Αν ζούσε σήμερα (σαν σήμερα 23 Οκτωβρίου γεννήθηκε) θα δεχότανε τις λοιδορίες και τις ειρωνείες των... μεταρρυθμιστών, των φιλελεύθερων, των δεξιών, του Πάσχου Μανδραβέλη και του Τάκη Θεοδωρόπουλου της Καθημερινής. Και, φυσικά, της...
Σώτης Τριανταφύλλου. Σίγουρα δε του Ψαριανού και του Λυκούδη.
«Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότωφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού» είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις. «Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότωφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί. Ό,τι και άν έχει γίνει, όπως και άν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα, που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς».
Ήταν η εποχή της δίκης του αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα, που πυροβόλησε και σκότωσε τον δεκαπεντάχρονο Μιχάλη Καλτεζά, κατά τη διάρκεια επεισοδίων στα Εξάρχεια. Κάτι σαν την περίπτωση του Αλέξη. Το Εφετείο, δικάζοντας τότε σε δεύτερο βαθμό την υπόθεση, αθώωσε τον μπάτσο καθώς είχε δεχθεί ότι τελούσε σε κατάσταση άμυνας, δεδομένου ότι ο νεαρός είχε πετάξει εναντίον του μολότωφ. Είπαμε, ευτυχώς που πέθανε ο Χατζιδάκις, ούτε ξέραμε τι θα άκουγε τώρα με τέτοιες απόψεις.
e-tetradio.gr 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου