Θυμάμαι ακόμη το πρώτο, στις εκλογές του...
1993, στο Mega με τον Ηλία Νικολακόπουλο και την γαλλική Sofres.
Εντυπωσιακά ακριβές στις προβλέψεις άρχισε να χτίζει τη φήμη των δημοσκοπήσεων, των exit polls και του «προφήτη Ηλία».
Δεν ήταν μπιχλιμπίδι το exit poll. Τα αποτελέσματα τότε αργούσαν πολύ να εκδοθούν, ο τηλεοπτικός ρυθμός και η απαίτηση ταχύτητας είχαν αρχίσει να μπαίνουν στην καθημερινότητα. Παράλληλα, το φαξ είχε ήδη κυριαρχήσει, τα κινητά είχαν δειλά ξεπροβάλλει, οι φορητοί υπολογιστές ήταν το καλύτερο και πανάκριβο, δώρο. Το εδώ και τώρα ήταν παντού, σημεία και σύμβολα κοινωνικής επιτάχυνσης πλήθαιναν. Κατά συνέπεια θέλαμε exit polls, κανείς δεν περίμενε, η ψευδαίσθηση του θέλω πλημμύριζε.
Το exit poll στοίχιζε πολλά αλλά πρόσφερε πραγματικές υπηρεσίες. Επιστημονικές και τηλεοπτικές. Για πρώτη φορά, ήταν δυνατό να αναλυθούν εκλογικές συμπεριφορές, πότε αποφάσισαν το τι θα ψηφίσουν, δημογραφικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά της ψήφου.
Από την άλλη ήταν πολύτιμο περιεχόμενο για τηλεοπτικές βραδιές, τραπέζια και άλλα δημοκρατικά πάθη που ανέδειξαν δημοσιογράφους και απαξίωσαν πολιτικούς.
Ήξερες τον νικητή. Όχι στις 4 τα ξημερώματα, αλλά στο κλείσιμο της κάλπης.
Στα είκοσι χρόνια που μέχρι σήμερα μεσολάβησαν, έγινε χρήση και τηλεοπτική κατάχρηση των exit polls, αλλά η χρησιμότητα ενημέρωσης παρέμενε...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Αναστασάκου πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου