21.8.14

Ο «θεός» Δήμου, όποιον αγαπάει… παιδεύει!..

Χαρακτηρίζει δευτεράντζες, όσους δουλεύουν αυτή την εποχή στα ραδιόφωνα και περιγράφει την πόλη, μ’ ένα κείμενο - κρίμα τις συγγραφικές του περγαμηνές - που θυμίζει παιδική έκθεση «δευτερότριτου» μαθητή…

Ο τίτλος του άρθρου είναι «Αύγουστος στην πόλη» («και Πάσχα στο χωριό», που ‘λεγαν παλιά).

Τα έχει…
ξαναγράψει αυτά ο Δήμου και το παραδέχεται. Αλλά (θερινής) ανίας ένεκεν και ελλείψει – που να την βρει πια – έμπνευσης καταφεύγει στα γνωστά και πολύ βαρετά κλισέ, της περιγραφής μιας άδειας πόλης.

Θαυμάστε τον (αν έχετε το κουράγιο):

Πάλι ολομόναχος στο κόκκινο. Μιλάμε για φανάρι μεγάλης λεωφόρου που έχει συνήθως δεκάδες αυτοκίνητα. Άδεια θα την βρεις μόνο τον Δεκαπενταύγουστο. Ούτε το Πάσχα. Θυμήθηκα ένα παλιό μου κείμενο: «Μόνος στην Αθήνα». Ίδια εποχή πριν έξη χρόνια.

Επαναλαμβάνομαι, λοιπόν. Αλλά αυτό κάνει και η ζωή. (Ευτυχώς: είναι μια σιγουριά).

Ούτε ένα μαίηλ επί τρεις μέρες. Ούτε καν σπαμ. Δεν είναι μόνο η πόλη έρημη: είναι και το Διαδίκτυο. Τώρα λίγα σκόρπια και ανάλατα τιτιβίσματα γιατί ξαναμπήκα στο Twitter. Απορώ πώς υπάρχουν σχόλια στο Protagon. Μάλλον από παραλίες θα τα στέλνουν, με το αντηλιακό να θαμπώνει την οθόνη.

Αχ, αυτά τα σχόλια! Μόνιμη επωδός: «γιατί συνεχώς κρίνω τους Έλληνες;». Μα στην Ελλάδα ζω, γράφω, δημοσιεύω και διαβάζομαι – ποιους να κρίνω; Τους Γερμανούς; (Αν και το έκανα: Το τελευταίο γερμανικό μου βιβλίο έχει τίτλο: «Για όλα φταίνε οι Γερμανοί». Αλλά αυτό κυκλοφορεί εκεί. Δεν μου αρέσει η συζήτηση καφενείου: να βρίζουμε αυτούς που δεν μας ακούνε).

Οι Γερμανοί (και οι Ελβετοί) μου είναι αδιάφοροι. Αλλά έχουμε πράγματα να μάθουμε από αυτούς. Τους Έλληνες τους πονάω. Γι αυτό τους κρίνω. Όποιος αγαπάει, παιδεύει.

Εδώ και δεκαετίες περνάω τον Αύγουστο στην πόλη. Είναι η κορύφωση των διακοπών μου. Η πόλη είναι ονειρικά άδεια και ήσυχη. Οι γειτονιές κυρίως. Θυμίζει την Αθήνα στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα. Που πνίγηκε μετά τον πόλεμο από την αστυφιλία και τις πολυκατοικίες.

Στα ραδιόφωνα είναι το φεστιβάλ του «πάγκου». Όλοι οι αναπληρωματικοί, οι δευτερότριτοι ξεφαντώνουν. Η ευκαιρία τους. Αν τους προσέξει κανείς, μπορεί να παίξουν και σε ομάδα σούπερ ληγκ.

Ευκαιρία για να διαβάσει κανείς χοντρά βιβλία που στοιβάζονται περιμένοντας – τι άλλο; – τον Αύγουστο. Αυτά που άλλες εποχές ούτε τα κοιτάς. Όγκος=άγχος.

Θα ήταν ευκαιρία να τακτοποιήσεις και τα χαρτιά σου αλλά… άσε καλύτερα. Αυτό σίγουρα θα σου χαλάσει την διάθεση. Είπαμε: ραστώνη, χαλαρότητα, ηρεμία.

Όσο σκέπτομαι όλους αυτούς που συνωστίζονται στα νησιά και τις παραλίες, χαλαρώνω ακόμα περισσότερο. Κι όσο συλλογίζομαι την ταλαιπωρία της επιστροφής, ανατριχιάζω από ηδονή.

Καλή δύναμη, συμπολίτες!..



Δεν υπάρχουν σχόλια: