9.8.14

Πέντε πράγματα που πρέπει να ξέρεις ...

gypes
...για την Αργεντινή, την Ελλάδα και το ΔΝΤ...
 Δυο χώρες, δυόμισι χρεοκοπίες: Mία η αργεντίνικη το 2001, μία η ελληνική το 2010 και η τρέχουσα που δεν είναι καν βέβαιο ότι έχει συμβεί! Μία ματιά στο...
πως έφτασε η Αργεντινή στην πρόσφατη άρνηση εξυπηρέτησης χρέους και στο αν αυτή συνιστά χρεοκοπία. Επίσης, στο ρόλο του συνδετικού κρίκου που λέγεται Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στις αναπόφευκτες συγκρίσεις. Πέντε πράγματα που πρέπει να ξέρεις για την χρεοκοπία της Αργεντινής, της Ελλάδας και του… ΔΝΤ.
1. Το νεοφιλελεύθερο «timeline» της Αργεντινής μέχρι τη χρεοκοπία του 2001, όταν το ΔΝΤ την «πούλησε» αφού η Αργεντινή είχε πουλήσει τα πάντα

To 1976 η Δεξιά χούντα του Jorge Rafael Videla ρίχνει την Isabel Peron στην Αργεντινή όπου μόλις το 9% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και η ανεργία βρίσκεται λίγο πάνω από το 4%. H χούντα συμμετέχει στην Επιχείρηση Κόνδορας, μια συντονισμένη και καθοδηγούμενη από τις ΗΠΑ διεθνή επιχείρηση «για την αποτροπή του Μαρξισμού» στις χώρες του Νότιου Κώνου της Λατινικής Αμερικής. Στο πλαίσιο της επιχείρησης εγκαθίστανται στρατιωτικές δικτατορίες στην Αργεντινή, τη Βραζιλία, την Ουρουγουάη και τη Χιλή και εξαπολύεται τρομοκρατία στην Αριστερά και τους συμπαθούντες στις χώρες αυτές, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και «εξαφανισμένους». Στις δικτατορικές κυβερνήσεις συμμετέχουν απόφοιτοι της ως τότε περιθωριακής νεοφιλελεύθερης Σχολής του Σικάγου ενώ στο σκληρότερο καθεστώς όλων, στη Χιλή του Pinochet, «τεχνοκρατική» ανάμιξη έχει και ο ίδιος ο γκουρού της σχολής, Milton Friedman. Στην Αργεντινή, η χούντα απαγορεύει τις απεργίες και απελευθερώνει τις απολύσεις. Εκτός από μαζικούς τάφους αριστερών κληροδοτεί στη χώρα μισθούς μειωμένους πάνω από 40% και ένα τεράστιο (με τα κριτήρια της εποχής) δημόσιο χρέος.
Η στρατιωτική δικτατορία πέφτει το 1983 μετά την ήττα στον Πόλεμο των Falklands, έναν πόλεμο που μετέτρεψε την ως τότε βέβαιη ήττα της ήδη μισητής Margaret Thatcher στις εκλογές για τη δεύτερη θητεία της, σε θρίαμβο μέσα σε εθνικιστικό παροξυσμό. Σύντομα, τη διακυβέρνηση της Αργεντινής αναλαμβάνει ένας περονιστής που έμελλε να αλλάξει στρατόπεδο, σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα, ο Carlos Menem, ο οποίος χρίζει υπουργό οικονομίας έναν χουντικό, τον Domingo Cavallo. Menem και Cavallo το μόνο που δεν ιδιωτικοποιούν είναι ο εθνικός ύμνος της χώρας. Εκατοντάδες δημόσιες εταιρίες εκποιούνται, συμπεριλαμβανομένων της πετρελαϊκής, τηλεπικοινωνιακής, αεροπορικής (αεροσκάφη του δημόσιου αερομεταφορέα πωλήθηκαν προς 1 δολάριο) και των συνταξιοδοτικών ταμείων με την αιτιολογία της μείωσης του ελλείμματος και του εκσυγχρονισμού. Απελευθερώνεται πλήρως η αγορά εργασίας, καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις κτλ (εν ολίγοις το ίδιο έργο με τη μνημονιακή Ελλάδα). Επίσης συνδέουν το πέσο με το δολάριο για να καταπολεμήσουν τον πληθωρισμό, το μονάκριβο μπαμπούλα της νεοφιλελεύθερης σχολής.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενοτ του @Arhsx, ΕΔΩ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: