20.5.15

H πολυφωνία της Αριστεράς στο καυτό σήμερα…

Η εικόνα που έχει ο "οίκος" σου ενδεχομένως να είναι αυτή που θα θέλεις να επιχειρήσεις να σχηματοποιήσεις και στα εξωτερικά περιβάλλοντα που κινείσαι. Ειδικά, όταν...
είσαι επιφορτισμένος θεσμικά, ηθικά και ιδεολογικά με το έργο της ουσιαστικής αναμόρφωσης των εξωτερικών χώρων… Η κάθε πολιτική δύναμη του σύγχρονου ελληνικού αστικού πολιτικού συστήματος έχει τη δική της τεχνοτροπία και λογική όσον αφορά στις εσωτερικές κομματικές διεργασίες. Παρατηρούμε -για παράδειγμα- το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό του ΚΚΕ, αλλά και το κάθετο έως εκεί που δεν πάει… μοντέλο της Χρυσής Αυγής, ενώ τα περισσότερα υπόλοιπα κόμματα εφαρμόζουν παρεμφερείς παραλλαγές, που μπορεί να διαφέρουν σε λεπτομέρειες που όμως δεν αλλοιώνουν την ουσία. Στο συγκεκριμένο σημείωμα θα σταθούμε στο μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ, για λόγους που άπτονται κυρίως της βαρύτητας που δίνεται από τα ΜΜΕ και από πολιτικούς αντιπάλους του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη στάση του συγκεκριμένου κομματικού «μηχανισμού» (σαν ολότητα) στο ενδεχόμενο μιας επερχόμενης συμφωνίας με τους θεσμούς στη διαπραγμάτευση που λαμβάνει χώρα.

Αν μη τι άλλο, η ανανεωτική Αριστερά εδώ και πολλά χρόνια έχει καθιερώσει στα πολιτικά πράγματα του ελλαδικού χώρου είτε με καταστατικές προβλέψεις, είτε -το κυριότερο- με έμπρακτες εφαρμογές ένα είδος διασφαλισμένης πολυφωνίας. Φυσικά, επειδή δεν πρέπει να στεκόμαστε παραπάνω από ότι πρέπει στις ιδεολογικές διακηρύξεις του οποιουδήποτε αλλά να εξάγουμε συμπεράσματα από την ίδια την πραγματικότητα, ποτέ δεν έλειψαν από την Αριστερά οι εξουσιαστικές φιλοδοξίες, οι φραξιονισμοί, οι γραμμές, οι αποκλεισμοί, και γενικότερες μεθοδολογίες που θα ήταν αδύνατον να μην αφήσουν τη δική τους στάμπα σε ανθρώπινες δραστηριότητες και που σχετίζονται με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τόσο της ανθρώπινης φύσης γενικότερα, όσο και της ίδιας της πολιτικής ίντριγκας ειδικότερα. Αυτά είναι δεδομένα, οπότε ας δούμε πως μπορεί ένα προωθημένο μοντέλο αριστερής εσωκομματικής δημοκρατίας να αποτελέσει παράγοντα εκτόξευσης ή αντιθέτως ανασχετικό εμπόδιο, όταν ένα τέτοιο κόμμα αποτελεί το βασικό κυβερνητικό πυλώνα.

Όταν αναπτύσσονται διαφορετικές και αντικρουόμενες αναμεταξύ τους απόψεις, αφενός αυτό ξενίζει όσους έχουν μάθει να λειτουργούν διαφορετικά, αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα… Απαιτείται υψηλό επίπεδο ιδεολογικής κατάρτισης και πνευματικής συγκρότησης για να μπορεί ένα μοντέλο πολυφωνίας να σταθεί αρχικά με αξιοπρέπεια, κάτι που για να λέμε την αλήθεια εδώ και πολλά χρόνια εκλείπει από τα παραδοσιακά αστικά κόμματα που είχαν μεταβληθεί σε κυψέλες με τον κάθε αντίστοιχο ρόλο των «μελισσών» να παγιώνει την ασφυκτική ιεραρχική δομή και να μετατρέπει τους πολλούς σε απλούς διακινητές παραπόνων -με πλειοψηφικές τις περιπτώσεις ρουσφετολογικού και οπαδικού οίστρου.

Στην εγχώρια Αριστερά αυτά υπήρχαν στο μικρότερο δυνατό βαθμό, όχι για κανέναν άλλο μεταφυσικής υφής λόγο αλλά γιατί τέτοιες λειτουργίες προκαλούσαν συνειδησιακή «αλλεργία» στην πλειοψηφία των μελών της. Βέβαια, έτσι ενυπάρχει ο κίνδυνος ανάπτυξης κάποιων ελιτίστικων συμπεριφορών και μιας ουσιαστικής αποκοπής από το καυτό ζυμωτήρι του κοινωνικού πεδίου. Για μεγάλο διάστημα, κάτι τέτοιο έβγαινε ως καθόλου άδικη μορφή/μομφή που περιέγραφε ένα προβληματικό dna ουκ ολίγες φορές, και αυτό το θυμούνται πολύ καλά οι παλαιότεροι γνώστες… Όμως, σε συνθήκες μνημονιακής λαίλαπας, δεν πας από το 4% στο 36% χωρίς να έχεις αμφίδρομη διαδραστικότητα με την κοινωνία, παρά τις αισθητές ελλείψεις και την σε πολύ μεγάλο ποσοστό αδρανοποίηση του κοινωνικού παράγοντα σε σχέση με το διάστημα Μάης 2010-Φλεβάρης 2012.

Σε κρίσιμες περιόδους -θα έλεγε κάποιος άτυπος φυσιοδίφης του ιστορικού παρελθόντος σε Ελλάδα και εξωτερικό- πως απαιτείται μια στιβαρή ηγεσία που θα βάζει το «όχημα» σε συγκεκριμένη ρότα. Το ίδιο ισχύει και για το σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που είναι διαφορετικό «καθήκον» να σύρεις άκομψα τους αντιφρονούντες στα δικά σου μέτρα και σταθμά και διαφορετικό να συνυπολογίσεις τις ουσιαστικότερες των σκέψεων τους πριν διαμορφώσεις τις δικές σου. Αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώσει μια τελική θέση που θα έχει προσμετρήσει με γνήσια καθαρότητα ψυχής όσο το δυνατόν περισσότερες παραμέτρους, θα μπορεί την όποια απόφαση λάβει να την προωθήσει με τους μικρότερους δυνατούς κραδασμούς. Δεν μιλάμε για καλλιέργεια αυταπατών που θα χαϊδεύει αυτιά, και που θα αφήνει ικανοποιημένους τους πάντες, γιατί έτσι όπως έχουν στην ουσία τους τα πράγματα αυτό δεν γίνεται -ακόμα και αν το ήθελαν όλοι, εγχώριοι και μη…

Πολυφωνία της αριστεράς, λοιπόν. Όπλο ή αυτοκαταστροφή; Ιδεολογική Τιμή με αυξημένα ρίσκα ή άλλη μια σίγουρη αιτία που θα οδηγήσει τη χώρα και τους ανθρώπους της σε χειρότερες μέρες; Τίποτα από αυτά εξολοκλήρου, και όλα μαζί συνάμα, είναι η απάντηση πριν να λαξευθεί το άγαλμα του αύριο…

Στο χέρι του Α. Τσίπρα και των συνεργατών του είναι να τα βγάλουν πέρα μέσα σε ένα τόσο σύνθετο περιβάλλον με τα αγκάθια να ξεπροβάλλουν από παντού. Για αυτό εκλέχτηκαν, για αυτό βρίσκονται εκεί που βρίσκονται, και όχι μόνο για την υστεροφημία και τις υπογραφές στα διαχρονικά πρωτόκολλα της συλλογικής μνήμης. Φυσικά και τα γνωρίζουν πολύ καλά όλα αυτά. Διαφαίνεται αυτό με πλήρη ευκρίνεια και από τις κινήσεις που πραγματοποιούν τα τελευταία χρόνια, αλλά και από τις προσεχτικές διατυπώσεις των λόγων τους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν αισθάνονται πως ήρθαν για να κάνουν «του κεφαλιού τους» (σε αντίθεση με τους προκατόχους τους που ακόμα βγάζουν κάτι το διαμετρικά διαφορετικό, αν και συν-αντιπολίτευση…), αλλά για να βρουν μια λύση που θα περιορίζει όσο το δυνατόν τις απογοητεύσεις και θα καλύπτει όσο το δυνατόν περισσότερες κοινωνικές ανάγκες. Και στο εσωτερικό του κόμματος τους, που είναι σε αναβρασμό γιατί έτσι έχει μάθει να λειτουργεί παραδοσιακά...
Κώστας Μαρούντας
efsyn.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: