18.10.14

Κείμενο της Πόλας Ρούπα...

φωτ.αρχείου 
... μέλος του Επαναστατικού Αγώνα...

athens.indymedia.org

Κείμενο της Πόλας Ρούπα, μέλους του Επαναστατικού Αγώνα, για την εκδήλωση του Κ* ΒΟΞ που έγινε στις 17 Οκτώβρη στο...
Πολυτεχνείο με θέμα "Ένοπλος Αγώνας, Επαναστατικό Κίνημα και Κοινωνική Επανάσταση". Το κείμενο αφέθηκε έξω από το χώρο της εκδήλωσης σε φωτοτυπημένα αντίγραφα και διαβάστηκε κατά τη διάρκεια αυτής.




Συντρόφισσες και σύντροφοι,
χαιρετίζω αυτή την εκδήλωση.
Πρώτα θέλω να σας εκφράσω τη χαρά μου για τις ενέργειες αλληλεγγύης που εκφράστηκαν μετά τη σύλληψη του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη. Δεν ήταν λίγες οι αφίσες και τα κείμενα που δημοσιοποιήθηκαν σε διάφορες πόλεις με ουσιαστικό πολιτικό λόγο και κυρίως με πνεύμα μαχητικό, κόντρα στην ηττοπάθεια που ευελπιστεί να φέρει η καταστολή. Ελπίζω αυτή η μαχητικότητα να διαπνέει όλες τις μορφές αγώνα από όλους τους συντρόφους.
Δεύτερον, θέλω να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία αυτής της εκδήλωσης και να στείλω ένα μήνυμα στον σύντροφό μου Νίκο Μαζιώτη: Νίκο, ξέρω πως τη δύναμη την έχεις. Εμείς, όπως έχουμε πει και στα αμφιθέατρα, απλά αλλάζουμε σημεία αγώνα. Όμως ο αγώνας μας είναι ο ίδιος όπου και να βρισκόμαστε, είτε μέσα είτε έξω από τη φυλακή. Και όσες σφαίρες και να μας ρίξουν, εμάς δεν θα μας νικήσουν. Ο Επαναστατικός Αγώνας δεν θα πεθάνει ποτέ.
Θα ήθελα να ξεκινήσω με το ζήτημα της καταστολής και τις πιθανές επιπτώσεις που μπορεί να έχει στον αγώνα. Όπως έγραψα και στο γράμμα που δημοσιοποίησα, η σύλληψη του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη είναι ένα πλήγμα. Και είναι πλήγμα όχι μόνο για τον Επαναστατικό Αγώνα, αλλά για τον ανατρεπτικό αγώνα συνολικότερα. Όμως τέτοιου πολιτικού μεγέθους χτυπήματα μπορούν να έχουν αντίστροφη εξέλιξη. Αντί για την ηττοπάθεια, τον σκεπτικισμό για τις συγκεκριμένες επιλογές αγώνα, αντί για τον φόβο που θέλει το κράτος να μας επιβάλει, αντί για την παραίτηση από την προοπτική του ένοπλου αγώνα, αντί να αφήσουμε να διαμορφώσουν ένα αρνητικό κλίμα οι ηττοπαθείς και αντεπαναστατικές “επισημάνσεις” που κάποιοι μπορεί να εκφράζουν με το “να που οδηγούν αυτές οι επιλογές”, “επισημάνσεις” που εκφράζονται από όσους είναι εκ πεποιθήσεως αρνητικοί με τον ένοπλο αγώνα και που εν όψει ενός κατασταλτικού χτυπήματος βρίσκουν την ευκαιρία να εκφράσουν το πρόβλημά τους συνηγορώντας ουσιαστικά με το κράτος, αντί λοιπόν, για όλα αυτά, τέτοια κατασταλτικά γεγονότα μπορούν να ατσαλώσουν τις επαναστατικές συνειδήσεις, να ανοίξουν νέα πεδία αγώνα, να ενδυναμώσουν τον ένοπλο αγώνα. Ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης στα μάτια μας δεν είναι “ένας πληγωμένος σύντροφος που μπήκε φυλακή”, αλλά ένας επαναστάτης που έδωσε μια ηρωική μάχη ενάντια σε δεκάδες ένοπλους φρουρούς του καθεστώτος και που δεν τον λυγίζουν ούτε οι σφαίρες ούτε οι φυλακές.
Όσον αφορά τον Επαναστατικό Αγώνα, αυτός δεν είναι μια οργάνωση που “χτυπήθηκε για μια ακόμη φορά από την καταστολή”, είναι μια οργάνωση που παρά τα πλήγματα που έχει δεχτεί, στέκεται πάντα όρθια, είναι ζωντανή και συνεχίζει στην ίδια πάντα πορεία που έχει χαράξει. Ο Επαναστατικός Αγώνας πέρασε δια πυρός και σιδήρου και συνεχίζει να είναι ζωντανός παρά τα χτυπήματα που έχει δεχτεί. Αυτή η εξέλιξη είναι η καλύτερη απάντηση στην καταστολή, το ισχυρότερο μήνυμα ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Στην .ουσία είναι μια συνθήκη που ακυρώνει την καταστολή, καθιστώντας την ανεπιτυχή και μάταιη. Προς αυτή την κατεύθυνση λειτούργησε, φυσικά, και η ανάληψη πολιτικής ευθύνης, η υπεράσπιση των επιλογών μας απέναντι στον εχθρό, η συνέχιση του αγώνα μας σε κάθε συνθήκη. Εξ' άλλου πίστευα και θα πιστεύω πάντα πως ο τρόπος που οι αγωνιστές αντιμετωπίζουν τα χτυπήματα του κράτους, καθορίζει τη σχέση τους με την ίδια την κοινωνία. Γιατί πώς ζητάμε να μας εμπιστευτούν άλλοι, όταν εμείς δεν είμαστε σε θέση να στηρίζουμε κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη την επιλογή αγώνα που κάνουμε; Πώς μπορούμε να ζητάμε από άλλους να συμμετέχουν μαζί μας σε έναν ανατρεπτικό αγώνα, πώς μπορούμε να ζητάμε να συμμετέχουν σε μια Επανάσταση με όλο το κόστος και το τίμημα που ένα τέτοιο ιστορικό εγχείρημα έχει, όταν εμείς δεν μπορούμε να σηκώσουμε το τίμημα των πολιτικών πράξεων μας;
Η οπτική μας για την καταστολή μπορεί να καθορίσει τη θέση μας στον αγώνα. Και η οπτική η δίκιά μου, η οπτική του Επαναστατικού Αγώνα είναι ότι οι επιλογές δράσης στον αγώνα καθορίζονται πάντα από τις επαναστατικές ανάγκες της εποχής μας, από την πολιτική ανάλυση για το σύστημα και όχι από την καταστολή. Δεν μπορεί η καταστολή να γίνεται το πρόσχημα για την παραίτηση από τον αγώνα. Και λέω πρόσχημα γιατί το αν παραιτηθεί κάποιος ή όχι είναι ζήτημα επαναστατικής συνείδησης και ηθικής, που η καταστολή δεν καθορίζει, απλώς δοκιμάζει.
Αν οι ιστορικές συνθήκες και κυρίως, αν οι συνειδήσεις των αγωνιστών υπαγορεύουν ως πολιτικά αναγκαίο τον ένοπλο αγώνα, αυτός οφείλει να γίνει πράξη με κάθε κόστος και τίμημα. Γιατί αν η
ανοχή που δείχνει το κράτος κάθε φορά στις διάφορες μορφές δράσης είναι αυτή που μας υπαγορεύει ποια εμείς θα επιλέξουμε, τότε θα οδηγηθούμε σε μια αδιάκοπη συρρίκνωση της δράσης μας, θα οδηγήσουμε σε αδιέξοδο τον ίδιο τον αγώνα. Γνωρίζουμε όλοι ότι έρχονται νέα κατασταλτικά μέτρα, νέες συνθήκες αντιμετώπισης του ανατρεπτικού αγώνα, ότι το κράτος θέλει να εξαφανίσει κάθε προοπτική επαναστατική. Ακόμα και συνθήματα ανατρεπτικά μπορεί να ποινικοποιηθούν και μάλιστα, στο άμεσο μέλλον. Αποδεχόμενοι τους κρατικούς όρους στη δράση και περιοριζόμενοι στα όλο και πιο ασφυκτικά πλαίσια της νομιμότητας που αυτό θέτει, αν για παράδειγμα, απαγορεύσει το σύνθημα “κάτω το κράτος και το κεφάλαιο”, ας το βγάλουμε από τη φρασεολογία μας. Αν απαγορεύσει τη λέξη Επανάσταση, ας σταματήσουμε να τη λέμε. Αν αποφασίσει το κράτος ότι η αλληλεγγύη σε ένοπλους αγωνιστές πρέπει να διώκεται ως “τρομοκρατία”, ας εγκαταλείψουμε τους ένοπλους αγωνιστές. Είναι αυτοί όροι αγώνα;
Το κράτος με τα χτυπήματά του ενάντια στους αγωνιστές είναι αυτός ο παράγοντας που καλλιεργεί την αντίληψη ότι η ένοπλη δράση γεννά την καταστολή, και αξιοποιεί τις επιτυχίες του κάθε φορά ως ανάχωμα στην επέκταση ακόμα και τη συνέχιση της ένοπλης, και όχι μόνο, ανατρεπτικής δράσης. Είναι η βάση της θέσης αυτής που θέλει κάθε επαναστατική προοπτική να ορίζεται ως αδιέξοδη, καταστροφική και παράλογη.
Ε, λοιπόν, στον Επαναστατικό Αγώνα η οπτική μας ήταν και είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από κάθε καθεστωτική λογική. Ναι μεν η δράση φέρνει την αντίδραση, αυτό όμως συμβαίνει σε ένα στενό ιστορικό πλαίσιο, τη στιγμή που η δράση εκδηλώνεται και αφορά τις αιχμές που η καταστολή βάζει, καθώς και την πρακτική μορφή που αυτή παίρνει. Η στρατηγική της καταστολής είναι κάτι πολύ ευρύτερο, αφορά μια ολόκληρη ιστορική περίοδο και είναι αδιαχώριστη συνιστώσα της ευρύτερης στρατηγικής του συστήματος για την αναπαραγωγή του.
Πιο συγκεκριμένα, η καταστολή στην εποχή μας, δηλαδή τα τελευταία είκοσι πέντε περίπου χρόνια, συνδέεται με την ευρύτερη κατάσταση του συστήματος, η οποία καθορίζεται από την συστημική κρίση, από την αγωνιώδη προσπάθεια των εξουσιαστών να κρατήσουν ζωντανό και ισχυρό το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς. Και αυτή η προσπάθεια συμπεριλαμβάνει την στρατηγικής σημασίας για τους εξουσιαστές κατάργηση του κοινωνικού ελέγχου πάνω στις πολιτικές και οικονομικές λειτουργίες του καθεστώτος και τη μηδενική πλέον ανοχή του κράτους σε όλες τις κοινωνικές, συνδικαλιστικές, πολιτικές αντιστάσεις και διεκδικήσεις. Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας οι πρώτες νομικές τροποποιήσεις για την αντιμετώπιση της ένοπλης δράσης με τους “αντιτρομοκρατικούς” νόμους, έγιναν μέσα στο ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο του καθεστώτος που συμπεριλάμβανε τον πόλεμο κατά της “τρομοκρατίας”. Στην Ελλάδα όπως και αλλού, η απειλή μιας ένοπλης αντιπαράθεσης με το καθεστώς έπρεπε να απαλειφθεί και σε αυτό συνηγορούσε κατά τους κρατούντες η “παραδειγματική τιμωρία” των ένοπλων αγωνιστών.
Η τελευταία περίοδος της κρίσης με τα άγρια χαρακτηριστικά που όλοι πλέον γνωρίζουμε, δεν θα μπορούσε παρά να συνοδεύεται και από την ένταση της καταστολής και κυρίως από την περαιτέρω σκλήρυνση της στάσης του κράτους απέναντι σε όσους επιλέγουν την ένοπλη δράση. Και είναι λογικό καθώς το σύστημα βρίσκεται σε δεινή θέση, χωρίς κοινωνική αποδοχή, χωρίς ανοχή, χωρίς ερείσματα. Μέσα σε μια περίοδο βαθιάς σήψης, απονομιμοποίησης στις περισσότερες συνειδήσεις στην κοινωνία, που κάθε κλυδωνισμός μπορεί να επιφέρει ανυπολόγιστα πλήγματα στο καθεστώς και την εύθραυστη ισορροπία του, είναι λογικό να επιχειρούνται σαρωτικές επιθέσεις του κράτους προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι πολιτικοί παράγοντες αποσταθεροποίησης. Και λέγοντας πολιτικοί παράγοντες αποσταθεροποίησης, από την ίδια την ιστορία αποδεικνύεται πως η ιεράρχησή τους από το κράτος ξεκινά από τον ένοπλο αγώνα, καθώς εκφράζει με έμπρακτο τρόπο και στο παρόν τον μεγάλο εφιάλτη του συστήματος, που δεν είναι άλλος από αυτόν μιας ένοπλης απόπειρας ανατροπής του, τον εφιάλτη μιας κοινωνικής Επανάστασης. Πιστεύω πως οι περισσότεροι θυμούνται όταν εκδηλώθηκε η κρίση χρέους στην Ευρώπη, την ευρύτατη συζήτηση που διεξαγόταν στο εσωτερικό του καθεστώτος για το φόβο ακόμα και επαναστάσεων, κυρίως στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Ο φόβος τους αυτός δεν έγινε πραγματικότητα λόγω των ανώριμων υποκειμενικών συνθηκών, δηλαδή, της απουσίας επαναστατικών κινημάτων στις πληγέντες χώρες, όμως η πολιτική απειλή δεν απαλείφθηκε. Και παραμένει ζωντανή όσο υπάρχουν επαναστάτες, έστω και λίγοι, που την προωθούν και την προπαγανδίζουν.
Συμπερασματικά θα έλεγα ότι στην ευρύτερη κατασταλτική στρατηγική του κράτους, η οποία συνιστά ιδιαίτερα στην εποχή μας μια κεντρικής σημασίας πολιτική εφαρμογή για την αναπαραγωγή του συστήματος, η σημαντικότερη αιχμή της είναι να εξαφανιστεί ως απειλή η κοινωνική Επανάσταση, αφού οι εξουσιαστές κατανοούν πως ένα τέτοιο πρόταγμα μπορεί να βρει κοινωνικά ερείσματα. Με βάση αυτή την αιχμή, η ιεράρχιση των δράσεων που η καταστολή θα στοχεύσει, ξεκινά με την αναγωγή της ένοπλης επαναστατικής δράσης σε πρώτου βαθμού απειλή. Όπου αυτή υπάρχει θέλει να την καταστείλει και όπου δεν υπάρχει θέλει να την προλάβει.
Οι “αντιτρομοκρατικοί” νόμοι, οι φυλακές τύπου Γ, και η συνεχής σκλήρυνση του νομικού πλαισίου για την ένοπλη δράση γίνονται με βάση το παραπάνω δεδομένο. Σε άλλες χώρες, όπως η Αγγλία, που δεν υπάρχει ένοπλη δράση από αναρχικούς, σύμφωνα με την παραπάνω στρατηγική το εκεί κράτος διώκει ως “τρομοκρατία” κάθε προφορική ή γραπτή επαναστατική έκφραση.
Στην ουσία και με πολιτικούς πάντα όρους, η οπισθοδρόμηση και η αναδίπλωση μπροστά στην καταστολή σημαίνει ότι αποδεχόμαστε πως δεν αποτελούμε απειλή για το καθεστώς ούτε θέλουμε να γίνουμε. Αλλιώς ας αναλάβουμε το κόστος των επιλογών μας και κυρίως της επιλογής μας να γίνουμε οι καταλύτες της Επανάστασης στην εποχή μας και ας αξιοποιήσουμε την καταστολή πολιτικά για την ενίσχυση του αγώνα μας. 

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: