Ανθολόγιον, η μπαρούφα της ημέρας - ή μάλλον των ημερών: Τα «πάντσερ», εν προκειμένω η Εθνική Γερμανίας. Η...
εν λόγω μπαρούφα (παρ’ ότι η χρήση της απ’ το αθλητικό ρεπορτάζ είχε χλωμιάσει τα τελευταία χρόνια) ανεβίωσε με αφορμή το μουντιάλ. Ευτυχώς όχι απ’ τους ψαγμένους αθλητικούς ρεπόρτερ, δυστυχώς όμως απ’ τη δευτεράντζα. Και κατ’ ακολουθίαν από διάφορους που άρχισαν να μηρυκάζουν «τα πάντσερ» και «τα πάντσερ» μέσα στη χαζομάρα και την καναπεδίλα που τους δέρνει - κι όλα τα χωνεύει, όλα τα πιθηκίζει. Τα «πάντσερ» λοιπόν - άρματα μάχης της Βέρμαχτ, το καθένα δεκάδες - εκατοντάδες νεκροί, κι εν τέλει εκατομμύρια. Το καθένα τόνοι αίματος, λάσπης, εκχυμένων εντέρων, επιθανάτιων κοπράνων, ανοιγμένων κρανίων - αυτό που είναι ο πόλεμος.
Δεν είναι λοιπόν τα «πάντσερ» μια γλαφυρή παρομοίωση απ’ αυτές που εύστοχα αναζητά το αθλητικό ρεπορτάζ και συχνά το κοσμούν, ούτε δείγμα κάποιας ευρηματικότητας, αλλά μια φρικτή υπόμνηση του πιο αποτρόπαιου στα ανθρώπινα. Του πολέμου. Πόσω μάλλον του πόλεμου που εξαπέλυσαν οι ναζί με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που του προσέδωσαν, τα πιο τερατώδη στην ανθρώπινη ιστορία.
Ελεγε ο Ναπολέων: «το θέαμα του πεδίου της μάχης μετά τη σύγκρουση, αρκεί για να εμπνεύσει στους ηγεμόνες (σ.σ.: σ’ αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις, σήμερα θα λέγαμε στους πάντες) αγάπη για την ειρήνη και φρίκη, μόνον φρίκη, για τον πόλεμο». Και έλεγε ο Ουέλλινκτον (ο νικητής του Ναπολέοντα): «Πιστέψτε με, αν δείτε έστω και μία μόνον ημέρα μάχης, θα παρακαλείτε τον Παντοδύναμο να μη δείτε ξανά ποτέ μια τέτοια φρίκη».
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Στάθη πατήστε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου