"Όσο πιο ρακένδυτη είναι μια χώρα, τόσο πιο πολύ τα ράσα κάνουν τον παπά – όχι τι είσαι, αλλά τι δηλώνεις ότι είσαι. Ο στόμφος. Το τζάμπα δράμα. Τα τσιτάτα. Τα ήξεις-αφήξεις. Το name dropping. Ο γριφώδης αυνανισμός πάνω σε λέξεις που γεννιούνται και ψοφάνε αγάμητες..."...
Μπόρεσα να θαυμάσω την περασμένη εβδομάδα την πολυσημία, την ορμή και την ακομπλεξάριστη ελευθεριότητα του Richard Hamilton σε μια ...
έκθεση στo Λονδίνο. Πώς γλίστραγε από τη μία φάση στην άλλη, αλλάζοντας τα μέσα σαν πουκάμισα. Αυτό, όμως, που με απελευθέρωσε, κατά κάποιον τρόπο, είναι η κατάδειξη, μέσα απ’ το έργο του, ότι η ποπ κουλτούρα είναι (μπορεί να είναι) σημαντική και όμορφη.
Στην Ελλάδα, της σοβαροφάνειας και της ημιεγγράμματης αλαζονείας, οτιδήποτε δεν είναι μαυροφορεμένο ή δεν έχει πρησμένα μάτια είναι ύποπτο φτήνιας. Λογικό! Όσο πιο ρηχή είναι μια κοινωνία, τόσο πιο πολύ εκτιμά τα αφρόψαρα. Όσο πιο ρακένδυτη είναι μια χώρα, τόσο πιο πολύ τα ράσα κάνουν τον παπά – όχι τι είσαι, αλλά τι δηλώνεις ότι είσαι. Ο στόμφος. Το τζάμπα δράμα. Τα τσιτάτα. Τα ήξεις-αφήξεις. Το name dropping. Ο γριφώδης αυνανισμός πάνω σε λέξεις που γεννιούνται και ψοφάνε αγάμητες, σε αχανείς, ομαδικούς τάφους άκομψης, ασυνάρτητης κακίας, μεταξύ νευρόσπαστων status updates και περιοδικών τόσο χορτάτης αυταρέσκειας που κανείς δεν χρειάζεται (ούτε θέλει) να τα διαβάσει.
Όμως υπάρχουν αριστοκράτες που κυκλοφορούν σαν λέτσοι. Είτε από χιούμορ, είτε από σκανδαλώδη χαλαρότητα, είτε επειδή είναι απορροφημένοι από σημαντικότερα πράγματα– π.χ. τους πειραματισμούς της ομορφιάς. Και δεν το κάνουν θέμα. Ούτε έχουν αγωνία να αποδείξουν τίποτα. Όσοι καταλάβουν, κατάλαβαν. Και αργά ή γρήγορα, όλοι καταλαβαίνουν.
Για να διαβασετε ολοκληρο το κειμενο από το editorial του Στάθη Τσαγκαρουσιανου , πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου