Τελικά, μάλλον είχε δίκιο ο συγγραφέας Σκότ Φιτζέραλντ όταν έγραφε ότι «η αισιοδοξία είναι η παρηγοριά μικρών ανθρώπων σε μεγάλες θέσεις». Ειδικά στην Ελλάδα το...
γνωμικό του ταιριάζει απόλυτα. Δεν πρόλαβε να αναπτερωθεί το εθνικό φρόνημα από την άφιξη της Αμάλ Αλαμουντίν στην Αθήνα και την ίδια στιγμή τα φιλόδοξα σενάρια επιτυχίας των κυβερνητικών “Αμάν Μπαλαμουτίν” αγκομαχούσαν στον ανήφορο του πανικού και της αγωνίας.
Διότι ναι μεν μόνοι μας και αναμεταξύ μας εμείς οι Έλληνες μπορούμε να κάνουμε με ομοψυχία θαύματα, αλλά όχι και παντού. Σαφώς και μπορούμε με τη βοήθεια της κυρίας Κλούνει να διεκδικήσουμε την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, αλλά με την αρωγή οποιουδήποτε μπαλαμουτιού δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη πιστοληπτική διαβάθμιση της χώρας που παραμένει στα «σκουπίδια».
Ακριβώς εκεί σκοντάφτει με την προπέτεια της η κυβέρνηση. Βιάσθηκε να εκθειάσει στους ιθαγενείς την επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματος σταθεροποίησης, να διαλαλήσει την έξοδό της χώρας από την επιτήρηση και να διατυμπανίσει την αναζήτηση χρηματοδότησης από τις αγορές. Μόνο που τις τελευταίες δεν τις ρώτησε αν έχουν όρεξη να ακούσουν την ακατάσχετη αερολογία της. Πόσο μάλλον να κουβεντιάσουν τις στενές χρονικά εκλογικές της ανάγκες της και να στηρίξουν με ευαισθησία το αυθαίρετο μεταμνημονιακό της αφήγημα;..
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Βασίλη Πήλου πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου