26.11.15

Και το πάρτι συνεχίζεται στη ΝΔ!...

Και το πάρτι συνεχίζεται στη ΝΔ!
Δυο λόγια κι ένα παραμύθι για την αξιωματική αντιπολίτευση...
Πώς να βαρεθείς με τη Νέα Δημοκρατία; Πώς να τσιλάρεις; Πώς να χασμουρηθείς, πώς να σε πάρει ο ύπνος ο βαθύς; Αφού δεν περνάει ώρα που να μην ανάψει και μια καινούρια φωτιά στην αξιωματική αντιπολίτευση. Εκεί που λες ότι...
εντάξει, λειτούργησαν οι πυροσβεστικές παρεμβάσεις κι έσβησαν οι φλόγες, να σου την και μια φρέσκια, φρεσκότατη πυρκαγιά. Και δώσε καυγάς, δώσε ανταλλαγή πυρών, δώσε βρισίδι (συγγνώμη δώσε «γαλλικά»), δώσε αντιπαράθεση που θυμίζει κλωτσομπουνίδι καραγωγέα με καρβουνιάρη. Αυτό είναι πάρτι, όχι εκείνες οι μαλακίες που τρέχαμε στα Οινόφυτα όταν ήμασταν πιτσιρικάδες!

Όπου ο Σαμαράς βγαίνει ξαφνικά πίσω απ’ τις κουίντες και ζητάει «ενότητα και σοβαρότητα», όπου το ακούει αυτό ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και αποφασίζει να ξεριζώσει το κεφάλι στενού συνεργάτη του Σαμαρά, όπου αποφασίζει όλως εξάφνως ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης να άρει την εμπιστοσύνη του στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, όπου δηλώνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι ο επόμενος ηγέτης της ΝΔ δεν πρέπει να ξέρει «γαλλικά» (κλείσιμο ματιού…) αλλά αγγλικά για να συνεννοείται στα κρίσιμα εθνικά θέματα με τους ξένους, όπου σκάει μύτη ο Άδωνις για να σημειώσει ότι οι τέσσερις υποψήφιοι πρόεδροι πρέπει να βρεθούν παρεάκι με Πλακιωτάκη για να βρούνε μια κοινή γραμμή για το ασφαλιστικό, όπου δεν ξέρω τι είπε ο Τζίτζι αλλά κάτι θα είπε κι αυτός, σιγά μην άφηνε τους υπόλοιπους να μονοπωλήσουν τον τηλεοπτικό χρόνο.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα όλα τα ανωτέρω μου φέρνουν στο νου ένα παραμυθάκι. Μια ιστοριούλα που διάβασα κάποτε στο καταπληκτικό βιβλίο «Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου». Το υπέροχο πόνημα του Στέφανου Γρανίτσα, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1921 από τον εκδοτικό οίκο «Ελευθερουδάκη» και τώρα θα το βρείτε στα βιβλιοπωλεία με την υπογραφή της «Εστίας».
Εκεί, στο κεφάλαιο «Αρκούδα», διαβάζουμε:

«Έχομεν λοιπόν μόνον τον βάσανόν των, βάσανον της βλαστήσεως, εν μέρει της στάνης, αλλά μέγα βάσανον για τα μελισσομάντρια, διότι το μέλι είναι η μεγάλη αδυναμία της και το μελισσοτρύγισμα το κύριον ταλάν της. Ως και η Αλεπού ακόμη της ανεγνώρισε αυτήν την ειδικότητά της. 
Μια φορά είχαν κάνει συντροφιά για να χαλούν μελίσσια. Η Αλεπού είχε τη βάρδια κι η Αρκούδα το χάλασμα της κυψέλης. Έτρωγεν όσο ήθελε και όταν έφευγε, έπερνε μαζί της ένα κομμάτι για ‘κείνην. Αλλά μετ’ ολίγον η Αλεπού επίστεψεν, ότι μπορεί να χαλάση και μόνη της μελίσσια.
Επήρε λοιπόν τα Αλεπόπουλα, τα έβαλε στα καραούλια (σκοπούς) και διηυθύνθη μόνη της στο μελισσομάντρι. Αλλά συνηθισμένη από τα κοτέτσια, ήρχισε να αναποδογυρίζη ένα ένα τα μελίσσια∙ πετάχτηκαν σύννεφα οι μέλισσες, της έζωσαν το κορμί της ως την ουρά και δεν είδε από ποια πόρτα έφυγε. Άμα έφθασε στα παιδιά της είπε:
- Πάμε παιδιά μου, δεν είμαστε για μεγάλες δουλειές εμείς σαν την Αρκούδα. Είμαστε μόνον για καραούλια καλοί…»

Χρηστος Ξανθάκης

newpost.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: