Δεν ξέρω πώς είναι στην ιδιωτική της ζωή η κυρία Βούλτεψη αλλά στη δημόσια ζωή έχει ένα πρόβλημα. Μιλά και φέρεται σαν να βρίσκεται στην ιδιωτική της ζωή. Πιθανώς είναι η...
τηλεοπτική περσόνα που δημιούργησε την εποχή που αλώνιζε τα πάνελ και ξεκινούσε τον καυγά πριν ακόμα πάρει τον λόγο, εκεί όπου το δημόσιο και ιδιωτικό μπερδεύονται (ο πανελίστας δεν μπορεί να είναι πρόσωπο του χορού, πρέπει να είναι αναγνωρίσιμος καρατερίστας). Πιθανώς πάλι έτσι να αντιλαμβανεται τη δημόσια παρουσία της. Σαν πρωινό τηλεφώνημα στη συνυφάδα της, σαν θυμωμένη αφήγηση στο κομμωτήριο, σαν μαλλιοτράβηγμα με τη γειτόνισσα.
Αν το καλοσκεφτείτε τον χαρακτήρα αυτόν τον έχετε συναντήσει πολλές φορές στην επιθεώρηση, στο παλιό ελληνικό σινεμά (τον έπαιζε έξοχα η Δέσποινα Στυλιανοπούλου), στη γειτονιά σας. Είναι οι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, που ξεκινάνε μία συζήτηση εξ αρχής θυμωμένοι, σε υψηλούς (σταθερής έντασης) τόνους, χωρίς ποτέ να χαμογελούν και χωρίς ασφαλώς να πείθοντα από τον αντίλογο, τον οποίον έτσι κι αλλιώς δεν ακούνε. Κυρίως χωρίς να έχουν αίσθηση των συμβάσεων του δημόσιου χώρου.
Έτσι, κυριολεκτικά λένε ό,τι νάναι...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου