12.11.14

Μαραθωνοδρόμοι με το ζόρι...

«Ένα ασταμάτητο τρέξιμο να προλάβουμε τη δόση, να προλάβουμε να μεταρρυθμιστούμε, να προλάβουμε να γίνουμε επιτέλους άνθρωποι, όπως μας φωνάζουν τα φερέφωνα από τα μεγάφωνα»…

Τους έβλεπα να τερματίζουν. Καταπονημένοι, μα χαμογελαστοί. Τους έβλεπα και κατά βάθος ζήλευα. Τους παρατηρούσα και σκεφτόμουν τα…
εκατομμύρια των μαραθωνοδρόμων που παρά τον ιδρώτα που έχουν χύσει ώς σήμερα, δεν έχουν αξιωθεί να δουν τις κερκίδες του Καλλιμάρμαρου. Γιατί ο δικός τους και δικός μας Μαραθώνιος δεν διεξάγεται στην κλασική, όπως τη λένε, διαδρομή, μα μέσα σε ένα σκοτεινό τούνελ όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε τον εξαντλητικό αυτό αγώνα που μας έβαλαν με το ζόρι να τρέξουμε. Ασθμαίνοντας να καταπίνουμε καθημερινά τα χιλιόμετρα και η γραμμή του τερματισμού να μη φαίνεται πουθενά. Μονάχα υποσχέσεις πως τάχα κοντεύουμε κι όλο να απομακρύνεται το νήμα από τα μάτια μας. Καταδικασμένοι να τρέχουμε υπό το άγρυπνο βλέμμα των κριτών, μην τάχα και παραπατήσουμε, μην τυχόν και λοξοδρομήσουμε από τη γραμμή που μας χάραξαν να ζήσουμε τρέχοντας.

Ένα ασταμάτητο τρέξιμο να προλάβουμε τη δόση, να προλάβουμε να μεταρρυθμιστούμε, να προλάβουμε να γίνουμε επιτέλους άνθρωποι, όπως μας φωνάζουν τα φερέφωνα από τα μεγάφωνα. Και το χρονόμετρο να τρέχει. Να τρέχει και να γράφει χαμένες ώρες, σπαταλημένες μέρες και χρόνια άδικα χαραμισμένα σε έναν μαραθώνιο φτώχειας και εξαθλίωσης. Με μικρές μονάχα στάσεις σε γκισέ τραπεζών και εφοριών. Να καταθέτεις και την τελευταία σου ανάσα και φτου κι απ' την αρχή. Για έναν ακόμη γύρο. Για ένα ακόμα χιλιόμετρο ώς την οριστική έξοδο που όλο και δήθεν πλησιάζει.

Και οι μαραθωνοδρόμοι να τρέχουν κόντρα στον χρόνο και κόντρα στον διπλανό τους γιατί έτσι αυξάνεται λέει ο ανταγωνισμός και το θέαμα γίνεται ελκυστικότερο στην οθόνη. Να διαγκωνίζονται οι δρομείς. Να βάζουν τρικλοποδιές ο ένας στον άλλον για το ποιος θα γλιτώσει τη χλεύη της εξέδρας και τις φωνές των κριτών. Ο ένας ενάντια στον άλλον και ο καθένας μόνος. Κι όποιος πέφτει να μένει εκεί, αβοήθητος, καταμεσής στην άσφαλτο. Όσο λιγότεροι μένουν στον αγώνα τόσο καλύτερα. Βλέπεις, το τούνελ της διαδρομής είναι στενό και δεν μας χωράει όλους. Μόνο οι δυνατοί θα τερματίσουν. Μονάχα όσοι προσαρμοστούν θα δουν μια μέρα το Καλλιμάρμαρο και θα κρεμάσουν στο στήθος το μετάλλιο της κανονικότητας.

Όσο γι' αυτούς που λύγισαν στα μισά, η πολιτεία θα φτιάξει μια μέρα ένα μνημείο πεσόντων Μαραθωνοδρόμων για να μαθαίνουν και οι επόμενες γενιές πως όποιος δεν προσαρμόζεται παθαίνει...

Πέτρος Κατσάκος

Δεν υπάρχουν σχόλια: