα, ενώ ως υπουργός Παιδείας ενέκρινε την από 31/8/2009 Προγραμματική Σύμβαση που υπεγράφη μεταξύ του υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, του Δήμου Αθηναίων, του Οργανισμού Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας και της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, με αντικείμενο την ανέγερση ισλαμικού τεμένους στον Δήμο Αθηναίων, στον Βοτανικό. Βέβαια, η συζήτηση για το τζαμί δεν ξεκίνησε με τον κύριο Σπηλιωτόπουλο. Γιατί πολύ απλά η συγκεκριμένη συζήτηση δεν είναι καινούρια. Διαρκεί σαράντα χρόνια περίπου, από το 1971 και γι' αυτό το λόγο η ατυχής παρέμβαση Σπηλιωτόπουλου αποδεικνύεται χρήσιμη σε πολλά επίπεδα.
Αφενός, γιατί αναδεικνύει το μέγεθος της αναξιοπιστίας του ελληνικού κράτους, το οποίο, επανειλημμένα, νομοθέτησε το τζαμί, χωρίς ποτέ να το ιδρύσει.
Αφετέρου διότι αναδεικνύει διάφορα ζητήματα, πολιτικής και όχι μόνο "αισθητικής" όπως ίσως θα έλεγε και ο ίδιος ο κύριος Σπηλιωτόπουλος κατά την προσφιλή του φράση. Γιατί είναι ζήτημα δημοκρατικής αισθητικής ο σεβασμός του Συντάγματος.
Είναι ζήτημα αισθητικής και ουσίας η απουσία περιορισμών στην εκδήλωση της θρησκευτικής ελευθερίας κάθε πολίτη πέραν των χρηστών ηθών, της δημόσιας τάξης και των πολεοδομικών μελετών αναφορικά με τη ναοδομία. Είναι ζήτημα αισθητικής ο δημόσιος λόγος υποψηφίων δημάρχων σε μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα να είναι τεκμηριωμένος, να απαντά στα πραγματικά προβλήματα κι όχι να είναι όμηρος του λαϊκισμού, των εκατέρωθεν φονταμενταλιστών και της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής.
Άλλωστε, η παραχώρηση της δυνατότητας ανέγερσης χώρου λατρείας στα πλαίσια του νόμου -καθώς και η ανανέωση του υφιστάμενου νομικού πλαισίου και ο εναρμονισμός του με το ισχύον Σύνταγμα- πέρα από υποχρέωση της Πολιτείας, επί της ουσίας αποτρέπει να γίνει η Αθήνα, η ευρωπαϊκή "Καμπούλ" της ταλιμπανικής αντίληψης ως προς τη θρησκευτική ελευθερία.
Τέλος, είναι ζήτημα πολιτικής αισθητικής να τεθούν σαφή όρια μεταξύ Δεξιάς και Ακροδεξιάς. Γιατί αυτού του είδους η φρασεολογία δεν ανταποκρίνεται ούτε στο ύφος αλλά ούτε και στο ήθος ευρωπαϊκού, κοινοβουλευτικού, συντηρητικού κόμματος αλλά μάλλον σε μια βαλκανική εκδοχή της Σάρα Πέιλιν. Ο κύριος Σπηλιωτόπουλος αν θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως "φιλελεύθερος" οφείλει να επιδείξει τη απαιτούμενη σύνεση αλλά και τη γενναιότητα να ανακαλέσει.
Γιατί αν δεν ανακαλέσει δεν είναι φιλελεύθερος. Θα είναι απλά ένας δεν "Μπαλτάκος" με ευγενικό πρόσωπο.
Άρης Δημοκίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου