Χρήστος Χωμενίδης
Στους ανά την επικράτεια καφενέδες, όπως έλεγε ο παλιός δημοσιογράφος Χάρης Μπουσμπουρέλης, καλλιεργείται εδώ και κάμποσα μερόνυχτα η πεποίθηση πως ο...
κύβος της 25ης Ιανουαρίου έχει ριφθεί. Ακόμα και εάν αμφισβητηθούν τα συμπεράσματα των δημοσκοπήσεων -στη βάση ότι καταγράφουν ένα υψηλό ποσοστό αναποφάσιστων, ικανό θεωρητικά να αλλάξει τα δεδομένα- αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τις κινήσεις εκείνων οι οποίοι μια ζωή εννοούν να είναι ευνοούμενοι συνομιλητές ή έστω σφωγγοκωλάριοι της εκάστοτε εξουσίας. Άνθρωποι και μέσα μαζικής ενημέρωσης που μέχρι πρόσφατα λοιδορούσαν, απαξίωναν, δαιμονοποιούσαν ακόμα τον Αλέξη Τσίπρα, γίνονται αίφνης απρόσκλητοι υποστηρικτές, για να μην πω συναγωνιστές του. Άλλοι βλέπουν ως εκ θαύματος το φως το αληθινό, ανακαλύπτουν και ζητωκραυγάζουν την τόλμη και τη γοητεία της Αριστεράς. Άλλοι τον ζυγώνουν σχετικά αθόρυβα, του τρίβονται και γουργουρίζουν σαν χαδιάρες γάτες.
Την επαύριο της 29ης Μαϊου του 1453, ο Μωάμεθ ο Β' είχε –λέει ο μύθος- μιαν ανάλογη εμπειρία. Το κατεστημένο της Πόλης, που βέβαια δεν έπεσε μαχόμενο στις επάλξεις όπως ο ηρωικός Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, προσκύνησε «αυθορμήτως» τον Πορθητή και του πρόσφερε ό,τι είχε ήδη εκείνος κερδίσει με το σπαθί του: Γη και ύδωρ. Ο Μωάμεθ τους ευχαρίστησε για την γενναιοδωρία τους και τους ζήτησε να τον ενημερώσουν τι αξίωμα θα επιθυμούσε να καταλάβει ο καθένας τους στη ανατέλλουσα τάξη πραγμάτων. Ούτε που υποψιάστηκαν εκείνοι την ειρωνεία. Επέστρεψαν την επομένη, έχοντας σχεδιάσει στα μέτρα τους την καινούργια διοίκηση. Άλλος αυτοπροτεινόταν για δήμαρχος, άλλος για τελετάρχης, άλλος για θησαυροφύλαξ. «Λαμπρά!» έτριψε τα χέρια του ο νεαρός Σουλτάνος. «Θα σεβαστώ στο ακέραιο την επιθυμία σας. Μονάχα που στην ιεραρχική πυραμίδα δεν θα σας τοποθετήσω ολόκληρους. Θα βάλω απλώς τα κεφάλια σας. Αφού τα κόψω!» Και διέταξε τον δήμιο να ξεκινήσει τη δουλειά του απ'τους κατώτερους προς τους ανώτερους.
Μην ανησυχείτε, ακόμη κι όσοι έχετε κάθε λόγο για να ανησυχείτε! Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι Μωάμεθ ο Β', και ας μοιάζει να διαθέτει ανάλογη αυτοπεποίθηση. Ο Σύριζα όσο και αν διατηρεί μια μαχητική ρητορική, όσο και αν τείνει χέρι συνεργασίας στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πόρρω απέχει από το να είναι ο φορέας της επανάστασης και της σοσιαλιστικής αλλαγής. Αυτό δεν αποτελεί προσωπική μου άποψη. Προκύπτει ολοφάνερα κι αναμφισβήτητα από τις ίδιες του τις διακηρύξεις. Προτείνει ο Σύριζα ένα διαφορετικό κοινωνικό μοντέλο; Επαγγέλλεται καινούργιες παραγωγικές δομές και σχέσεις; Εναλλακτικό τρόπο δημιουργίας και διαχείρισης του κοινού πλούτου; Μπαίνει στον κόπο να υποσχεθεί έστω στους πολίτες ότι θα θέσει την Ελλάδα σε μια νέα τροχιά; Ότι θα αξιοποιήσει τα συγκριτικά πλεονεκτήματά της και θα της δώσει ρόλο διακριτό και ελκυστικό στην Ευρώπη του 21ου αιώνα; Τίποτα από τα παραπάνω. Το μόνο το οποίο τάζει είναι πως το κράτος δια των φορολογικών ελαφρύνσεων, των μισθολογικών αναπροσαρμογών και ενδεχομένως των προσλήψεων (με την νεκρανάσταση ακόμα-ακόμα της κρατικής Ολυμπιακής), θα αποκαταστήσει τα εισοδήματα των πολιτών. Πως η έξοδος από την κρίση σε συλλογικό και σε ατομικό επίπεδο δεν θα έρθει μέσα απ'την ανάπτυξη αλλά από τα λεφτά τα οποία θα μοιράζει η κυβέρνηση του Σύριζα στους οικονομικά ασθενείς.
Πού θα βρει τα λεφτά;
Φορολογώντας τους έχοντες και κατέχοντες –αποφεύγει επιμελώς να ορίσει ποιοι είναι αυτοί, πόσα πρέπει να δηλώνεις στην εφορία και πόσα πρέπει να έχεις στην τράπεζα για να ανήκεις στην παραπάνω ειδεχθή κατηγορία. Κυρίως δε απαλύνοντας τη στάση των δανειστών απέναντι στην Ελλάδα. Η εξαγγελία του Σύριζα είναι, επί της ουσίας, μία και μοναδική: «Εμείς θα φέρουμε τούμπα την Μέρκελ κι όποιον άλλον την πλαισιώνει! Σε εμάς θα χαρίσει τα δάνεια κι ευθύς εμείς θα τα μοιράσουμε σε εσάς!»
Στην υπεραισιοδοξία του ΣΥΡΙΖΑ, στο αστραφτερό χαμόγελό του, πώς αντιδρούν τα αντίπαλα του κόμματα;
Σπασμωδικά και αμήχανα. Ο μεν Αντώνης Σαμαράς καταγγέλλει ότι οι Συριζαίοι είναι εθνοκτόνοι κομμουνιστές –πάλι καλά που δεν τους αποκαλεί και Εαμοβούλγαρους- και ορκίζεται ότι ποτέ δεν θα κατέβουν οι εικόνες του Χριστούλη και της Παναγίτσας από τις δημόσιες υπηρεσίες. Ξαμολιέται έπειτα στις αλάνες και νουθετεί τους πιτσιρικάδες, φαντάζοντας –λόγω και κάποιας φυσιογνωμικής ομοιότητας- σαν κακέκτυπο του Ευγένιου Τριβιζά. Τα δε κόμματα της Κεντροαριστεράς διαγκωνίζονται για το χρίσμα του «ρυθμιστή» - τι και αν ο Αλέξης Τσίπρας ρητά το έχει δηλώσει ότι απαξιεί να συνεργασθεί μαζί τους; Αρνούνται να αντιληφθούν πως σε έναν τελικό πρωταθλήματος σαν εκείνο που θα παιχτεί στις 25 Ιανουαρίου, πολύ λίγοι θα επενδύσουν στο ποιος θα τερματίσει τρίτος.
Πως από τη στιγμή που –βυζαντινολογώντας επί μήνες και επί χρόνια- απέτυχαν να ενωθούν και να διεκδικήσουν με αξιώσεις τη δεύτερη θέση (στις εκλογές του Μαϊου του 2012, το άθροισμα Πασόκ και Δημάρ τούς έδινε πρωτιά!), η αποδρομή τους προδιαγράφεται μοιραία... Εάν σε κάτι έχει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας είναι πως το κατεστημένο της Μεταπολίτευσης, το εν πολλαίς αμαρτίαις γηράσαν, το με γεροντικό πείσμα γραπωμένο απ'τις καρέκλες του, έχει έρθει η ώρα να οδηγηθεί σε μια τιμητική ή ατιμωτική συνταξιοδότηση. Για αυτό και η ψήφος προς την Νέα Δημοκρατία από όσους νουνεχείς αντιλαμβάνονται τον Σύριζα ως επικίνδυνο πολιτικό απατεώνα θα είναι ψήφος της ντροπής. Ψήφος του «και μη χειρότερα». Για αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας πνέει προς το παρόν πλεισίστιος. Με τον αέρα του Πορθητή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου