Οι μικροπωλητές που πουλάνε σε πρόσφυγες ένα μπουκαλάκι νερό για δύο ή τρία ευρώ παρουσιάζονται (δικαίως) σαν σύγχρονοι μαυραγορίτες. Πίσω από τους φτωχοδιάβολους όμως πολυεθνικές περιμένουν να βγάλουν εκατομμύρια από το μεγαλύτερο προσφυγικό ρεύμα των τελευταίων δεκαετιών❝Ο πόλεμος ταΐζει...
καλύτερα τους ανθρώπους❞ Μπέρτολτ Μπρεχτ «Μάνα Κουράγιο»
Χρειάστηκαν μερικές φωτογραφίες με την Ανγκελα Μέρκελ να υποδέχεται χαμογελαστή πρόσφυγες από τη Συρία ώστε η Γερμανία να λάβει σχεδόν εν μιά νυκτί το χρίσμα της πλέον φιλόξενης χώρας της Ευρώπης. Οι ευθύνες του Βερολίνου για τις συμφωνίες του Δουβλίνου, που μετέτρεψαν τη Μεσόγειο σε ανοιχτό τάφο για δεκάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες, ξεχάστηκαν σχεδόν αυτομάτως μαζί με τις ευθύνες της γερμανοκρατούμενης Ε.Ε. για την κλιμάκωση των πολεμικών επιχειρήσεων σε Ασία και Μέση Ανατολή.
Ακόμη λιγότερα γράφτηκαν όμως για τα κέρδη που θα αποκομίσει ο ιδιωτικός τομέας της Γερμανίας από το δράμα εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων. Καθώς το γερμανικό κράτος ανέθεσε βασικές υπηρεσίες υποδοχής προσφύγων σε ιδιωτικές εταιρείες, μέσα σε λίγες ώρες είχε δημιουργηθεί μια νέα βιομηχανία που στηριζόταν στον πόνο των ξενιτεμένων. Μονόκλινα δωμάτια ξενοδοχείων που νοικιάζονταν για 35 ευρώ τη βραδιά, τώρα δίνονται έναντι 175 για να στεγάσουν πέντε άτομα.
Η εταιρεία European Homecare, ο μεγαλύτερος πάροχος κατοικίας για πρόσφυγες στη Γερμανία, λειτουργεί ήδη 50 hostels, τα οποία από το 2013 τής προσέφεραν 30 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η γερμανική κυβέρνηση αναγκάστηκε να της αφαιρέσει ορισμένα συμβόλαια όταν έγινε γνωστό ότι φύλακας ενός hostel βασάνιζε τους πρόσφυγες.
Το γερμανικό υπουργείο Εσωτερικών υπολογίζει το κόστος για τη φροντίδα κάθε πρόσφυγα στα 12 με 14 χιλιάδες ευρώ και το πρώτο οικονομικό πακέτο που θα δοθεί σε ιδιωτικές εταιρείες ανέρχεται στα 6,3 δισ. ευρώ.
Ακόμη και αυτή η πίτα των δισεκατομμυρίων όμως μπορεί να αποτελέσει παρωνυχίδα μπροστά στα κέρδη που θα συγκεντρώσει ο ιδιωτικός τομέας από την αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις που μπορεί να επιφέρει η προσέλευση απελπισμένων και συνδικαλιστικά ανυπεράσπιστων εργαζομένων.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Αρη Χατζηστεφάνου, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου