«Σεισμός, σεισμός σοσιαλισμός» φώναξε η Νεολαία Βενιζέλου στα βιαστικά το μεσημέρι της Δευτέρας σε κάτι…
αστυνομικούς που δεν είχαν προλάβει ακόμα να παραταχθούν μπροστά από την αμερικάνικη πρεσβεία. Το φώναξαν κάνα δυο φορές, μην τυχόν και το πιστέψουν και οι ίδιοι και, αφού έχωσαν το γαλανόλευκο λάφυρο του '73 κάτω από τη μασχάλη, έφυγαν τρέχοντας προς άγνωστη κατεύθυνση, μην και τους πάρει κανένα αδιάκριτο μάτι.
Έφυγαν οι κληρονόμοι του Χρ. Παπουτσή για να προλάβουν να καταχωνιάσουν στο χρονοντούλαπο της δικής τους ιστορίας το ματωμένο σύμβολο που δεκαετίες τώρα κρατούν πεισματικά δικό τους. Κι αναρωτιέσαι εσύ ο ανιστόρητος. Μα τι το θέλουν; Γιατί και το φυλάνε σαν άγιο δισκοπότηρο από το '82; Τι αμαρτίες άραγε να τους ξορκίζει 364 ημέρες τον χρόνο; Να τους θυμίζει μήπως τίποτα από τα χρόνια εκείνα; Ή μήπως οι μνήμες τους ξέβαψαν όταν η μητέρα ενός από τους θεματοφύλακες έβαλε το λάφυρο στο πλυντήριο για να ξεβγάλει τα αίματα, καθώς το βρήκε καταχωνιασμένο σε κάποια γκαρσονιέρα;
Και, ω του θαύματος, το βράδυ της Δευτέρας ο μελλούμενος σεισμός των βενιζελικών νεολαίων ήρθε και ταρακούνησε το οικοδόμημα. Μόνο που δεν ήταν ο σοσιαλισμός αυτός που μας ξύπνησε νυχτιάτικα. Δεν ήταν ούτε η Ελιά, ούτε καν αυτή η Δημοκρατική Παράταξη που μας σήκωσε απ' το κρεβάτι μες τη νύχτα. Ένας ταπεινός σεισμός, από αυτούς που μας χτυπάνε κάθε φορά που ενεργοποιούνται τα ρήγματα της μεγάλης Κεντροαριστεράς που με τα «όχι» της ξύπνησε τον Εγκέλαδο μες τον εγκέφαλο του Άδωνι Γεωργιάδη κι αρχίσανε τα ρίχτερ να χορεύουν στις οθόνες. Γιατί εκεί που νομίζαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που τορπίλιζε τον ασφαλή διάπλου του οχηματαγωγού Ελλάς από τα ύδατα της κρίσης, να 'σου και οι σημαιοφόροι του σοσιαλισμού να διεκδικούν ένα μερίδιο υπονόμευσης. Οι ίδιοι που σήκωσαν τον σταυρό του μαρτυρίου να ξεμπροστιάζονται από τον τηλεβιβλιοπώλη για όσα ψήφισαν, για όσα υπέγραψαν και όσα καταμαρτύρησαν διά ανατάσεως της χειρός τους.
Στο πλυντήριο λοιπόν κι αυτά μαζί με το λάφυρο του Πολυτεχνείου στους σαράντα βαθμούς μήπως και φύγουν αυτά τα κόκκινα σημάδια που μπορεί να 'ναι κι από αίμα.
Και δεν είναι μονάχα τα σημάδια εκείνου του Νοέμβρη, είναι και τα σημάδια τα σημερινά, που δύσκολα ξεπλένονται όσο και να τα τρίβεις...
Πέτρος Κατσάκος – avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου