"Πρέπει να τα κάνει πολύ μαντάρα ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του για να πάψει να φοβάται το κρίσιμο εκλογικό σώμα τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που εκπροσωπεί ο νέος αρχηγός της ΝΔ, μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα..."...
«Άνθρωποι με μεγάλα και σπουδαία προσόντα δεν πετυχαίνουν πάντοτε στη ζωή, αλλά τις περισσότερες φορές το...
λάθος οφείλεται σ' αυτούς παρά σε άλλους»
Tσαρλς Κόλτον
Ο καπνός, στα διάφορα γεγονότα ύψιστης σημασίας στην πολιτική, παύει να υφίσταται αρκετά μετά το τέλος της ίδιας της αιτίας πρόκλησης του. Έτσι συμβαίνει και με την ανάδειξη του νέου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κάθε τέτοια εκλογή συνοδεύεται και από λιγότερο ουσιώδη, όπως τα συγχαρητήρια, η οικογενειακή προέλευση, οι πανηγυρισμοί των φίλα προσκείμενων, τα «στατιστικά» στοιχεία της υπόθεσης, αλλά και από περισσότερο ουσιώδη όπως το ιδεολογικό στίγμα, το δεδομένο πολιτικό παρελθόν του προσώπου, οι διακηρυγμένες δημόσιες προθέσεις του, το «γκελ» σε ευρύτερα ακροατήρια, και -κάτι με μεγάλη σημασία, κι ας μοιάζει «παρασκηνιακή» παράμετρος - οι στηρίξεις (φανερές ή κρυφές...) από ισχυρούς πόλους διάφορων εξουσιαστικών κέντρων των εγχώριων και μη κυριαρχικών συμπλεγμάτων.
Ισως πια, να μη δείχνουν πολλοί άνθρωποι έντονο ενδιαφέρον για τέτοιες περιστάσεις όταν μπροστά τους έχουν τα όρη του ΕΝΦΙΑ, του φόρου εισοδήματος, των λογαριασμών, και πάει λέγοντας.
Αλλά, αυτές οι αναδείξεις συγκεκριμένων προσώπων σε σημαντικά πόστα της πολιτικής ζωής, καθορίζουν -θέλουμε, δεν θέλουμε- το αν αυτά τα όρη θα μετατραπούν σε ηφαιστειώδη (με τις «εκρήξεις» να απειλούν τα κεφάλια της πλειοψηφίας), ή απλά θα παραμείνουν -για όσο καιρό απαιτούν οι κυριαρχικές στοχεύσεις- δύσβατα, απροσπέλαστα και ολίγον τι τρομακτικά...
Για τους πιο βιαστικούς αβανταδόρους, δε, προκύπτουν και ορισμένες όψιμες δημοσκοπήσεις που δίνονται σαν «δώρο εκλογής».
Αντιμετωπίζουμε πάρα πολλοί -πλέον- τέτοιες δημοσκοπήσεις με περίσσεια καχυποψία, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί είναι πολύ νωπές οι μνήμες από τις τελευταίες «κατά συρροή» αποτυχίες των δημοσκοπήσεων να «πέσουν μέσα» (βλ, δύο πρόσφατες εθνικές εκλογές, δημοψήφισμα περασμένου καλοκαιριού...).
Πέρα, λοιπόν, από τον καπνό που θα καταλαγιάσει το επόμενο διάστημα, είναι όντως λογικό το να πιστεύουν πολλοί ότι η εκλογή αυτή σηματοδοτεί αναδιάταξη του εσωτερικού πολιτικού σκηνικού.
Και αυτό για έναν πολύ σοβαρό λόγο: ο νέος πρόεδρος της ΝΔ έχει τη δυνατότητα -πέρα από την εσωτερική συσπείρωση που κάθε καινούρια ηγεσία μπορεί να επιφέρει (εκτός και αν μιλάμε για ακραίο διχασμό και για πρόσωπο που προκαλεί πολύ άσχημα συναισθήματα στην πλειοψηφία των υποστηρικτών των εσωκομματικών του αντιπάλων, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει...)- να διεμβολίσει όμορους στην εποχή των μνημονίων χώρους. Που έχουν μεν μικρή, αλλά διακριτή καταγραφή στο εκλογικό σώμα. Ικανή να αλλάξει -υπό όρους- το γενικό συσχετισμό δύναμης και την πρωτοκαθεδρία...
Αν επιτευχθεί αυτό, θα γίνει αρχικά σε επίπεδο προσωπικοτήτων του λεγόμενου κέντρου (κυρίως του «ακραίου κέντρου», έως και τις παρυφές του μετριοπαθούς φιλελευθερισμού), έτσι ώστε να πραγματωθούν οι συνθήκες για πιο μαζική απήχηση στο άμεσο μέλλον, όταν θα καθίσταται εφικτή η «αλλαγή παραδείγματος» στην άσκηση κυβερνητικών καθηκόντων.
Για τη δημιουργία ρεύματος και κοινωνικής τάσης, αρκετών ενδεχομένως -αν το επόμενο χρονικό διάστημα η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγαλύτερη από αυτή που προϋπολογίζουν τα στελέχη του- να δημιουργήσουν μέχρι και «παράσταση νίκης».
Προς το παρόν, προς πείσμα των όψιμων αβανταδόρων, τα δεδομένα δεν είναι και τόσο διαφορετικά ώστε να επίκειται κάτι το συνταρακτικό στον ελλαδικό χώρο, και ας αποτελεί η εκλογή του νέου ηγήτορα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μια «καλή επιλογή» για το ίδιο το κόμμα του.
Μην ξεχνάμε ότι η διαφορά εκκίνησης είναι το σχεδόν -8 (35,46% για τον ΣΥΡΙΖΑ, 28,09% για τη ΝΔ).
Πρέπει να τα κάνει πολύ μαντάρα ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του για να πάψει να φοβάται το κρίσιμο εκλογικό σώμα τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που εκπροσωπεί ο νέος αρχηγός της ΝΔ, μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα...
ΥΓ. Υπάρχουν στην κοινωνία μας διάφοροι συνειδητοί και ένθερμοι (έως απρόκλητου φανατισμού κάποιες φορές...) οπαδοί-προωθητές του νεοφιλελευθερισμού, που ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζεται -ελέω της επιλογής του να υπογράψει το μνημόνιο- να απομακρύνεται από τις περισσότερες αριστερές θέσεις του, αυτοί επιμένουν να τον κατηγορούν για παρωχημένο κρατισμό, νεοκομμουνισμό και νεοσταλινισμό (sic). Αλήθεια, αν ο ΣΥΡΙΖΑ την έβλεπε αλλιώς, και προωθούσε τη λογική ενός κράτους-επιχειρηματία, θα συναινούσαν; Ρητορικό το ερώτημα. Φυσικά κι όχι.
Γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι εναντίον του κρατισμού. Αυτό αποτελεί επιχειρηματολογική αναφορά που «δημιουργεί κλίμα». Είναι υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Αυτό θα ξεσκεπαζόταν μέσα σε χρόνο dt αν αποφάσιζε κάποιο εγχώριο πολιτικό κόμμα να μετατρέψει το κράτος σε ένα υπερπαραγωγικό μηχανισμό συσσώρευσης κερδών, που θα ήταν σε θέση μετά -χάρη στις σημαντικές εισπράξεις που θα έμπαιναν στα ταμεία του, όχι πχ από υπερφορολόγηση «δικαίων και αδίκων», αλλά από αποδοτική δραστηριότητα στην πραγματική οικονομία- να καλύψει βασικές ανάγκες της πλειοψηφίας του πληθυσμού (παιδεία, υγεία, εθνική ασφάλεια, κοκ). Κάποιοι μεριμνούν (εξαναγκαστικά, και πολλαπλώς εκβιαζόμενοι...) για να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοφορίας στην ιδιωτική πρωτοβουλία και ίσως μετά μπορέσουν να δουν και τις κοινωνικές ανάγκες (σύγχρονη Αριστερά, σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης), κάποιοι «καίγονται» μονάχα για τις τσέπες των ισχυρών της ολιγαρχίας του πλούτου και μόνο (νεοφιλελεύθεροι κάθε απόχρωσης και ρόλου)...
Κώστας Μαρούντας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου