Δεν είναι πολλές οι φορές που σταματάς την πορεία σου για να σκεφτείς πώς έφτασες μέχρι εδώ. Αναδρομικά και αντίστροφα, αποσπασματικά και με άλματα. Αναπόληση απότομη, σαν να προσπαθείς να καταλάβεις τι κουβαλάς και τι σε κουβαλάει.
Τη...
μέσα σου αναλογία που σε συγκροτεί, τα ποσοστά και τα μείγματα, τα μέταλλα και τα κρύσταλλα, τη στάχτη και τη σκόνη.
Μια βιαστική αρχειοθέτηση θολών πραγμάτων, μια κατάταξη του μη συγκεκριμένου, μια αυτοτελής οικειότητα, σε μια διαδικασία όπου η ίδια η οικειότητα γίνεται περιεχόμενο.
Λεπτομέρειες, το δευτερεύον κυρίως, αυτό το λίγο που αντικαθιστά σε σημασία το πολύ. Απότομα γεγονότα σε φέρνουν μπροστά σε απότομες αναπολήσεις.
Ο Χάρης Βασιλόπουλος έφυγε στις 6 Αυγούστου. Στέλεχος του φοιτητικού κινήματος και του αντιδικτατορικού αγώνα, ενδοκρινολόγος στον «Ευαγγελισμό».
Ανθρωπος με ξεχωριστή συγκρότηση, προσφορά και συμμετοχή. Φίλος οικογενειακός και αγαπημένος, ο Χάρης, που έφυγε λίγους μήνες μετά τον πατέρα μου από τις ίδιες περίπου αιτίες.
Είναι πολλά που σκέφτομαι αυτές τις μέρες. Αλλες ηλικίες, τότε που οι αριθμοί ήταν κάτι το σχετικό και μονάδα μέτρησης γινόταν το σημάδι στην κάσα της πόρτας που μέτραγε το νέο σου ύψος.
Τότε που ο χρόνος είχε το σχήμα ενός φιλικού τραπεζιού και τη διάρκεια μιας φιλικής επίσκεψης.
Οι μεγάλοι στο μεγάλο τραπέζι, να συζητούν για πολιτικά με κάτι από παλιό αμφιθέατρο στη φωνή τους, να τσακώνονται και να φιλιώνουν μέσα σε λίγες προτάσεις, να αλλάζουν απότομα κουβέντα και να φτάνουν σε βιβλία, ταινίες και ταξίδια και με μια απότομη αναστροφή πάλι στα πολιτικά.
Και οι μικροί παραδίπλα, στο μικρό τραπέζι, να μοιράζονται πιάτα, άγνωστες λέξεις και απορίες για το είδος της γειτονικής συζήτησης, να κοροϊδεύουν, να βαριούνται και να γοητεύονται.
Ο Χάρης και η Αυγή, ο Κώστας και η Μαρία, ο Παντελής και η Ρούλα, η Ελένη και ο Μίλτος και τόσοι άλλοι, νονοί και κουμπάροι, παλιοί σύντροφοι, φίλοι, γνωστοί.
Και παραδίπλα ο Θανάσης και ο Γιώργος, ο Γιάννης και η Ελλη, ο Κωνσταντής και ο Δημήτρης. Εμείς, τα παιδιά που τώρα κουβαλούμε αυτή την παράξενη αίσθηση της παιδικότητας ταυτόχρονα με την απώλειά της, όταν αναπολούμε την παραπάνω εικόνα.
Απότομα γεγονότα, απότομες αναπολήσεις.
Σκέφτομαι πως κάτι χρωστάμε σε αυτή τη γενιά. Τη γενιά των γονιών μας, τη γενιά του Πολυτεχνείου.
Μέσα της μεγαλώσαμε, στον απόηχο των χαρακτηριστικών και της ενηλικίωσής της, εμείς που ενηλικιωθήκαμε στη δική της αναπόληση και τώρα με τη σειρά μας αναπολούμε.
Κάτι χρωστάμε λέω, σε ένα κομμάτι της γενιάς αυτής που τόσα χρόνια στραγγαλίζεται από στερεότυπα και γενικεύσεις. Από τον ηρωισμό στο πλαίσιο μιας εθνικής επετείου μέχρι τις πάντα επικαιροποιημένες κατηγορίες για ξεπούλημα.
Μα υπάρχουν άνθρωποι που ούτε σκάλισαν ανδριάντες ούτε έψαξαν να εξαργυρώσουν κάπου τα γεγονότα του παρελθόντος τους.
Απλώς συνέχισαν να ζουν, να υπάρχουν ως πολίτες και ως άτομα, να συζητούν και να αναπολούν, να ασχολούνται με τα πολιτικά, να παθιάζονται και να διαμορφώνουν τη γνώμη τους, να συζητούν με τα παιδιά τους αξίες, εμπειρίες και γεγονότα, χαρίζοντάς τους μιαν άλλη παιδεία και έναν άλλο κώδικα.
Ανθρωποι που συμμετείχαν στους αγώνες του παρελθόντος και δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, άλλοι που εξαντλήθηκαν και άλλοι που μετακινήθηκαν ελάχιστες σπιθαμές.
Ανθρωποι ανθρώπινοι.
Μιλώ προσωπικά, το ξέρω. Αλλά κάποιες φορές το προσωπικό είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να πλησιάσεις τον κόσμο με ειλικρίνεια.
Και ο κόσμος μοιάζει τόσο περίπλοκος όλους αυτούς τους τελευταίους μήνες.
Για όλους όσοι φεύγουν υπάρχουμε και εμείς που μένουμε. Και η δική μας πορεία κουβαλά και τη δική τους τροχιά.
Οσα κληροδοτήθηκαν και κληροδοτούνται εδώ και χρόνια, αυτά που κουβαλούμε και μας κουβαλούν.
Και είναι στιγμές που σκέφτομαι πως κάποιες φορές οι τώρα πράξεις μας είναι ενσαρκωμένες μνήμες.
Και κάποιες από τις φορές αυτές, γίνονται οι πράξεις ενσαρκωμένα ευχαριστώ και ευχαριστούμε.
http://tsalapatis.blogspot.gr
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου