«Λίγο η ζέστη, λίγο οι πολιτικές εξελίξεις, λίγο οι φωτιές, όχι δηλαδή ότι χρειαζόταν και πολύ, τα ΜΜΕ εξαφάνισαν το θέμα των τροχαίων εγκλημάτων από τη θεματολογία τους. Παραδόξως αυτά συνέχισαν να...
συμβαίνουν όπως πάντα. Οι αγωνιώδεις κραυγές δημοσιογράφων και πολιτικών για το μέλλον της χώρας (κάποιος έβαλε ακόμα και τα κλάματα) δεν αφορούσαν σε καμία περίπτωση και τα τροχαία, μια και αυτά είχαν να κάνουν με το παρόν. Και αυτοί οι άνθρωποι αγωνιούν για το μέλλον...».
Ετσι ξεκινά το πιο πρόσφατο ποστ στη σελίδα του Πανελλαδικού Συλλόγου για τα Τροχαία Εγκλήματα «SOSTE», δίνοντας το στίγμα για την καθημερινότητα στους -κατά κοινή παραδοχή κακοφτιαγμένους- ελληνικούς δρόμους.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΡΟΧΑΙΑΣ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗΣ
Πράγματι, η ιστοσελίδα της Τροχαίας είναι γεμάτη από ανακοινώσεις σχετικές με τροχαία, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυκλοφορούν συνεχώς εκκλήσεις για πληροφορίες, οι οποίες θα βοηθήσουν στον εντοπισμό οδηγών που εγκατέλειψαν το σημείο του ατυχήματος, αφήνοντας συνήθως αβοήθητο και τραυματισμένο κάποιον άνθρωπο, ενώ εξίσου συχνές είναι και οι επείγουσες εκκλήσεις για προσφορά αίματος για τραυματίες τροχαίων.
Stop στη ζωή
Φιλίζ Καντουχάρ, θύμα τροχαίου
«Ολα ξεκίνησαν τον Οκτώβρη του 2003. Φοιτητές στη Θεσσαλονίκη, είχαμε βγει έξω το βράδυ παρέα. Ημαστε με μηχανάκι. Σταματήσαμε στο κόκκινο φανάρι της Ιωνος Δραγούμη με την Εγνατία. Αναψε το πράσινο. Ξεκινήσαμε κανονικά... stop! Παραβιάζοντας ένα πορτοκαλί κι ένα κόκκινο φανάρι, ο Α.Γ. έπεσε με φόρα επάνω μας», δηλώνει στην «Εφ.Συν.» η Φιλίζ Καντουχάρ, θύμα ενός πολύ σοβαρού τροχαίου.
«Ο Δ., ο οδηγός του δικύκλου, πετάχτηκε ψηλά, του βγήκε το κράνος και έπεσε με δύναμη στην άσφαλτο, όπου ουσιαστικά ξεψύχησε. Πόσο πονάει αυτή η λέξη... Εγώ σύρθηκα με το μηχανάκι 15 μέτρα. Είχαμε την «τύχη» να δει το σκηνικό ένας ταξιτζής όπου κράτησε αριθμό πινακίδας και λίγο πιο κάτω σταμάτησαν τον Α.Γ. για αλκοτέστ. Πήγα στο νοσοκομείο. Η κατάστασή μου επιδεινώθηκε. Μπήκα χειρουργείο και ύστερα ΜΕΘ. Εμεινα τρεις μήνες στο νοσοκομείο και άλλους τρεις στο Εθνικό Ιδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων (ΕΙΑΑ). Αρχικά κινούμουν με αμαξίδιο. Δεν κουνώ το αριστερό μου χέρι και ουρώ με καθετήρα. Ατελής τετραπληγία είπαν οι γιατροί. Σε διάστημα 11 χρόνων έκανα άλλα δύο σοβαρά χειρουργεία, σπονδυλοδεσίες, τα οποία έπρεπε να γίνουν άμεσα, αλλιώς θα υπήρχε ξανά παράλυση των κάτω άκρων. Πόνοι, φυσιοθεραπείες, ενέσεις, δυνατά φάρμακα, αντιβιώσεις, ψυχολογική διαταραχή.
»Η ζωή της οικογένειάς μου άλλαξε κι όλα κινούνται με άξονα εμένα. Το τελευταίο και μεγαλύτερο χειρουργείο έγινε πριν από ενάμιση χρόνο. Κατάφερα να το κάνω χάρη στα χρήματα που συγκεντρώθηκαν μέσω ενός ερανικού λογαριασμού. Η φοιτητική μου ζωή έμεινε πίσω. Ακόμη προσπαθώ να τελειώσω, μα δεν είναι εύκολο, τόσο λόγω οικονομικών όσο και λόγω της υγείας μου. Τίποτα δεν είναι το ίδιο, κι ας είμαι τυχερή που ζω, κι ας υπάρχουν χειρότερα. Τίποτα. Ούτε η ψυχή, ούτε το σώμα, ούτε καν το μυαλό... Με δύο χρόνια εξαγοράσιμη ποινή, ο Α.Γ. κυκλοφορεί ελεύθερος να διακόψει κι άλλες ζωές, πράγμα που απεύχομαι. Η ζωή του Δ. κόπηκε στα 24 -αλήθεια πόσο μας λείπει- και η δική μου άλλαξε στα 23. Πλέον είμαι 34 κι ακόμη προσπαθώ...».
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου