Έπιαναν τους πρόσφυγες στήνοντας τους παγίδες...

Τη μαρτυρία ενός πρόσφυγα για τις συνθήκες που αντιμετώπισε στο ταξίδι του προς την Ευρώπη και τη «συνάντησή» του με την ελληνική αστυνομία κατά το παρελθόν, δημοσιεύει το Humans of New York. «Μου είπαν αρκετές φορές ότι θα μας...
έδερναν, αν μας έβρισκαν. Αλλά ήταν ακόμη χειρότερα από ό, τι είχα φανταστεί. Μας αντιμετώπισαν σαν ζώα. Φορούσαν μάσκες και γάντια, επειδή φοβόντουσαν ακόμα και να μας αγγίξουν. Ήταν σαν να μην ήμασταν άνθρωποι», αναφέρει.

 

Ο πρόσφυγας, που σήμερα εργάζεται ως διερμηνέας στην Κω, εξιστορεί τα όσα πέρασε στο ταξίδι του προς την Ελλάδα, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο οι ελληνικές αρχές τους συνέλαβαν. «’Ηρθε ένα αυτοκίνητο κατά μήκος του δρόμου, μέσα από ένα χαντάκι. Τα φώτα ήταν αναμμένα και οι πόρτες ήταν ανοικτές. Σκεφτήκαμε ότι κάποιος μπορεί να έχει τραυματιστεί μέσα στο όχημα και όλοι τρέξαμε προς το αυτοκίνητο. Αλλά ήταν μια παγίδα.

Η αστυνομία χύμηξε μέσα από τα δέντρα»…

Ολόκληρη η μαρτυρία όπως αναρτήθηκε στο Humans of New York

«Δουλεύω ως διερμηνέας.

Ξέρω τι περνούν αυτοί οι άνθρωποι (σημ: οι πρόσφυγες).

Η οικογένειά μου εγκατέλειψε το Αφγανιστάν, επειδή οι Ταλιμπάν θέλαν να σκοτώσουν τον πατέρα μου.

Έφτασα στην Ελλάδα πριν από δεκαπέντε χρόνια.

Περάσαμε ένα ποτάμι από την Τουρκία.

Προσπαθούσαμε να περπατάμε τη νύχτα, αλλά ξέραμε ότι μας είχαν αντιληφθεί, επειδή βλέπαμε συνεχώς κόκκινα λέιζερ στραμμένα προς εμάς.

Είδαμε τη λάμψη από τα γυαλιά νυχτερινής όρασης μέσα από τα δέντρα.

Αλλά κανείς δεν μας πλησίασε, οπότε σκεφτήκαμε ότι ίσως είχαμε κάνει λάθος, και συνεχίσαμε να περπατάμε.

Τελικά ήρθε ένα αυτοκίνητο κατά μήκος του δρόμου, μέσα από ένα χαντάκι. Τα φώτα ήταν αναμένα και οι πόρτες ήταν ανοικτές.

Σκεφτήκαμε ότι κάποιος μπορεί να έχει τραυματιστεί μέσα στο όχημα και όλοι τρέξαμε προς το αυτοκίνητο. Αλλά επρόκειτο για παγίδα.

Η αστυνομία χύμηξε μέσα από τα δέντρα.

Μου είπαν αρκετές φορές ότι θα μας έδερναν αν μας έβρισκαν. Αλλά ήταν ακόμη χειρότερα από ό, τι είχα φανταστεί.

Μας αντιμετώπισαν σαν ζώα.

Φορούσαν μάσκες και γάντια, επειδή φοβόντουσαν ακόμα και να μας αγγίξουν.

Ήταν σαν να μην ήμασταν άνθρωποι».

tvxs.gr