Ο θάνατος στη Ελλάδα έχει γίνει ατραξιόν. Ο τουρισμός τού κινδύνου κερδίζει έδαφος και παίρνει ψυχές και αρτιμέλειες. Στη Σαντορίνη τρεις Αμερικανοί τουρίστες, αλλά και ...
Έλληνες πολίτες, τραυματίστηκαν από βαρελότο που ήταν φτιαγμένο με δυναμίτιδα. Στο Βροντάδο Χίου άνδρας διαμελίστηκε από αυτοσχέδιο πυροτέχνημα, και αυτό κατασκευασμένο από δυναμίτιδα (γιατί, λέει, «του άρεσε να φτιάχνει κάθε Πάσχα κάτι ποιο δυνατό από απλό βεγγαλικό»). Στην Κρήτη νεαρός ποδοσφαιριστής τού Α.Ο. Ασή Γωνιά, ο Γιώργος Γυπαράκης, έχασε τη ζωή από μπαλοθιές στη διάρκεια του πασχαλινού τραπεζιού!
harddog
Αυτά κάθε χρόνο. Με απόλυτη προσήλωση στα έθιμα, στις παραδόσεις, στους ακρωτηριασμούς και στους θανάτους! Γι’ αυτό και το διαφημίζουμε σε ολόκληρο τον κόσμο. Όπου για το Πάσχα πουλάμε κατάνυξη και βία σε συσκευασία τού ενός. «Ελάτε να θαυμάσετε τον ρουκετοπόλεμο της Χίου», «Ελάτε να νιώσετε τη μοναστηριακή ηρεμία της Πάτμου».
Ακόμα νιώθω το αίμα παγωμένο στις φλέβες μου να κυλάει αργά από την εικόνα τού νεαρού, μπρούμυτα πεσμένου στην άσφαλτο. Η εικόνα που στοιχειώνει μέσα μου, κρυβόταν στο τέλος ενός μποτιλιαρίσματος στην επιστροφή τής Κυριακής στην Αττική οδό. Μποτιλιάρισμα που το περνούσες αργά, με πρώτη-δευτέρα, εικάζοντας ότι «θα έγινε πάλι κάνα γρατζούνισμα». Αλλά δεν ήταν γρατζούνισμα. Ηταν η εικόνα σοκ του πεσμένου και ακίνητου στην άσφαλτο.
Είχα διανύσει την Αττική οδό και το Σάββατο και το απογευματάκι της Κυριακής χωρίς να δω μισό περιπολικό, ένα συμβολικό πηλίκιο, έτσι για τον φόβο των Ιουδαίων που έτρεχαν με 180, βέβαιοι όντες ότι αυτά τα περί αστυνόμευσης, παρακολουθήσεων της ταχύτητας από ραντάρ κλπ, είναι ένας τεράστιος αστι(νομι)κός μύθος.
Εξτρίμ συνήθειες και βάρβαρα έθιμα με γλαφυρούς επικήδειους.
Διον. Βραϊμάκης
(Δημοσιεύεται στη Live Sort της Τρίτης).